Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

IJsland ken je natuurlijk van Kolbeinn Sigþórsson en goede muziek. Wat te denken van Bjork, Asgeir en Sigur Ros? Iets minder bekend, maar niet minder mooi is Low Roar. Oké, dat is niet helemaal eerlijk. Zanger Ryan Karazija komt namelijk gewoon uit Amerika, maar liet zich inspireren door het IJslandse landschap.

Hoogtepuntje van eerste plaat Low Roar (2011) is wat ons betreft Just A Habit. Op de opvolger, 0 (2014) gaat de band verder waar het gebleven was en combineren ze dromerige folk met elektronische invloeden en een flinke dosis Radiohead. De sfeer is typisch IJslands, maar doet ons ook denken aan Other Lives en misschien wel een beetje Bon Iver. Niet enorm toegankelijk, maar niet minder fascinerend.

Afijn, genoeg namedropping. De helden van KEXP nodigden Low Roar uit voor een sessie in de studio en het resultaat is verbluffend. Stop what you’re doing en luister even naar Easy Way Out. Maar niet voor we je nog een kneiter van een tip hebben gegeven: vorige week had je Low Roar kunnen bewonderen op Crosing Border! Geen paniek, je krijgt een herkansing in januari, wanneer de heren op Eurosonic staan.

Nieuwe muziek

Via via via ontdekten we onlangs in de bandnaam Spotify I Am The Sky. De 26 minuten durende langspeler die we daar aan klikten, The World Doesn’t Need Another Record, staat sinds die tijd op repeat. Liedje Half A Man is onze favoriet.

En dan ga je dus, als echte muziekjournalist, op zoek naar wat informatie bij je bekende bronnen. Na enkele verkeerde Facebookpagina’s te hebben bezocht, vonden we eindelijk een online plekje van I Am The Sky: een Tumblr blog.

En dan blijkt achter de naam I Am The Sky de 24 jarige Jesse Daniel Smith te zitten. Deze alleskunner uit Montreal is naast gevoelige-muzikant-met-baard-en-geweldige-stem-met-randje ook nog eens fotograaf en filmmaker.

Smith biedt het hele album The World Doesn’t Need Another Record gratis ter download aan op Soundcloud en daar lezen we hem ook commentaar geven op de liedjes. Zo schrijft hij over prachtige opener Flame and Snow: “Sometimes I get too eager to wait for life to happen so I write songs about the future.” En die toekomst kan weleens heel mooi voor hem gaan worden…


Nieuwe muziek

Het zelfgetitelde debuutalbum van The Lone Bellow kwam al in 2013 uit, en scoorde toen o.a. een dikke vette 9.4 in Paste Magazine. Zo hoog gaan wij niet, maar wat een fijne plaat was dat!

De band uit Brooklyn New York draait voor een groot deel om emotie. Goed, dat gaat vast ook wel op voor 50 cent (als de club sluit) en Snoop (als de stuff op is), maar wij geloven The Lone Bellow echt. Allemaal leuk en aardig, maar jullie willen vast wat duiding. Komt ie: country, rock, americana en folk. Prima passend in tradities van The Head and the Heart, The Lumineers, maar vergeet ook The Civil Wars niet. Zelf soul is van tijd tot tijd van toepassing.

Goed nieuws, The Lone Bellow komt begin 2015 namelijk met een opvolger, geproduceerd door niemand minder dan Aaron Dessner (je weet wel, hij zit in een bandje dat The National heet). Er zijn al twee liedjes vooruitgestuurd. Vorige week verscheen Fake Roses op single. Erg fijn nummer, maar we kiezen voor een onlangs uitgebrachte live-versie van Then Came The Morning als scorebord-materiaal. Horen we daar wat Simply Red? Daar kun je natuurlijk wat van vinden, maar die emotie jongens, die emotie.

Nieuwe muziek

Binnenkort verschijnt met Kiss Fight Dance een nieuw EP van de Eindhovense band Trip To Dover. Single Lifelong Lovesong is al een tijdje uit, maar nog altijd belachelijk catchy.

Eindhoven dus, maar toch niet helemaal. Trip To Dover werd namelijk opgericht in het nog altijd Britse Brighton door de inmiddels met elkaar getrouwde Olga (zangeres/gitariste) en Johannes Taal (toetsenist). Ze brachten daar twee EP’tjes en een langspeler uit, maar staken daarna met de verhuiswagen het kanaal weer over.

Nieuwe EP Kiss Fight Dance is geschreven in de nasleep van Trip to Dover’s terugkeer naar Nederland, vanwege het verlies van drie naaste familieleden aan kanker. De titel staat dan ook voor verschillende manieren om met tegenslagen en het leven in het algemeen om te gaan.

Inmiddels heeft Trip To Dover de halve wereld al gezien, van Duitsland en Groot-Brittannië tot de Verenigde Staten. En ook nu weer staat er een flinke tour gepland door binnen en buitenland. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat het nieuwe EP’tje in maar liefst drie plaatsen wordt gepresenteerd: Hamburg, Brighton en natuurlijk Eindhoven (28/11).


Nieuwe muziek

Het veertiende album van U2, de achtendertigste van Michael Jackson: natuurlijk leuk, maar op de Gobsmag-redactie worden we liever verrast door pareltjes van debuutplaten. In dat kader: Torgeir Waldemar. Afkomstig uit Noorwegen, je weet wel, het land van andere muzikale held Moddi.

Qua sfeer heeft de zelfgetitelde debuutplaat van Waldemar wel wat weg van Moddi. Althans, je hoort dat het Scandinavisch is – and that’s a good thing! De sound komt nog het meest in de buurt van iemand als Israel Nash Gripka. Uitgestrekte nummers (minimaal 5 minuten) en duidelijke invloeden van Jason Molina en Wovenhand.

Het album is redelijk onder de radar uitgebracht en zal niet snel dikke airplay scoren. We kunnen dan ook geen single op het scorebord knallen. Wel een favoriet nummer uiteraard. En dat is, met afstand, het nummer Streets. Luister zelf maar, maar niet voordat we ons respect voor de baard van de 40-jarige Torgeir Waldemar hebben uitgesproken:

Respect.
Bij deze.

Nieuwe muziek

Vandaag op het scorebord een band die luistert naar de naam New Sweden. Laten we er meteen een label op plakken: een mix van indie, roots, americana en folkrock. “Maar Gobsmag, daar kan ik toch niks mee?” horen we je al vragen.

Zit wat in, dus vooruit, een stukje meer duiding naar de mensen toe. New Sweden is: rauwe stem, een beetje van Bright Eyes, een beetje the van Avett Brothers en nog ietsje minder van The Clash. We citeren WXPN Radio DJ John Vetesse als we zeggen “an instantly like-able blend”.

Fabric Room (2014) is het nieuwste EP’tje van de band. Uitschieter hierop is zonder meer de track Eighty Seven. Alles wat we hierboven benoemden gaat hier op, maar man, horen we daar Langhorne Slim? Slinger The Way We Move even aan en je snapt wat we bedoelen.

Nieuwe muziek

Son Little, met zo’n naam kun je niet anders dan associaties met vervlogen blues-tijden oproepen. Wat te denken van Son House en Mississippi John Hurt? Son Little heeft zeker blues, maar voegt hier ook flink wat rock, roots en soul aan toe. Een beetje zoals Gary Clark Jr. dat al niet onverdienstelijk doet. Ook Marvin Gaye komt voorbij.

Aaron Earl Livingston, wat dat is de man die zichzelf Son Little noemt, is lekker bezig, zoals dat zo mooi heet. Single The River (nee, geen cover van The Boss) scoorde al wat airplay bij 3VOOR12, binnenkort opent hij in Paradiso voor Selah Sue en hij is in het bezit van een heuse platendeal bij ANTI (thuis van o.a. Curtis Harding, Calexico en baard-held Sean Rowe).

Al die opwinding is gebaseerd op een zes nummers tellende EP (Things I Forgot, 2014). Eerste single Cross My Heart zit ‘goed in de beats’, maar wij zijn met name onder de indruk van deze live-versie. Man, wat een vocalen.

Vers van de pers is single ‘Alice‘, afkomstig van diezelfde EP. Horen we daar iets dat op Paolo Nutini lijkt? Oordeel zelf, maar ons advies: lees niet verder en draai deze te gekke plaat!

Nieuwe muziek

Je zult er vast doorheen zitten, zo aan het einde van de week. Dat gevoel kennen we. Het goede nieuws is dat we een remedie hebben voor deze vrijdagen. Stagiair Frits gooit er standaard een kneiter van een knoeperd in die de hele dag op repeat gaat.

Deze week is dat single For No One van prachtband Houndmouth. Dit viertal uit Indiana zit al langer vast in onze cd-speler. Debuutalbum From the Hills Below The City (2013) staat namelijk vol met catchy southern rock (check On The Road en Penitentiary) en deed het prima bij fans van The Band en My Morning Jacket. Liedjes die in je hoofd blijven zitten. Deels debet hieraan is de stem van de zanger… Ja, wie is de zanger eigenlijk? Alle vier pakken ze van tijd tot tijd de lead. Vinden we geinig.

Goed, For No One. Nog steeds catchy, maar met name wonderschoon. Je weet wat je te doen staat dus: nog een paar uurtjes werken met Houndmouth op de voorgrond om daarna en paar pilserakkers te pakken in de kroeg.

Nieuwe muziek