Tag: <span>Nick Drake</span>

Eric Saint Nicholas is geboren aan de kust van California, maar sinds 2004 woont hij in misschien wel de mooiste muziekstad van Amerika: Nashville, Tennessee. Met American Heartbreak Radio heeft hij net een mooie debuutplaat uit.

Over z’n muzikale helden is hij duidelijk in het ‘about’ stukje op z’n website:

You can always hear a little bit of Nick Drake or Jack Johnson in his playing and singing, and he never strays far from the raw expressive songwriting he learned to love from Jack White or Ray Lamontagne.

Liedje ‘Highway Rhymes’ is het prijsnummer van de plaat. Een verhalend liedje, met minimale begeleiding, dat gaat over hoe moeilijk het leven kan zijn. Bij de buren van Folkradio lezen we:

Highway Rhymes is a conversation that started between me and my guitar. It’s about puzzles, riddles, projection and growing pains. Life can be complex and confusing, especially when you’re young and facing the unknown. I wrote the song as a way of dealing with the anxieties and questions that come along with the irony of feeling alone in a city as big as Manhattan. Most of all, Highway Rhymes reflects lessons I’ve learned about taking the time to listen to and understand myself and others along the way.


Nieuwe muziek

Goeie naam in het Nederlands: Leif Vollebekk. Gelukkig is de beste man Canadees (en inmiddels uitgeweken naar Amerika). Eind februari verschijnt met Twin Solitude z’n derde langspeler. Voorproefje Elegy is al wonderschoon.

Aardig verhaal hoe Twin Solitude tot stand is gekomen. Tijdens het touren met z’n vorige platen, raakte hij teleurgesteld in z’n eigen liedjes. Na elk optreden sloot hij zich op in z’n hotelkamer, helemaal alleen. Al mokkend zette hij daar vaak één speciale plaat op: de 1972 klassieker Pink Moon van Nick Drake. Luisterend in het donker viel het kwartje: om tevreden te zijn over z’n eigen werk, moet hij anders gaan schrijven. Openstaan voor ideeën die spontaan bij hem opkomen, deze verder verkennen en zo de liedjes zichzelf vorm laten geven. Zodra hij deze werkwijze had omarmd, stroomden de liedjes uit hem.

Het resultaat is Twin Solitude, een plaat als een creatieve doorbraak en wellicht ook een commerciële. Of zoals hij in Elegy zingt: “Take a look at me now.”


Nieuwe muziek

Van Baueresque tot Metropole Orkest. En toen was Berend Dubbe wel een beetje klaar met dat muzikant zijn. Niet helemaal hoor; hij schreef nog soundtracks en waande zich even Frank Sinatra en een Beach Boy. Maar het merendeel hoorde zijn stem enkel nog op Net5. Bauer zweeg een jaar of 10.

Nu is daar The Alchemist, een prachtige voorproef van het nieuwe album Eyes Fully Open dat in oktober zal verschijnen. Daar werkte hij 8 jaar aan, zonder druk, helemaal alleen. Soms elke dag, soms maanden niet. En toen, na 14 nummers, waren er nog steeds anderen nodig om Berend te zeggen dat hij die plaat eens uit moest brengen.

The Alchemist geeft blijk van Berend zijn voorliefde voor filmmuziek en is serieuzer dan Bauer ooit is geweest (op een frivole bridge na). Geen tekstuele rookgordijnen meer; het gaat over de wijze lessen van een vader voor zijn zoon. Dat komt neer op ‘stel dingen niet teveel uit’. Maar je mag er gerust heel lang over doen. Dat werkte bij Berend ook.


Nieuwe muziek

Adeline Hotel, uit Brooklyn, is het project van singer/songwriter Daniel Knishkowy. Begin mei verscheen met It’s Alright, Just The Same een nieuwe plaat, geproduceerd door een muzikant die zelf ook mooi dingen doet en het ontdekken waard is: Will Straton.

It’s Alright, Just The Same is een prachtig album, vol melancholie en zielige overpeinzingen. Herfstig, zou je het kunnen noemen. Maar het is zo goed, dat het in de zomer ook prima werkt.

Een single is er niet; Adeline Hotel lijkt zich niet echt bezig te houden met dat soort commerciële trucjes. Geeft ons wel de kans om de cynische en langzaam opbouwende -wacht op die piano- albumopener Oh Well erop te knallen. Al was het alleen al vanwege de tekst:

When you move somewhere, you can be anyone else
But I’ll probably just be myself
Oh well


Nieuwe muziek

Vraagje in de mailbox: Of wij het gloednieuwe liedje I Don’t Know Where Time Goes van de Deense singer/songwriter Jakob Bruno in première willen gooien. Na een eerste luisterbeurt hadden wij ons antwoord meteen al paraat: Dacht het wel, ja.

Jakob Bruno is 25 jaar jong en muzikaal beïnvloedt door de pysch folk en dromerige popmuziek uit de 60’s. En de multi-instrumentalist die hij is, bespeelt hij alle instrumenten op zijn opnames.

Het sterke I Don’t Know Where Time Goes is de opvolger van de eerder verschenen en eveneens meer dan prima zijnde liedjes Labyrinth – Like Mind en Melting Colours. U begrijpt: Jakob Bruno gaan we goed in de gaten houden.

Nieuwe muziek

Begin oktober brengt de Britse singer/songwriter Jono McCleery zijn nieuwste album uit: Pagodes. Eerste voorproefje is het liedje Age Of Self. Niet alleen een cover van Robert Wyatt, maar ook meteen een pareltje.

In 2008 debuteerde Jono met het door fans voorgefinancierde Darkest Light, om daar 3 jaar later There Is aan toe te voegen. Laatste plaat leverde hem vergelijkingen op als “Miles Davis, Massive Attack, John Martyn, Fink, and Radiohead wrapped up in one exquisitely produced album”. (Over Fink gesproken: die deed ook mee op het album There Is, je hoort ‘m op liedje Stand Proud.)

De naam Jono McCleery heb je trouwens dit jaar ook al eerder voorbij zien komen op Gobsmag. Hij is namelijk te horen als vocalist op vier liedjes van de nieuwe Portico plaat Living Fields. Zat-ie in een mooi rijtje want ook Alt-J zanger Joe Newman doet op dat album mee, net als Jamie Woon.

Afijn, binnenkort ligt er dus met Pagodes een nieuwe solo-album van Jono in de winkels. Eentje waar het label Ninja Tune het volgende over zegt:

It’s an album that’s difficult to turn away from, full of beautiful melody, futuristic production flourishes and lyrics that don’t shy away from darkness, but always alight on uplifting conclusion.

Precies, goed in de gaten houden dus.


Nieuwe muziek

Nathaniel Rateliff is een Amerikaanse singer/songwriter. En niet zomaar eentje, wat ons betreft. Zo wordt zijn muziek vaak vergeleken met helden als Leonard Cohen, Nick Drake en Bon Iver. Geloof je ons niet? Luister eens naar prachtige nummers als How To Win en You Should Have Seen The Other Guy. Ook toerde hij vorig jaar met andere leden uit de Communion stal (The Staves, Bear’s Den en Ben Howard) dwars door Amerika. Prima gezelschap.

Dat Rateliff ook een andere kant heeft bewijst hij met zijn nieuwe project Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. De naam verklapt het al een beetje, het is soul wat de klok slaat. Je hebt gelijk, dat is wat anders dan we je hierboven doen geloven. Maar een snelle luisterbeurt naar de titeltrack Howling At Nothing leert ons dat Rateliff inmiddels klinkt als James Hunter of een onvervalste soul-ster uit de jaren ’60.

Het verbaast ons dan ook niets dat de nieuwe EP verschijnt op het legendarische STAX-label. We zijn benieuwd wat deze nieuwe weg hem gaat brengen. Maar fan blijven we.


Nieuwe muziek

Net uit: Water Became Wild, het debuutalbum van de Zweedse singer/songwriter en actrice Sara Forslund. Een mooie plaat, vol met mysterieuze liedjes.

Dat mysterieuze komt niet uit de lucht vallen, lezen we in het toegestuurde bio’tje. Sara is namelijk geboren in het kleine dorp Borgvattnett, dat bekend staat om zijn “Spookpastorie”. Toentertijd was haar vader daar predikant en kreeg de bijnaam The Ghost Priest aangezien hij had aangeboden om het dorp te bevrijden van de geesten die in de spookpastorie zouden verblijven…

Afijn, terug naar de muziek. In 2012 ontmoette Sara de Schotse singer/songwriter Gareth Dickson. Hij liet haar luisteren naar Nick Drake en Sara begon aan het schrijven van haar debuutalbum, dat ze uiteindelijk opnam met de achter de mengtafel John Wood. Wie? John Wood, de man die eerder werkte met bijvoorbeeld Pink Floyd, Cat Stevens en… Nick Drake.

“When Sara first approached me about mixing an album for her she sent me a couple of demo tracks and raw as they were I was immediately taken with the texture and directness of her voice,” vertelt John. “So I agreed that I would work on her album once the recordings were finished. Those recordings have now blossomed into a first album of deceptive simplicity, the minimal addition of instrumental colours and vocal backing drawing the listener into the intimacy of Sara’s vocals and lyrics.”

Een van de mooiste liedjes van Water Became Wild is Morning Is Leaving. Een slaapliedje zou je het bijna willen noemen. Bijna, want het is te mooi om bij in slaap te vallen.


Nieuwe muziek