Misschien wel het mooiste liedje van… 2011

De zomer van 1992

Een jongen uit ons dorp werd Nederlands kampioen. Een stel vakantiegangers won het EK. En er lag een verre reis in het verschiet. De zomer van 1992 duurde lang en er gebeurde veel en toch ook bijna niets, terwijl ik alle dagen te vinden was op en rond de enige heuvel in de verre omtrek. Op en rond de fietsbrug.

Als de zon hoog genoeg aan de hemel stond, sloot ik mijn ogen en beklom ik de noordkant als een Alpencol. Staand op de pedalen. Op de top wachtte altijd wel een vriend. We schreven onze namen op de reling, voetbalden op het veldje aan de voet en bewezen al balancerend onze lef, want we waren toen nog hartstikke onsterfelijk.

En toen volgde nog die verre reis. We namen afscheid. Het leek voor altijd, het leek op een scene in een film. Ik liep naar beneden en jij liep de andere kant op. Toen ik omkeek zag ik alleen nog de bovenkant van je hoofd en het avondrood.

And whoever wants can tell us that we can’t come back.
But we will time and time again, to this hill.

Bekijk deze video op YouTube.

(In 2009 vierden de bandleden van Snowmine samen met wat vrienden 4th of July op een heuvel in Vermont. Daar dachten ze aan hun jeugd, aan de dingen die toen zo vanzelfsprekend waren en waar ze nu zo dankbaar voor zijn. The Hill verscheen twee jaar later op het album Laminate Pet Animal.)