Tag: <span>The National</span>

Hoogste tijd voor weer een tof bandje uit Australië: maak kennis met City Calm Down. Na de zomer verschijnt een debuutplaat en eerste voorproefje ‘Rabbit Run’ smaakt al lekker.

Dat is niet helemaal een verrassing. Het drie jaar geleden verschenen EP’tje Movements mocht er namelijk ook al zijn. Het daarop te vinden liedje Pleasure & Consequence noemen we zelfs voorzichtig een City Calm Down klassiekertje. Helemaal enthousiast werden we van de in 2014 los verschenen single Pavement. Catchy stuff, mensen.

Dus ja, wij kijken wel uit naar In A Restless House. Waar op bovengenoemde tracks duidelijk de new wave invloed van Simple Minds hoorbaar is (niet stom doen, dat was een bepalende band) herkennen we nu ook The National in ‘Rabbit Run’. Al kun je dat natuurlijk ook weer terugpakken op Joy Division en dan moet je eigenlijk ook New Order noemen.

Afijn, goede ontwikkelingen dus. Topliedje.

Nieuwe muziek

Zaterdag 13 juni 2015, op het dak van een Rotterdamse parkeergarage. Het waait een beetje, ik ben blij met mijn jas. Het is zomer, maar echt warm wil het niet worden deze dag. Een paar keer meen ik zelfs een regendruppel te voelen. Grote wolkenkrabbers in de verte en vlak voor me speelt mijn favoriete band van het moment: The Slow Show, all the way from Manchester.

Gobsmag gemijmer

De Amerikaanse band San Fermin liet in 2013 al goed van zich horen met hun titelloze debuutalbum en daarop te vinden topliedjes als Sonsick, Methuselah en Casanova. Eind april verschijnt met Jack Rabbit de langverwachte opvolger.

Het is een interessant gezelschap, dat San Fermin. Naast de gebruikelijke bezetting van zanger, (bas-)gitarist, drummer en toetsenman, staan er namelijk ook nog een violist, trompettist en saxofonist op het podium. Al snel denk je dan aan een Arcade Fire achtige indie rockband, maar San Fermin gaat juist meer de klassieke kant op. Baroque-pop wordt het hier-en-daar genoemd, en daar valt wat voor te zeggen als je het overweldigende debuutalbum uit 2013 erbij pakt, dat vol staat met sprookjesachtige liedjes.

De eerste drie voorproefjes van het nieuwe album Jack Rabbit gaan grotendeels door in die lijn. Zowel bij de titeltrack als bij Parasites ben je al luisterend benieuwd wat er toch allemaal zal gaan gebeuren. Liedje Emily is iets traditioneler opgebouwd en daarom makkelijker te verwerken. Maar daarom niet minder mooi: goede melodie, die belachelijke mooie stem (een beetje Matt Berninger van The National, een beetje Nick Cave), fijne synths en die heer-lijke toeter.

San Fermin speelt 1 mei in Bitterzoet, Amsterdam.


Nieuwe muziek

Vorige week tipten we je al de band City Reign uit Manchester, deze week doen we er nog eentje uit die prachtige muziekstad: The Slow Show. Met Dresden hebben ze een wonderschone single uit.

Ze omschrijven hun eigen sound als “American folk rock but with a distinctive Northern English touch” en dat is spot on. En wij horen The National, heel erg zelfs, bijvoorbeeld in het prachtliedje God Only Knows van het mooie Brother EP’tje uit 2012. En die bandnaam, komt die van een van onze favoriete liedjes van The National?

Hoe dan ook, zelf gooien ze ook nog “classic artists like Neil Young, Tom Waits & Bob Dylan” in de grote blender van eeuwige inspiratie. Mag allemaal, het resultaat is even schitterend.

In het thuisland rolt het balletje sinds dat EP’tje van twee jaar geleden al een klein beetje in de goede richting. Zo mocht The Slow Show op BBC Radio 2 het voorprogramma van Elbow doen tijdens het radioprogramma In Session show. Presentatrice Jo Whiley sloeg met twee woorden de spijker op z’n kop: “Just beautiful.”

Mooi dan ook om te horen dat The Slow Show gisteren bevestigd werd voor het Eurosonic / Noorderslag festival in januari. Langzaam maar zeker gaat het dan eindelijk voor ze gebeuren.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Je hebt waarschijnlijk iets tofs gemist. En dat trekken wij ons ook deels aan. Afgelopen woensdag stond Kalle Mattson namenlijk in de bovenzaal van Paradiso en om onverklaarbare redenen komen wij je nu pas op de hoogte brengen van deze fijne band. Mea culpa.

Afijn, Kalle Mattson dus. Een folkrockband uit, niet Scandinavië, maar uit Canada. Onlangs verscheen met het fijne Someday, The Moon Will Be Gold de derde langspeler van de band rondom singer/songwriter Kalle Wainio en de eerste die ook in Europa wordt uitgebracht.

Het is een album over hoop. Hoop op betere tijden. Ooit, ooit zal de maan van goud zijn. Maar, zo benadrukt Kalle, “fundamentally this is a record about death.” Wainio verloor z’n moeder vijf jaar geleden. Z’n grootmoeder vorig jaar. Op zijn website legt hij openhartig uit waarom hij er over moest schrijven en de rol van muziek in het rouwproces:

My mom passed away five years ago. I was sixteen years old, in grade 11, and walking home from school on a Friday listening to a leaked version of Wilco’s Sky Blue Sky, which would come out the following week. For anyone that knows that record, or the song On and On and On, you can understand how hearing my favourite songwriter in the world sing about the exact same thing I was going through at that moment made me feel. It seemed serendipitous. It heightened every emotion I had, all the while comforting me to know I wasn’t alone in this. That record still means a lot to me now.

Grieving is not something that is programmed into anyone at that age, especially grieving for the loss of one of your parents. People usually build up to losing the person who is closest to them throughout their life. I didn’t. In the weeks that followed all I really wanted was someone to relate to, to tell me it would be alright, to know what I was going through. Tweedy (zanger van Wilco, red.) knew. But, I still put off fully dealing with extent of my feelings and grieving for years because I wasn’t ready, I was too young, it was too new and I didn’t know how. Until roughly a year ago.

De grootmoeder van Kalle overlijdt en alleen in het huis van zijn jeugd komt het besef: nu moet ik steun vinden in de muziek. Mezelf moed in zingen. Schrijven over wat er is gebeurd.

Looking back on it now, I grieved through this record and came out the other side. I really feel like I’m ready for people to hear it, for it to hopefully reach people, and if not it doesn’t matter to me. I escaped into these songs, and in a lot of ways they seem like all I have left, but at least I have them.

Het resultaat is het eerlijke album Someday, The Moon Will Be Gold. Een van de mooiste liedjes is A Love Song To The City. Een liedje over hoe je nooit de plek kan loslaten waar je bent opgegroeid. Hoe ver je ook reist, hoeveel je ook mee maakt. En dat is iets wat je moet omarmen. Vergeet nooit waar je vandaan komt. “In a home town, you can’t quit.”

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek