Ach, laten we ook maar eerlijk zijn ook. Ja, er is een bakje. Het staat naast het koffiezetapparaat. En in dat bakje liggen ‘deze-leggen-we-even-weg-liedjes’. Het is een zielig bakje. Vol nummers die met gemak in aanmerking komen voor de lovende woorden, de weelderige beeldspraak en de onnavolgbare hyperbolen van één onzer redacteuren. Maar dat krijgen die liedjes niet.
Omdat ‘mijn hoofd er niet naar staat’. Omdat ‘er zó veel mooie muziek is’. Omdat ‘ik nu even echt helemaal in een andere vibe verkeer’. Omdat ‘de stagiair even druk is met andere dingen’. Er wordt koffie gemorst in dat bakje, hè. Soms wordt ie zonder omhaal (door de stagiair) in de container geleegd. Frostbeat van Sad Palace (Engeland) hebben we gelukkig van dat lot gered. Gelukkig maar. En dat dankzij de Enjoy the Silence-achtige clip die gisteren verscheen.
Een maandje oud is dit fijn opgebouwde indie-pop-met-finale-vol-gitaren-liedje. En hoewel het muzikaal veel/genoeg/alles te bieden heeft, is het verhaal óók de moeite waard. Want Frostbeat gaat over ‘…when the desire for intimacy with someone shapes the way you look at people around you.’ Dat klinkt ongemakkelijk. Een beetje beschamend zelfs, of zo. Maar zo voelt het dus niet. En het klinkt ook anders. Luister maar.
