Tag: <span>Sun Kil Moon</span>

Potjandrie. Levert Andy Thomas van Fuzzystar uit Edinburgh daar even een perfect ongebalanceerde low fidelity indie-pop parel af. Maar vergeet deze pretentieuze woorden; luister vooral naar die van Andy. Want hij vertelt in High Friends over vriendschap, verloren t-shirts en over platen die je eigenlijk al in je collectie had moeten hebben. Over banen waar je niet gelukkig van wordt. Over mensen die je al lang niet meer gesproken hebt. Maar vooral over vriendschap. Hij begint zo:

Spent most of the last five years
not knowing what to do
Lost a lot of good band t-shirts
to those I barely knew

En dan, dan gaan al je vrienden plots een andere kant op. Zo lijkt het. En jij huppelt dan ook maar in een bepaalde richting. Sommigen lopen goed, anderen verdwalen en eigenlijk zou alles weer op zijn nieuwe plaats moeten vallen. Daarom probeer je er het beste ervan te maken. Maar je blijft denken aan toen, toen alles nog was zoals het was. En je blijft denken; kunnen we nog terug? Maar goed, we hadden het over High Friends van Andy Thomas.

If we called them up
Would they recognize the sound of our voices
And get mad about it all and that we didn’t call
Forget about it all and some of their choices

In april verschijnt het album Telegraphing. Dat is volgens Andy ‘a compilation of songs about love, loss, disconnection, coming together and falling apart.’ Precies wat we willen horen.

Nieuwe muziek

Dat meisje dat van jou was, of eigenlijk ook niet (en dat jij ooit van het meisje zou zijn was al helemaal een utopie). Dat meisje, die beste vriendin, die zo goed met je kon praten (maar zoenen zat er niet in). Dat meisje, dat bleef kletsen, over de liefde en haar vriendjes (en jij ging ’through hell and back’). Henry schreef daar een verhaal over. Denken we. Through A Glass.

God god goddamn the girl was fine

Henry Jamison (uit Vermont) kreeg een Korg 8 en een gitaar van zijn pa, trok rond met een koor, speelde viool in een plaatselijk orkest en ging op tournee met enkele bebaarde vrienden. Toen kwam hij weer thuis, haalde die oude Korg 8 van zolder en begon te schrijven aan zijn nieuwe EP. The Rain verschijnt in oktober.

Through A Glass is een ode aan de waanzin; de onbeholpen verliefdheid van een broekie. Zo’n kalverliefde waar je nu met enige schaamte aan terugdenkt. Of zoals Henry zelf zegt: ‘I guess it could be seen as an early rumbling of a future maturity, though it is for the most part incredibly immature.’

En natuurlijk, natuurlijk, gaat ze uiteindelijk met een ander:

She said “he is very fragile”
I said “I don’t give a fuck”

Nieuwe muziek

Astral Cloud Ashes is vooral Antony Walker, een creatieve songwriter uit New Jersey met een voorliefde voor ‘verborgen aspecten van de werkelijkheid’ (het astrale vlak) en het al dan niet bestaan van andere dimensies. Genoeg om af te haken, zou je denken. Maar Flashback is verdraaid fijn, Death Cab For Cutie-achtig, met een fikse jaren ’90 sound.

‘I very much liked Astral Cloud Ashes,’ zei Tom Robinson (die van die Crew) op BBC 6. Dat is toch een lekkere binnenkomer voor een nieuw bandje. En Tom zei dat over het eerste, ook niet slechte, singletje Too Close To The Noise Floor. Maar dat nummer vliegt nog van de ene naar de andere kosmos, iets wat in Flashback succesvol vermeden worden. Sterker nog; voor een esoterisch project is Flashback verrassend ‘down to earth’.

‘A reflective song which follows a stream of thoughts which arose while walking,’ zegt Antony er zelf over. En ene Claire zegt op een blog; ‘it’s the band’s view on modern life as a whole. Themes include, love, acceptance and being trapped in our daily routines.’ Precies. Mooi.

Dient er verder nog wat besproken te worden? Het artwork van Astral Cloud Ashes misschien. Daar zou je namelijk over kunnen twisten, maar echt nodig is dat niet. En dat praatzingen? Daar houden we al van sinds Spinvis. (Of eigenlijk al sinds Dire Straits.)

Nieuwe muziek