Tag: <span>Midlake</span>

Garrett Sale werd geboren in Knowville, Tennessee. Tijdens zijn college-jaren begon hij met het maken van muziek. Dat ging prima. En dan heb je een naam nodig. Dat werd William Wild. Waarom? William Wild was de bijnaam van een lokale dakloze man. Dus. In 2014 was er met William Wild een debuutalbum en begin deze maand verscheen Steady Now, een 6 nummers tellend EP’tje.

Ons favoriete liedje is When I’ve Been Gone. Dat nummer in het bijzonder, maar eigenlijk de hele EP, ademt de sfeer van helden als Fleet Foxes, Local Natives en Midlake. Dat zijn gewaagde vergelijkingen voor een 24-jarige muzikant die zich naar een dakloze heeft vernoemd. Dat realiseren we ons. Wat we overigens ook een mooie vergelijking vonden: “If Dan Fogelberg, Neil Young, and Harry Chapin put their musical genes together to create a musician in their image, they would have come up with Garrett Sale.”

De referentie naar een dakloze man heeft trouwens een persoonlijke betekenis. De track gaat namelijk over de laatste gesprekken en herinneringen die William Wild had aan zijn vader, enkele dagen voordat deze als dakloze stierf aan de gevolgen van verslaving:

Come on son, help me out
It’s cold out here, you’re all I’ve got
Come on son, help me out
Come on son, I’m getting tired
I feel the blame, I feel the fire
Come on son, I’m getting tired, I’m getting tired of playing the game
I’m getting tired of feeling the shame.

Heavy shit, nietwaar? Dus luister naar dit hartverscheurende liedje.


Nieuwe muziek

Julien Ehrlich en Max Kakacek zaten samen in de helaas opgedoekte band Smith Westerns. Na wat rondzwerven bij andere projecten, zijn ze inmiddels weer een eigen groep begonnen: Whitney. Debuutsingle No Woman is prachtig.

“The song is about losing the love of your life and being thrown into an aimless journey because of it,” vertelt zingende drummer Julien Ehrlich aan onze collega’s van NME. Om daar aan toe te voegen: “It’s one of the heavier cuts on our album.” Over dat album gesproken, daarover zegt bandlid Max Kakacek weer bij Fader het volgende: “We wanted to make a record that seemed like it was by an old-ass dude living alone.”

Nu kun je zeggen: “Zeg Gobsmag, jullie knippen en plakken gewoon een stukje bij elkaar.” Je kunt ook zeggen: “Wat krijgt die Whitney al veel pers, dat zegt wel wat.”

Afijn, NME mag afsluiten: “It’s a sad, lonely, beautiful, ambitious piece of music.” (Die toeters!)


Nieuwe muziek

Uit Denemarken komt het mooie geluid van The Migrant. In dat land is het album Flood al een tijdje uit, maar vanaf 16 oktober kunnen we ‘m nu ook eindelijk in ons land bij de lokale platenboer halen. Luisterend naar single ‘Climbers’ is dat goed nieuws.

Spil rondom de band is Bjarke Bendtsen, die Nirvana noemt als de band die hem als veertienjarige destijds wakker schudde en gitaar deed oppakken. Het land Amerika trok hem ook, en al gauw vertrok hij daarheen om muziek te maken. Hij zegt daarover:

The great thing about the US is that there are so many different kinds of people there. I mean there’s a big main stream that sucks, microwave food, fear TV, fat people, drive in banks, too powerfull cooperations etc., but because of this main stream is so ugly there are so many people that react strongly against i tand a lot of really cool communities, oases, have popped up everywhere. So I pretty much just jumped from one oasis to another, and one of them is Austin, Texas.

En in Austin heeft Bjarke zelfs een eigen backing band, die hem ondersteund tijdens zijn optredens aan die kant van de grote plas. Hier in Europa heeft bestaat zijn band uit muzikanten uit Kopenhagen, wat nog altijd zijn thuishaven is.


Nieuwe muziek

Vorige maand verschijnt met Picture You een nieuwe plaat van het Zweedse The Amazing. De bandnaam is redelijk inspiratieloos (net als de titel boven dit stukje), maar de muziek daarentegen is te mooi en te avontuurlijk om te laten liggen.

Picture You is al de vierde langspeler van The Amazing en de opvolger van het in 2011 verschenen Gentle Stream, die je met een beetje fantasie hun doorbraakplaat zou kunnen noemen. De sound omschrijven we met woorden als ‘dromerige gitaarpop’ en daar trekken we referentiemateriaal bij in de vorm van acts al Midlake, Nick Drake en een beetje Tame Impala. Het woord ‘psychedelic’ ligt ook op de lippen, maar daar zien we toch maar van af, want dat ligt gevoelig:

“I hate the word,” aldus Christoffer Gunrup, zanger, songwriter en gitarist van The Amazing. “I have no relation to psychedelic music or prog rock. Reine (Fiske, een van de drie gitaristen) likes that prog stuff, and he’s very good with sounds, so he would be the one to blame for that.”

Akkoord. Maar hoe omschrijven ze het dan zelf? Dit lezen we in het bio’tje:

“The Amazing inhabits an aural landscape that’s all its own: a panoramic, constantly evolving spectacle marked by layers of intertwining guitars, richly textured keyboards and a rhythm section adept at skewed tempos and a tendency to veer off in unexpected directions.”

Prima en duidelijk: Picture You is een prachtplaat die je aandacht verdiend. Mooiste liedje? Dat moet Safe Island zijn. Of anders Broken (hallo Tame Impala). Nee wacht, vandaag gaan we voor Circles.


Nieuwe muziek

“The soundtrack for your midnight ride”, althans volgens de heren van Evil Eyes zelf. En daar kunnen we ons eigenlijk best goed in vinden.

Evil Eyes zegt u? Inderdaad. Evil Eyes, uit San Francisco, is het resultaat van jaren van muzikale samenwerkingen tussen Greg Mabry en Joe Frabotta. De sfeer die hun muziek bij ons oproept is die van nostalgie, verlaten snelwegen en donkere avonden. Het doet ons wat denken aan Allah-Las (maar dan wat opzwepender), Temples (qua tempo) en de sfeer die bands als Midlake en Local Natives neer weten te zetten. Niet de minsten dus.

In 2013 verscheen het debuutalbum Borderlines. De aanrader van die plaat is Shake The Dust. We zien ons al rijden over verlaten wegen in Amerika, Evil Eyes uit de speakers en het gaspedaal indrukken. Dit geldt eigenlijk ook voor Johnny Said, een van de tracks van hun onlangs uitgebrachte EP ii. En we horen er ook een beetje War On Drugs in. Aanslingeren dus!

Nieuwe muziek

“I am the bear, you are the lion”. Dat schalde de afgelopen tijd regelmatig door het knus ingerichte Gobsmag-HQ. Nee, we zijn niet gek geworden en nee, het zijn niet de antwoorden op jolige sollicitatievragen als ‘welk dier zou jij zijn’. Niets van dat alles. I am the Bear was een van de liedjes van de EP Grow Deep, Grow Wild van Horse Thief die we vrij grijs hebben gedraaid (en nog steeds doen overigens).

Horse Thief, zeg je? Inderdaad. All the way from Oklahoma, USA. De vijf jongens ontmoetten elkaar in Denton, Texas. Al snel was daar de move naar de Academy of Comptemporary Music at the University van Oklahoma. Dat is een mondvol, zeg. Hoe klinkt dat dan? Wat ze er zelf over zeggen: “This youthful band is a purveyor of a panoramic yet nuanced sound, flowing from intimate to anthemic, the mood from vibrant to comtemplative, with frontman Cameron Neal’s lyrics ranging from confessional to metaphorical.”

Juist, indiefolk in de stijl van Midlake, Other Lives en Grizzly Bear. En horen we daar een beetje Temples en Jacco Gardner? Hatsa. Om maar te zwijgen over de karakteristieke stem van frontman Neal. Precies, wij zijn ook enthousiast. Reden genoeg om langspelert Fear in Bliss een kans te geven in de cd-speler. Single ‘Devil’ vindt dus nu zelfs haar weg naar het scorebord. Om het nog makkelijker te maken hieronder de video:

Nieuwe muziek