Tag: <span>Two Door Cinema Club</span>

Veel bands uit ItaliĆ« kennen we niet. Dus dopen we Black Flowers Cafe ook maar meteen als onze favoriete Italiaanse band. Komt allemaal door liedje ‘Never Trust Me’ dat belachelijk catchy is.

De sound die ze laten horen, omschrijven ze zelf als een nieuwe richting. Oud werk kunnen we online niet vinden, dus dat geloven we dan maar. Verder hebben ze het over een muziekstijl die gebaseerd is op “the foundations of an unpredictable and kaleidoscopic sound, where hypnotic rhythm and liquid guitars are crossed through by synths, percussions and fragments of afrobeat.” Jingle jangle gitaarpop, zoals u wilt. Zomers. Een lekker briesje. Even de ogen dicht. En wegdrijven.


Nieuwe muziek

We hebben er vier jaar op moeten wachten, maar 14 oktober 2016 is het dan zover: een nieuw album van het Ierse Two Door Cinema Club. De opvolger van Tourist History (2010) en Beacon (2012) heeft de naam GAMESHOW gekregen en de allereerste single Are We Ready (Wreck) laat horen dat het trio nog altijd catchy shit kan schrijven.

Vier jaar tussen twee albums, het komt tegenwoordig niet meer vaak voor. Was een noodgedwongen beslissing. De band was kapot, teveel hooi op hun vork genomen. De grootste alarmbel ging af toen in 2014 een optreden op het populaire Latitude festival afgezegd moest worden. Frontman Alex Trimble vertelt aan NME: “That was a wake up call that we’d just been hitting it way too hard on the road. So at that point we decided not to book anymore shows until we felt ready to do it.”

De jongens gingen hun eigen weg. Een weg die even weg van alles was. De een leerde koken, de andere kocht een huis en een andere bouwde een eigen studio. Zoals dat gaat.

Maar na verloop van tijd dreef de muziek ze weer bij elkaar. Nieuwe liedjes werden geschreven, plezier terug gevonden. In acht maanden tijd was de nieuwe plaat gebakken, wederom opgenomen met gouden producer Jacknife Lee.

Eerste single Are We Ready (Wreck) klinkt verfrissend, maar nog altijd onmiskenbaar Two Door Cinema Club. Bij NME lezen we ook dat het liedje een aanklacht 2.0 is: “The lyrics play on that and hating how the world is going in terms of commercialism and how people are addicted to social media and living on their phones.”

Prima. Neemt niet weg dat het klinkt als een festivalknaller. (En laten ze nou net dit weekend op Best Kept Secret staan.)

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Kans is aanwezig dat jij als muzikale indiana Jones de Finse band Satellite Stories al lang hebt ontdekt. Deze gasten zijn namelijk al een tijdje bezig en de vorig jaar verschenen plaat Pine Trails bevatte bevatte met Campfire en Australia (Don’t Ever Let Her Go) singletjes waarover ook in ons land (in beperkte kring) werd gesproken. En als we nog verder terug gaan, en laten we dat eens doen, herinneren de early-adopters onder ons zich natuurlijk de single waar het allemaal mee begon: Kids Aren’t Safe In The Metro, uit 2012, wat waren we nog jong en wat had ik nog een haar.

De band laat er geen gras overgroeien en 6 maart verschijnt er al weer een nieuwe plaat: Vagabonds. Vooruitgestuurde singles The Trap en Heartbeat (hieronder) noemen we in vakjargon kneiters van knoeperds. Als gerespecteerd muziekblog kunnen we je met enige voorkennis vertellen dat die twee stampers een goede indicatie zijn voor de algehele sound van dat aankomende album. Op de rustige afsluiter na, tellen we louter catchy klappers waar we belachelijk veel zin in de festivalzomer van krijgen.

Gelukkig kun je Satellite Stories al eerder live aan het werk zien: 5 maart staan ze in Amsterdam (kleine zaal Paradiso), 6 maart in Tilburg (O13) en 7 maart in Zwolle (Hedon). U bent bij deze getipt.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek