Tag: <span>Jimmy Eat World</span>

Goodbye old love, hello new friend. Dat is “gb/ol h/nf”. Jade Lilitri (Oso Oso is zijn band) heeft het in dit heerlijke emopopnummer inderdaad over dat rommelige stukje tussen geliefden zijn en gewoon vrienden worden. ‘I still come through when you want. It’s like if I serve no use, where will I get purpose from?’ Dat dus. En ja, you have been there. Wie niet. En dat maakt “gb/ol h/nf” herkenbaar. Dat maakt het nummer pijnlijk eerlijk en geruststellende tegelijk. Want zo gaan die dingen.

I love it, yes I do
(Oh no I think I love them more)
I love you, yes I do
Oh no, no, I’m not really sure

Als het goed is komt “gb/ol h/nf” op een reissue van het veelgeprezen album The Yunahon Mix uit 2017. Op dat album, dat wakkere recensenten vergeleken met werk van DCFC en Jimmy Eat World, bezingt Jade de liefde en de vriendschap aan de hand van verschillende karakters in het verzonnen stadje Yunahon. Hoe goed klinkt alleen dat al? En toch kon Jade geen label vinden die het uit wilde brengen. Maar Triple Crown Records (ook het huis van Smidley) pikte hem begin dit jaar op. En zo krijgt The Yunahon Mix dus toch nog een fatsoenlijke release.

En dat is fijn. Want dit prachtige nummer verdient een goed album. Ja, het doet misschien even pijn. Maar Jade laat je kiezen of het stukje tussen geliefden zijn en vrienden worden om te rouwen of te vieren is. Of allebei. In de fade out laat hij weten hoe hij er zelf over denkt: ‘This is where it ends and begins again’

Nieuwe muziek

Het Snobistisch Verbond tikt ons, nederige redacteuren, ongetwijfeld op de vingers; dit is te Blink-182 misschien. Te poppunk wellicht. Te weinig snobistisch eigenlijk. En we zijn toch verdorie geen 17 meer! Maar voor Joyce Manor hebben we een reprimande graag over. Zeker sinds het album Never Hungover Again (2014) zetten wij graag een plaatje op van deze band uit Californië.

De songs van Joyce Manor zijn korte, emotionele ontploffingen. Zelden duren ze langer dan 2 minuten en altijd zwelgen ze in melancholie. En ze zijn fijn. Zo ook Last You Heard Of Me;

And in the moment I see everything
Start to finish sad defeat
Shivering lying naked next to you
And that’s the last you heard of me

Het staat op het onlangs verschenen album Cody. De nieuwe langspeler (25 minuten!) is wat meer volwassen en iets donkerder van aard. Niet veel. Want Joyce Manor weet waar het goed in is en weet wat de fans willen horen. Gelukkig maar. Zo kunnen wij ons ook nog eens 17 voelen.

Nieuwe muziek

Nog even geduld en dan verschijnt met Dasein het tweede album van de uit Manchester afkomstige band City Reign. Na liedjes When You Got It All, Disappear en Sympathy is er nu het vierde voorproefje: Into The Night.

We volgen de lads al een paar jaar, en het is grappig hoe we bij elke nieuwe release zeggen dat ze alleen maar beter worden. Eind 2014 noemden we liedje Disappear “zonder twijfel het beste wat de band ooit gemaakt heeft” en die woorden willen we nu graag doorsturen naar Into The Night.

Wat meteen opvalt is de kwaliteit van de productie: het klinkt als een spreekwoordelijk klok. Een voorzichtig begin, met een gitaargeluid dat doet denken aan het donkere new wave werk van U2 omstreeks hun eerste plaat (1980). Daarna gaat de trein rijden en komen de Britpop en Amerikaanse powerpunk invloeden om de hoek kijken. Als aan het einde de koortjes erbij komen en zanger Chris Bull ook in overdrive gaat, weet je 100% zeker dat je met een goed liedje te maken hebt.

Dus ja, hou City Reign in de gaten, ze worden alleen maar beter.

Nieuwe muziek

Manchester: sinds jaar en dag de stad van de beter gitaarbands. We noemen er nu gewoon heel snel drie uit ons hoofd: Joy Division, The Smiths en Oasis. Nog lang niet van die orde, maar al wel heel tof: City Reign.

Uw Gobsmag-redacteur, een onvervalste Britpopliefhebber, houdt het viertal al een tijdje in de gaten. Het was debuutsingle Making Plans die de radar aanzette in 2010. Een EP’tje volgde in 2011 (Numbers For Street Names) en twee jaar later met Another Step de eerste langspeler. En dat alles in eigen beheer. Indie is in dit geval dus écht independent. Kun je alleen maar respect voor hebben.

Waar het vroegere werk zowel qua opnamegeluid en songkwaliteit charmant rammelt, zijn de dit jaar verschenen singles When You Got It All en Disappear zonder twijfel het beste wat de band ooit gemaakt heeft. Nog altijd zonder platenmaatschappij, maar lerend van elke dag in de studio en goed kijkend naar hun voorbeelden wil City Reign maar één ding en dat is beter worden. Elk nieuwe liedje moet het beste zijn wat ze ooit hebben gemaakt. En het lijkt te werken. Want niet alleen Gobsmag is enthousiast, ook BBC Radio 6 draait inmiddels regelmatig een liedje van City Reign. Hoogste tijd om aan te haken, mensen.

Nieuwe muziek