De eerste kogel
Een schoolfeest. Midden jaren ’90. In de gang naar het natuurkundelokaal hing ik in het duister, nonchalant, over een verdwaalde spreekstoel. Je hoorde Bryan Adams daar nog amper. Ik had iets met ruitjes aan. Een bloes. Heel normaal in die tijd. En zij, iets ouder, stond voor mij. Ze hing aan mijn lippen. De eerste kus.
I thought I’d never be shot down
But girl I’m black and blue
So beaten down for you
Well I’m beaten down in bloom
Vijftien jaar. En toen al op een onzinnige queeste naar verzengende liefde. De telefoongesprekken voltrokken zich alleen steeds moeizamer en de ontmoetingen verliepen steeds stroever. Een paar weken later, en 10 kilometer verderop, kondigde het afscheid zich aan in een klein dorpscafé. Niet te vermijden. Maar ondraaglijk voor het jonge kalf.
But wait, I make my last request
See this could be the best
Buiten op straat volgde nog een redelijk gênante scene. Met een jongetje die radeloos zijn toevlucht zocht in zelfmedelijden en een vastberaden jonge vrouw die begrip toonde. En die eerste kogel niet in het lichaam wilde achterlaten.
(Archy Marshall was 15 (vijftien!) toen hij dit nummer opnam in zijn slaapkamer. Hij leende de titel van kunstenaar Jean Michel Basquiat en maakte van Out Getting Ribs een intiem en somber meesterwerk. Het gaat over de liefde, ongetwijfeld. Tegenwoordig heet hij King Krule en onder die naam bracht hij in 2013 zijn debuutalbum 6 Feet Beneath the Moon uit. Daar staat dit nummer ook op, maar dan anders. Net iets minder intens. En het kuchje verdween.
Dat schoolfeest. Ik werd een beetje verliefd. Echt een beetje maar. En toch voelde het alsof ik van dichtbij neergeschoten werd toen ik het verloor.)
