Tag: <span>Band Of Horses</span>

Een paar keer per week draai ik het nieuwe Band of Horses album Things Are Great van begin tot einde. Het is hun beste plaat sinds het fantastische openingsalvo  Everything All The Time (2006) en Cease To Begin (2007) dus dat mocht ook wel weer een keertje. De titel is sarcastisch, want als er iets niet goed gaat momenteel, dan zijn het wel dingen.

Schreeuwen om hulp is lastig. Je moet het durven. En je omgeving moet het op waarde kunnen schatten. John Lennon deed het in Help!, maar moest jaren later uitleggen dat hij in dat Beatles liedje dus echt om hulp schreeuwde; hij was zichzelf een beetje aan het kwijtraken in die periode. Dat hulpeloze gevoel zit ook in het openingsliedje Warning Signs, maar dan van de andere kant. Iedereen zit dat een vriend niet lekker gaat. “You don’t want help/ You don’t need me/ You don’t look well/ And you don’t want anything.” Laat mij en mijn problemen. Maar hij vergeet: “You made your own situation mine/ Now your problem’s mine“.

En het gevoel dat tijd door je handen glipt. Vrienden van jaren geleden, de mensen waar je van hield, er is pijn gedaan, ze zijn weer uit je leven. En je denkt aan ze, in je favoriete stoel, valt het nog te op te lossen, de morgen komt er al weer aan. In Need of Repair gaat daar over. “Every day and night/ I hide from hurt.” Toch is er een sprankje hoop voelbaar door de scheuren in het beton. Ben Bridwell, zanger en tekstschrijven van de band, doet dat goed: “And everything is gonna be fine/ What’s my problem? I need repair”. Alsof de hoofdpersoon na een avond depressief drinken een moment van kinderlijke eenvoud ervaart: als iets stuk is, moet je het repareren. Nu alleen nog de moed vinden om te schreeuwen.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Blake Tallent, frontman van de uit Nashville afkomstige indie folkpop band God Bless Relative, heeft een moeilijk jaar achter de rug. Ervaringen die hij verwerkte in de tweede plaat van z’n band. You Will Receive Favour | I Will Return verschijnt 15 juni en eerste single ‘Soggy Humans’ doet ons al goed de oren spitsen.

Openhartig vertelt Tallent over dat moeilijke jaar, 2017. Op een gegeven moment kwam hij bijna de deur niet meer uit:

“Anxiety ridden, it was hard to often leave the house in fear of some tragedy happening in the grocery store or coffee shop, causing me to stay inside away from the world and feeling helpless like there was nothing I could do to help or make a positive difference.”

Maar gelukkig was daar de band, altijd de band. Samen gingen ze met deze gevoelens aan de slag om er met prachtige liedjes aan de andere kant van de tunnel uit te komen. De plaat werd live opgenomen in Chicago en direct naar tape geschreven. Over gevoel gesproken.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

En toen gingen ze uit elkaar. Dan en Joel Crannitch stonden met hun band Leader Cheetah op het podium met Interpol en Dinosaur Jr. Ze werden kapot gedraaid op de belangrijkste Australische radiostations. Ze waren top of the bill op de grootste festivals. En toen gingen ze uit elkaar. Maar vier jaar later vonden de broers elkaar weer in de heuvels van Adelaide, op de plek waar ze eerder al de mooiste nummers schreven. Liedjes over het leven, over familie, oude vrienden en de omgeving waarin ze opgroeiden. Dat is als The San Sebastian niet veranderd. Gelukkig maar. Wildfire is namelijk indrukwekkend mooi.

Alt-country zeg je? Ja, misschien. Maar eigenlijk ook wel meer dan dat. Het is niet dat we verstand hebben van componeren (of van genres), maar dit klinkt toch wel verdraaid geweldig in zijn soort. De strijkers, de stem van Dan, de doeltreffende gitaarriffs: het zorgt ervoor dat Wildfire opstijgt. Zeg maar. Misschien dat producer Phil Ek (Fleet Foxes! Father John Misty! The Shins!) daar ook een hand in heeft gehad. Wildfire is in ieder geval één van de sterkste nummers die wij in lange tijd hebben gehoord in dit hokje. Wildfire is wellicht het pièce de résistance van de broertjes Crannitch.

En dan die tekst, die mooie tekst, die ons doet denken aan nummers van Grant Lee Buffalo. Het spreekt tot de verbeelding en laat je luisteren. Naar een waarschuwing. Want vandaag de dag kunnen daden en woorden zich verspreiden als een lopend vuurtje. Een gevaarlijk vuurtje. ‘Just set it alight, it goes on like wildfire’. De kans is groot dat dat met The San Sebastian ook gaat gebeuren.

Nieuwe muziek

Het Canadese trio The Rural Alberta Advantage kwam vorige week met een nieuwe plaat, The Wild getiteld. Na een paar luisterrondjes pikken we Bad Luck Again eruit als prijsnummer.

Het is hun vierde plaat, sinds oprichting in 2005. De band grossiert in, zoals ze het zelf noemen, “percussive folk songs about hometowns and heartbreak”. Niet onopgemerkt, in 2012 was de band genomineerd voor 2 Juno Awards (Canadese Grammys), een jaar eerder op de longlist voor een Polaris Award (Canadese Mercury Prize) en kreeg in 2014 de CBC Music Prize for Best Independent Artist. Ook niet verkeerd: alle albums zijn in het thuisland goud gegaan. (En drie jaar geleden schreven we ook over ze.)

The Wild nog niet, maar kom op, die is net uit. Liedjes schrijven is voor frontman Nils Edenloff een process dat continu doorgaat, “like following one strange trail after another until a song has come to its general conclusion”. Voor het nieuwe album wilden ze dit natuurlijke proces nog beter benutten en werden de verse liedjes al in een vroeg stadium live gespeeld om zo samen met de fans door te laten groeien. Interessant, op z’n minst.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

De mannen en dame van SUSTO komen uit Charleston. In januari brachten ze een nieuwe plaat, I’m Fine Today, uit. Verkrijgbaar via hun Bandcamp, Spotify blijft hier helaas achter. Gelukkig staat single Jah Werx er sinds kort wel op. We horen een Band of Horses-achtig liedje. Met een heel klein beetje Lumineers wellicht (qua vocals).

Inspiratie voor Jah Werx haalde de band uit Bob Marley. Jah is het rasta-woord voor God en Jah Works betekent in het rastafari God is Good“It’s a song about community, about being there for one another when it’s needed; but also it’s a song about the cyclical nature of life and existence. So many lifetimes have been lived on this earth, but at the end of each one, a body returns to the ground and rejoins the rest of nature. I think it’s beautiful that we all get to experience that cycle and see the miracle of life on earth.”


Nieuwe muziek

Vorige week verscheen met A Black Mile To The Surface het nieuwe album van de Amerikaanse (!) band Manchester Orchestra. Het zou weleens hun echte grote doorbraak kunnen zijn. Of in ieder geval moeten zijn.

Dit vijfde album van het kwartet bevat alles om ons van begin tot einde te blijven boeien. Ontroerende liedjes als The Alien en The Sunshine plus stevige rockers als Lead, SD en het hier onder geplaatste The Moth. Dan weer akoestische gitaren en dan weer gruizige elektrische. Fascinerend. Voer voor hard op de koptelefoon.

Gouden tip: 2 november staan ze in de Melkweg in Amsterdam (oude zaal!)

Throw the man you used to be away
Bury him with rivalry entirely

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Man achter de naam Holy Sons is Emil Amos, een zanger / drummer uit Portland. Eind oktober verscheen z’n nieuwste worp: In The Garden. Single Robbed And Gifted is er eentje om mee te “woohoo”-en.

Amos is een druk baasje (hij schijnt meer dan 1000 liedjes te hebben geschreven) en brengt al sinds 2000 platen uit onder de naam Holy Sons, bij verschillende platenmaatschappijen. De eerste albums ook meer verzamelingen van lo-fi home-recordings. In 2005 brengt hij een eerste plaat uit bij Partisan Records, huis van bands als Eagulls, John Grant, The Amazing en Torres. Het dit jaar verschenen In The Garden is ook op dat label, na een periode van een stuk of 5 albums bij andere platenmaatschappijen. Lekker overzichtelijk allemaal, nietwaar?

Afijn, In The Garden dus. Een heerlijke, 70’s American Rock aanvoelende plaat, geproduceerd door John Agnello (Dinosaur Jr., Kurt Vile, Phosphorescent, Sonic Youth). Over het opnameproces vertelt Emil:

This album was originally aesthetically based on the joy of pulling out old 70’s American & British songwriting LPs at night while you’re pounding whiskeys by the fireplace. The way those albums look and feel like a lost pillar of classicism. The drums are so round and close they sound like you could eat them.. .and there’s that feeling of pure pleasure you get from hearing guitar solos that were done in one take and slightly flawed vocal harmonies recorded on the fly before Pro Tools existed.

Kortom: prachtplaat.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Het draait om Joshua Ostrander in de band Mondo Cozmo, opererend vanuit Los Angeles, afkomstig uit Philadelphia. Shine is de nieuwste single en op Facebook noemt hij het de “best thing I’ve ever done”.

En goed is het. Indrukwekkend ook, er komt een hoop moois op je af. Een jonge Bob Dylan, we horen ‘m. Beetje Bruce Springsteen ook (en niet alleen omdat hij de naam Mary dropt, een van Springsteens favoriete meisjesnamen in z’n lyrics). Hiss Golden Messenger: check. En dan ineens dat gospelkoor: wauw. En zijn dat blazers? Wat een tune.

In april verscheen de eerste Mondo Cozmo single: Hold On To Me. Ook al zo fijn liedje dat overdonderd, mét prima videoclip. En dan is er ook nog Plastic Soul, te downloaden in ruil voor je e-mailadres. Een liedje dat “channels Arcade Fire,” aldus onze buren van The Line Of Best Fit.

Conclusie: Ja, Mondo Cozmo gaan we eens goed in de gaten blijven houden.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek