Treurig hoofd
Een schuurfeest, midden jaren ’90. De avond had niet slechter kunnen beginnen. Nog geen uur binnen en Joost had al gezoend met dat leuke meisje met die korte haren. ‘Je weet wel, dat meisje uit de bus.’ Ja. Dat wist ik wel. Dat meisje waar ik stiekem een oogje op had.
Er waren plots niet veel opties meer. Dus zat ik de rest van de avond op een vochtige kringloopbank met alcohol binnen handbereik. Guns n’ Roses op een cassettebandje. En ik luisterde half naar een gebed zonder eind; het eindeloze gezever van de profeet die naast mij zat. Hij had een treurig hoofd.
Black tar living room, couch professor
Het schuurfeest. Een vochtige kringloopbank. Het treurige hoofd. Maar alcohol binnen handbereik.
Everyone’s so lonely, I dig it
But I’m afraid I can’t share this with you
Op de terugweg, tussen de weilanden, brak de ketting van mijn fiets en eenmaal thuis moest ik overgeven. Het kwam er allemaal uit, uit dat treurige hoofd.
I nod my broken head
I’m not too amused with humans
(Lou Barlow krabbelde aardig overeind nadat hij in 1988 door J Mascis uit Dinosaur Jr. werd gezet. Sebadoh was invloedrijk en Not Too Amused werd, als ik sterk overdrijf, een lijflied voor de jaren ’90. Er wordt beweerd dat het over J Mascis gaat. De tekst geeft ook reden om dat te geloven. Maar feit is dat het werd geschreven door bandlid Jason Loewenstein en dat het gaat over drie stoners in een smerige woonkamer.
Ik denk aan die schuurfeesten in de jaren ‘90, aan de drank, de meisjes en dat oeverloze gelul van mij en iedereen. Over de wereld en over de liefde. Ik werd te dronken om op te staan. Te dronken om nog ruzie te zoeken met dat treurige hoofd. Maar bovenal was ik niet zo geamuseerd met mijzelf, denk ik.)
