Categorie: <span>Gobsmag gemijmer</span>

In 2013 had ik het idee opgevat om voor een eerdere versie van deze website internationale artiesten te interviewen. Niet aan een tafeltje, daar was ik te bang voor, maar heel veilig per e-mail.

Ik schreef veelal beginnende acts aan, je bent immers early adopter of niet, en de contactgegevens scharrelde ik zo van de fanpage op Facebook. Een manager of promoter zat er vaak nog niet tussen, heerlijk. De opgestelde vragen in het meegestuurde Word-documentje waren zo geforceerd grappig doen, dat ik ze niet eens hier ga bespreken.

Het Word-documentje viel ook in de inbox van Mackenzie Scott, veel beter bekend onder haar artiestennaam Torres. De Amerikaanse singer/songwriter was met haar geweldige debuutalbum Torres (2013) al aardig doorgebroken op toonaangevende muziekblogs als Pitchfork (een 8.1) en Stereogum, dus ik was toch wel verrast dat ze niet alleen mijn vragenlijstje ingevuld terug had gestuurd, maar ook nog haar best had gedaan op de antwoorden.

Gobsmag gemijmer

Begreep er niet zoveel van, zat nog tot m’n oren in de rechttoe rechtaan gitaarbandjes. Was ergens in 2005 en de debuutalbums van Maximo Park, The Killers, Kaiser Chiefs en Bloc Party sierden mijn cd verzameling.

Van een stagiaire, ik werkte in de verzekeringsbranche, kreeg ik een kopietje van een album uit 2002. Er waren weinig dingen waar we over konden praten, maar met nieuwe muziek als gespreksonderwerp wisten we handig ongemakkelijke stiltes te vermijden.

Hij zei: ‘Yoshimi Battles the Pink Robots is een topplaat. Luister het.’

Gobsmag gemijmer

Bij de muntjesautomaat zei ik: ‘De laatste keer dat ik hier was, moet ook bij een concert van The National geweest zijn. Drie jaar geleden?’ Ik vond het nogal een constatering. Op de terugreis, googlend in de trein, bleek het zelfs nog een jaartje verder terug te zijn. Nooit een liefhebber geweest van de Heineken Music Hall. Ik heb mijn bandjes liever iets dichterbij.

Maar The National heeft een uitzonderingspositie. Dat gaat soms best diep. Zo’n band wiens platen je als laatste inpakt bij een verhuizing en als eerste in de uitdagend lege nieuwe Ikea-kast zet. De band waarmee ik steeds minder jong ben geworden en vooral nog veel meer ouder mee hoop te worden.

Gobsmag gemijmer

Zaterdag 13 juni 2015, op het dak van een Rotterdamse parkeergarage. Het waait een beetje, ik ben blij met mijn jas. Het is zomer, maar echt warm wil het niet worden deze dag. Een paar keer meen ik zelfs een regendruppel te voelen. Grote wolkenkrabbers in de verte en vlak voor me speelt mijn favoriete band van het moment: The Slow Show, all the way from Manchester.

Gobsmag gemijmer