Tag: <span>Told Slant</span>

Er wordt wat afgemijmerd hier op kantoor. Maar hey, who’s to blame? Muziek toch zeker? Het zijn vaak die dromerige lo-fi platen. Je weet wel. Met van die teksten die meer vragen oproepen dan antwoorden geven. Met van die melancholische, wrange tonen die schuren als zand in je ondergoed. Er is iets. Het zit in je hoofd. En je hebt geen oplossing, daarom denk je er liever niet aan. Maar als Fog Lake zijn vingers op het klavier zet, dan voel je die korrels weer op onprettige plekken. Het zit er nog. Misschien gaat het nooit meer weg. Dat hoeft niet erg te zijn. Als je er maar niet te vaak aan denkt. Maar dan is er hier altijd wel een collega die een nummer als California op repeat zet.

There’s a part of me that never wants to see you again
and there’s a part of me that needs you now
I don’t why my brain was wired fifty fifty but now
it seems I’m the only one oblivious

Aaron Powell (Newfoundland) is Fog Lake en hij maakt een ‘complex collage of nebulous angst and heartfelt nostalgia’ volgens onze collega’s bij Wake The Deaf. En daar kunnen wij ons eigenlijk wel in vinden. Dat is bovendien lekker makkelijk en dan zijn we snel klaar. Dan hebben we de tijd en ruimte om California nog een keer te draaien. Om nog wat meer te mijmeren. Over geliefde mensen die je niet hebt kunnen volgen (terwijl je diep in je hart weet dat je dat wel had moeten doen). En dat elke pling op Aaron zijn piano voelt als een steek in je hart én als een aanmoediging om verder te gaan.

My heart’s still broken
But something would have done it somehow
Some things just never end up like you thought

Nieuwe muziek

Zac kan alles. Zac bespeelt alles. Van de Turkse bağlama, de Russische balalaika tot de dulcimer (uit de Appalachen). Maar op deze ‘new one-off single’ laat ie dat allemaal achterwege. Book Of The Dead On Sale is een bedwelmend klein liedje van zijn band Saintseneca; het rommelt en bobbelt, het is een hersenspinsel. Dat hoor je. Dat is fijn.

Dit gaat over Remi, het kleine katje van Zac’s vriend Steva. Dat beestje was beroemd, min of meer. Een video van een slapende Remi op de rand van zijn drinkbakje ging viraal; meer dan een miljoen keer bekeken. Toen sloegen Zac en Steva aan het rekenen. Er werd langer naar Remi gekeken (3 jaar in totaal), dan dat hij oud was. En toen dacht Zac: Seems like everything has a number. A number is a score. A score is a value. A value is a price. A price is cheap, or too expensive to be within reach. I don’t know, I guess at least kittens are cute.

Surely I’m awake
38 dollars on the book of the dead felt steep
Oh but then again
How do you put a price on ancient wisdom?

En dan zijn er twee minuten en drie seconden verstreken en besef je dat er eigenlijk niets gebeurd is in Book Of The Dead On Sale. Twee minuten en drie seconden prachtige niets.


Nieuwe muziek

Felix Walworth, creatief brein achter Told Slant, neemt ons mee op een slechte dag en doet dat mooi, droevig, maar ook zo hoopvol. Tsunami is een song over de realisatie (die volgt op een zelfvernietigende angst) dat ook jij liefde nodig hebt. Verdient zelfs. Misschien.

En dan kun je zingen of niet, of je gebruikt je stem gewoon zo mooi mogelijk. En je schrijft dan een lied, zet het op de setlist van je band en je vraagt het publiek om het mee te zingen, nee, tégen je te zingen, maar dan wel alsof het echt, écht van jou houdt. Want ‘when no one will write a love song for you, you have to do it yourself.’ Dat deed Felix dus. Verdomde goed.

I want someone to grab my face, tuck my hair behind my ears and say:
Isn’t this silly and aren’t you beautiful?

Tsunami wordt dus al een aantal jaren live gespeeld door Told Slant, maar heeft nu een videorelease gekregen omdat het op het aankomende, tweede album staat. De koortjes? Dat zijn de dames van Eskimeaux en Girlpool. De verwachting? Dat het album geweldig zal zijn. Luister ook maar eens naar Low Hymnal.

Nieuwe muziek