Tag: <span>Robert Ellis</span>

Alweer bijna 2 jaar geleden maakten we kennis met Robert Ellis. We maakten van die gelegenheid gebruik door het het liedje Chemical Plant meteen maar even op ons, toen nog vrij nieuwe en lege, scorebord te gooien. Met een 8.3 nog wel. Randy Newman en Willie Nelson op de soundtrack van een docu over Gram Parsons, zeiden we toen. En daar staan we nog steeds achter. Inmiddels heeft het album The Lights From The Chemical Plant ook aardig wat rondjes gemaakt op onze discman.

Erg fijn dus dat meneer Ellis weer nieuwe nummers aan het droppen is. De eerste, Drivin’ is wat meer de country rock ’n roll kant op, maar met het vorige week verschenen How I Love You is het wat ons betreft weer raak. Americana zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Ofzo.

De track komt te staan op een nog te verschijnen album, getiteld Robert Ellis. Wij snappen wel waar die titel vandaan komt. We horen je trouwens denken, ‘daar zit wel een Delta Spirit randje aan. Kan goed kloppen. Het nummer werd namelijk geschreven door Matthew Logan Vasquez, frontman van deze te gekke band.


Nieuwe muziek

Country is hip. Dat bewijzen Sturgill Simpson, Robert Ellis en Daniel Romano wel. En ook good old Cash is natuurlijk tijdloos. Texas, Nashville, dat zijn zo’n beetje de plekken waar het gebeurd. Wat ons betreft voegen we Cale Tyson toe aan dat rijtje country-boys. En laat hij nou geboren zijn in Texas, en wonen in Nashville.

Cale Tyson heeft inmiddels twee EP’tjes op zijn naam staan. De meest recente, Cheater’s Wine, verscheen nog geen twee maanden geleden. Op dat EP’tje? Je raadt het al: country. Eerlijk is eerlijk, hij heeft niet de strot van Sturgill Simpson, maar fijn is het wel. Wat te denken van liedje Can’t Feel Love en onvervalste country-clip anno 2014? Leuk detail, eerdergenoemde Robert Ellis speelt een gitaarpartijtje mee op de plaat.

Wil je hem ook eens zien/horen zonder toeters en bellen? Geen probleem, volg gewoon deze link. En terwijl je luistert, lees dan ook even wat Rolling Stone over hem zegt: “Old school, sad-bastard outlaw country for a new generation of excited country fans.” Hatsa!

Nieuwe muziek

Welkom bij een nieuwe aflevering van het Grote Scorebord der Nieuwe Muziek. Vandaag Jay William Henderson, all the wat from Nashville, TN. Hij komt overigens uit Utah. Zijn muziek past dan ook prima bij de desolate landschappen van de Beehive State. Spaarzaam, dromerig, melancholisch. En dat alles met een stem die doet denken aan Angus (je weet wel, van Angus & Julia Stone) en de sfeer die we kennen van Robert Ellis. Folk/Americana in haar puurste vorm.

Jay William Henderson vindt grote inspiratie in diezelfde woenstijnlandschappen. Nog niet zo lang geleden brak hij met zijn vrouw, verkocht hij zijn studio en begon hij zichzelf tamelijk existentiële vragen te stellen. In the desert, “you can’t help but be there. … It’s easier in a place that quiet to get lost in yourself, like in really yourself, not all the things that we pretend make up ourselves, but just the essence of being. All that other shit kind of melts away.”

Als je op zoek bent naar iets om de voetjes van de vloer te krijgen zit je verkeerd bij Jay William Henderson. Wil je je ogen dichtdoen en genieten van prachtige kleine liedjes? Geef dan een tik op de play-button. Waar je dan op moet klikken? Begin eens bij zijn laatste album, Hymns to my Amnesia (2014). Nummer 1 van de plaat, Marrow In The Morrow maakt eigenlijk meteen duidelijk wat we bedoelen. Doet het je niks? Check dan even of je hart nog steeds op de goede plaats zit.


Nieuwe muziek