Dit gaat over een meisje. Een meisje dat altijd in haar kamer zit. Altijd in haar gedachten zit. Zó diep in haar gedachten zit dat het slopend is. En dan is een verwijzing naar Nick Drake natuurlijk helemaal niet zo gek. ‘You like the sound of a pink moon cry. Lying on the floor as the day goes by,’ zingt Sam Bentley. Want Deep Burn Blue is nu eenmaal niet bepaald vrolijk. En toch echt wat anders dan we van de Australische indiefolk band The Paper Kites gewend zijn.
I know it seems alright
To just wait till the feelings right
But I can see it in your eyes
A shade of blue and a signal fire
Old school backup vocals, een galmende gitaar en Phil Collins-achtig drumwerk. Het maakt van Deep Burn Blue een melancholische en sombere plaat. Gevoelig ook. Maar dat was de bedoeling van Sam: ‘Music is so much more purposeful and devastating when it makes you feel exposed.’ Maar laat je vooral niet ontmoedigen. Het is prachtig. En:
But time alone means nothing
If you can’t escape the hurt you’re feeling
(Hoe zou ie in de herfst klinken? Als de straten donker, nat en verlaten zijn?)