Tag: <span>Matthew E. White</span>

Warbly Jets releasden met Warbly Jets dit jaar hun debuutplaat. Vol met lekker rammelende west-coast gitaarliedjes. Een meer dan prima voorbeeld daarvan is Raw Evolution. Van Catfish & the Bottleman en BRMC tot een Matthew E. White (met wat meer pit). Bij elke luisterbeurt horen we wel weer iets nieuws. En hoewel het geluid dus zeker niet uniek is, blijven we het maar draaien. Dat kan alleen maar een goed teken zijn, niet?

Overigens zijn ze net terug van een Europe-tour. Dat hebben we dus even gemist, better luck next time.

Frontman Samuel Shea zegt over het liedje: “It’s about the struggle of surviving in America.  I remember writing the opening lyrics sitting by the 5th floor window in the recording studio and hearing a homeless man wailing on the street below me.  There is an obvious movement happening youth culture right now, what other generations in the past would’ve called a revolution I recognize now as more of the raw evolution of where we have arrived as the tenants of planet earth.”


Nieuwe muziek

Julian Borrego groeide op met muziek. Dat geldt wel voor meer mensen (zo ook voor ons), maar hoeveel van die mensen kunnen zeggen dat hun opa gitarist was voor o.a. Frank Sinatra en Ray Charles. Juist. Dus Julian ging ook de muziek in. En creerde een vrij eigen stijl die het midden houdt tussen funk en psychedelische pop. Inmiddels is er met Ouroboros (juist, net als Ray LaMontagne) een debuut EP. Liedje Small Talk had wat ons betreft ook van Shuggie Otis kunnen zijn, met de band van Matthew E. White.

Muziek maken is voor Borrego meer dan een paar akkoorden op een rijtje zetten. Tegenover Indie Pulse Magazine vertelt hij:

I think the feelings that create my music are often an expression of ‘maya’; some higher, more unchanging spiritual reality, grappling with experiencing the drastic duality of being a human.

Kudo’s overigens voor het laatste nummer, waarin hij zijn band en de luisteraar bedankt: ‘Outrothanks4listeningamigos‘.


Nieuwe muziek

Alex Izenberg was niet altijd Alex Izenberg. De afgelopen vijf jaar was hij telkens iemand anders en schreef hij excentrieke muziekstukken onder diverse pseudoniemen. Harlequin is zijn debuutalbum; een soort afstudeeropdracht in afleiding. Rusteloos, koortsachtig en magisch.

Eerste single To Move On is retro, vol oude ritmes en fijn falsetto-getint. Blaasinstrument! Houden wij van. En wij houden ook van grillige liedjes over liefde en hartzeer. Wie niet? To Move On heeft het dus allemaal. Pijn op een bedje van opgewektheid. Zoals Girlfriend In A Coma, bijvoorbeeld. Knap hoor.

She started dancing to that fine fine music
It’s true love

Kijk naar een foto van hem; had hij niet een bijrol in 21 Jump Street? Moest hij niet nablijven op Shermer High School? Is het misschien een broertje van Prince? Kan allemaal. Want niemand weet echt iets over Alex Izenberg, behalve dat hij uit Los Angeles komt en 24 is. Zeggen ze. Is Alex Izenberg dan nu ook echt Alex Izenberg? Ook dat weten we niet. Maar van ons mag ‘ie zijn wie hij wil. Als we maar meer krijgen van dit.


Nieuwe muziek

We sluiten de week af met Michael Rault, die eerder dit jaar de plaat Living Daylight afleverde op Burger Records. Je weet wel, die hippe Amerikanen die veel releases op cassette uitbrengen. Media-aandacht gegarandeerd dus.

Zo was er al liefde van partijen als Pitchfork, Spin en HearYa. Laatstgenoemde tekende op: “The multi-instrumentalist grooves his way through a ten-track psychedelic journey, with classic, sugary-sweet pop love songs mixed with the lo-fi distortion of garage rock” (Spin). “Living Daylight has been gracing my speakers for a couple of months now as Burger Records has delivered another winner. I suggest you get on board with Rault and Burger Records ASAP.”.

En vandaag dus onze liefde voor het liedje Real Love (Yeah). Maar dat had net zo goed elk willekeurig ander liedje van de plaat kunnen zijn. Oh, waar je aan moet denken: Matthew E. White, Jacco Gardner en een beetje Black Keys.

Tot zoverrrrrr, tot maandag!


Nieuwe muziek