Tag: <span>Seasick Steve</span>

Dan Owen is een jongeman, afkomstig uit Shrewsbury, UK. Voor hen die van voetbal houden: Shrewsbury herbergt Shrewsbury Town F.C. Bijnaam? The Blues. Ok, dit bruggetje is genant, we weten het. Maar hier komt-ie toch: Dan Owen maakt voornamelijk blues met behulp van zijn akoestische gitaar, vergezeld van een stem die doet vermoeden dat hij al een jaar of 53 aan de whiskey en peuken zit.

Niets is minder waar. Althans, hij zal ongetwijfeld roken en drinken, maar Dan Owen is pas 23 jaar. En wat doe je dan? Je covert grootheden als Howlin’ Wolf (luister maar eens naar een meer dan prima versie van Little Red Rooster).

Eigen werk heeft hij natuurlijk ook, Fall Like A Feather is daar een prima voorbeeld van. Misschien niet zijn meest bluesy werk, maar lekker is het wel.

Dat vindt trouwens ook niemand minder dan Mick Fleetwood. Hij bekommert zich inmiddels om de ruwe diamant Dan Owen.

Nieuwe muziek

Wat krijg je als je veel rookt en waarschijnlijk ook de nodige whiskey nuttigt? Je levensverwachting neemt wat af, maar de upside is dat je een prachtig doorleefde stem vormt. Combineer dat met flink wat muzikaal talent en je krijgt Malcolm Holcombe.

Malcolm Holcombe is Amerikaan in hart en nieren en geen onbekende bij liefhebbers wat rauwe country-achtige folk. We horen uiteraard wat Seasick Steve en Tom Waits, maar we zouden ook de onlangs ontdekte Doug Seegers in het rijtje kunnen plaatsen.

Dat Malcolm geleefd heeft hoor je in zijn stem en teksten, maar ook de quotes die hem immer omringen: “Humans are storytellers… Some just damn liars.” En: “True emotions don’t lie.”

Inmiddels alweer zijn tiende plaat (Pitiful Blues, 2014). De doorbraak bleef uit, maar we hebben zo’n idee dat Malcolm Holcombe daar vrede mee heeft. Hij vertelt zijn verhalen. Eenmaal beluisterd, blijf je dat doen. Daar wedden we om. Begin dan eens bij Savannah Blues en titeltrack Pitiful Blues.

Nieuwe muziek

Ben je klaar voor “The sounds of early 1970s Americana music – chunks of rock & roll, slices of country, and spoonfuls of soul in a Texas boogie broth”? Mooi! Dan is hier Chris Altmann.

Afkomstig uit Australië en trots vader van twee studio-albums. Zoals hij zelf al zegt is het inderdaad een fijne mengelmoes van stijlen en invloeden. We herkennen wat Sturgill Simpson, maar ook Seasick Steve, Johnny Cash en ook The Stones (ja, echt) zijn nooit ver weg.

Goed voorbeeld hiervan is de track Nothing But Nice Things. Onze favoriet is echter Silent Treatment, eveneens afkomstig van het tweede album (Nothing But Nice Things, 2014). Heel veel meer is er niet te vinden over Chris Altmann, maar soms volstaat de muziek. Dit is zo’n geval.

Nieuwe muziek