Begin dit jaar waren we erg enthousiast over liedje Animals in the Kitchen van Dylan Cox. Dat zijn we overigens nog steeds. We schreven toen ook dat we benieuwd waren naar nieuw materiaal en je op de hoogte zouden houden. Belofte maakt schuld, dus hierbij het prachtige A Place To Meet. Nog steeds die heerlijke Andrew Bird vibe, en een beetje Fleet Foxes. En nog meer goed nieuws, het gelijknamige album is net zo prachtig.
Tag: <span>Fleet Foxes</span>
Gisteren deel I en vandaag op oudejaarsdag deel II van de lijst met de favoriete albums uit 2020 van ondergetekende. Albums die ik, om wat voor reden dan ook, vaak heb opgezet en nog altijd blijf opzetten. Ongetwijfeld niet de beste of belangrijkste, maar wat zou het.
Met ‘Something Relative‘ heeft de Amerikaanse cowboy Honey Harper een prachtig liedje gemaakt dat, volgens hem, een “mournful song about loss and friendship” is. Sterker nog, het gaat over een vriend van hem, Zeb, die hij zowel “greatly admired” als “barely tolerated”. Dat komt wel in de buurt van die pijnlijk eerlijke songtitel van Morrissey: ‘We Hate It When Our Friends Become Successful‘.
‘Something Relative’ komt van Honey Harpers reeds uitgekomen album Starmaker, waarop hij met gemak door verschillende genre’s rolt: van Americana naar ambient en elektronica, langs folk en pop. Van Brian Eno naar Neil Young naar Fleet Foxes. Reuze interessant dus.
Met een discografie van zeven prachtige albums sinds 2003 is het Canadese Great Lake Swimmers zo’n band die je altijd even checkt als er iets nieuws uitkomt. Zo verscheen onlangs met ‘Getting To The Heart Of It’ ineens een bijzonder mooi, nieuw liedje op de platforms. Net zo bijzonder: er staat overal “feat. Tony Dekker” bij – hij is namelijk gewoon de frontman van de band. Het schijnt iets te maken hebben met een (inmiddels afgelaste) solo tour (de man bracht al eerder twee eigen albums uit). Afijn, mooi is het wel.
Bands uit Australië. Dat is meestal een garantie voor succes, althans bij ons. Zo ook Grand Pine (uit Melbourne). Ze leveren met liedje Feel Alone hun derde single af. Daarop horen natuurlijk een eigen sound, maar ook wat inspiratie van landgenoten Boy & Bear, en de mannen Fleet Foxes. En als je heel goed luistert zelfs wat War on Drugs. Wat je krijgt is een catchy, melodieuze indiefolk-kneiter. Is dat een genre? Vanaf nu wel!
Maandagochtend en je wilt nog niet zoveel gezeik aan je hoofd. We get that. Daarom ook een rustige #newmusic-tip deze ochtend: het prachtige Going Steady van North Americans, het pseudoniem van Patrick McDermott. Het is de titeltrack van z’n aankomende derde album, waarop hij hulp kreeg van oa Dylan Baldi (Cloud Nothings) en Julianna Barwick. “This record was dreamed up in those moments where nothing else matters outside of what’s directly around you and the company you keep,” vertelt McDermott op Stereogum en op een maandagochtend kun je daar alleen maar naar verlangen.
Riike Mo, dat klinkt Scandinavisch. En inderdaad, Riike komt uit Zweden. Met liedje Desperate leverde hij iets af dat moeiteloos past tussen artiesten als Radical Face en Fleet Foxes (zonder de band). Vrolijk is het niet, Desperate gaat namelijk over:
“A state of mind between self confidence and total confusion. The fear of looking into your own future and the desire to wanting to be in it. A desperate feeling of uncertainty.”
We zouden je graag meer willen laten horen. Maar dat is er simpelweg niet. Desperate is Miike’s eerste liedje. Om wanhopig van te worden (haha, snap je hem?).
Het Amerikaanse Darlingside timmert al een tijdje succesvol aan de weg met hun prachtige indiefolk. Onlangs verscheen een vierde album, het bijzondere fijne Extralife.
Darlingside werd in 2009 opgericht in Boston, waar de bandleden studeerden. Twee jaar na een eerste EP, verscheen in 2012 de eerste langspeler (Pilot Machines), die Robert – zit in elke muziekdocumentaire – Fricke van Rolling Stones magazine deed verleiden de band te prijzen met hun “rich line in acoustic textures and chamber-rock dynamics.”
Door de jaren heen bouwde Darlingside een reputatie op een band te zijn die haar harmonieën goed op orde heeft. Referentiemateriaal wordt dan ook vaak gezocht in de sound van David Crosby / The Byrds, The Beach Boys en Simon & Garfunkel. Een meer recenter hokje: Fleet Foxes en The Barr Brothers.
Op nieuwe plaat Extralife is het niet anders. Om de platenmaatschappij te quoten: “Het sonische landschap wordt gebouwd met die naadloze vocalen en meesterlijke instrumentbeheersing en er wordt zo een dromerige sfeer geschept waarin je je volledig kan onderdompelen.” Prima, niks meer aan doen.
Prijsnummer van de plaat moet wat ons betreft Hold Your Head Up High zijn. Bonuspunten voor die droevige toeter. Huidige single The Best Of The Best Of Times is eveneens een liedje dat het beste uit de band haalt. Kortom: prachtplaat.
(Klein geheimpje: in november schijnen ze naar Europa te komen…)
