Tag: <span>Tindersticks</span>

Vorig jaar bracht de Nederlandse muzikant Martijn Smits onder de naam Benedict een sterk debuutalbum uit: You Can Tell Me Nothing That I Should. Een ouderwetse zolderkamerplaat, geschreven in en over donkere periodes. Een plaat die luistert als een persoonlijk verhaal waarin de hoofdpersoon jeugdtrauma’s verwerkt, depressies bezingt en de pijn van z’n gebroken hart niet wegstopt. En dat alles muzikaal verpakt in een stemmige The National / The Slow Show / Tindersticks-achtige sfeer. In onze top 31 van 2020 hebben we ‘m op plekje 6 gezet.

Met Leave A Light On is er vandaag gloednieuw werk verschenen van Benedict, als doorpakker na z’n debuutalbum. Het is een prachtig verstild liedje dat verhaalt over een man die op een zaterdagochtend naast z’n ex-vriendin wakker wordt. Zolang ze in bed blijven, blijft alles perfect. Hij weet ook: hij heeft het verkloot, zij heeft gelijk en bij haar voelt hij zich veilig. Maar daar is het natuurlijk nu allemaal te laat voor.

Foto: Bowie Verschuuren

Nieuwe muziek

En dan specifieker, liedje Love On Repeat van Shattercones. Onze eerste associatie was Tindersticks, Nick Cave. Die hoek. Stemmig, verdrietig, troostend. En dan ook nog eens met een prachtige, hypnotiserende video. Je vindt het liedje op de EP Oppenheimer.

 

 

Nieuwe muziek

Een mailtje: “We kennen elkaar niet maar ik heb via via begrepen dat jij wellicht wel mooi zou vinden wat ik gemaakt heb.” En inderdaad: ‘Talking ‘Bout Roses‘ van Benedict is prachtig. Een gedragen sound en een stem met een randje. Perfect in het straatje waar ik graag wandel met The National, The Slow Show en Tindersticks.

Achter de naam Benedict gaat Martijn Smits schuil. Van jongs af aan staat-ie al op het podium. Maar niet lang geleden was het even klaar. Hartepijn. Hij sluit zichzelf op, thuis in Amsterdam. Er komen liedjes, demo’s. In de kroeg, met Mart Jeninga (bassist bij oa Celine Cairo en HAEVN), wordt het plan serieuzer. Er moet een plaat komen. Samen met producer Pieter Vonk duiken ze de studio in om er uiteindelijk uit te komen met een plaat die luistert als een persoonlijk verhaal waarin de hoofdpersoon jeugdtrauma’s verwerkt, depressies bezingt en een gebroken hart niet schuwt.

Waar dit eerste voorproefje van die eind dit jaar verschijnende debuutplaat dan over gaat? Welk trauma wordt hier behandeld? In het e-mailtje lezen we:

“Talking ‘bout Roses vertelt het verhaal van een man die wakker wordt met zijn nieuwe liefde in een klein huisje ergens op de rand van het bos. Hij heeft zich daar teruggetrokken om in alle rust van de stilte te genieten. Ogenschijnlijk tevreden leiden de twee een bitterzoet leven vol vrijages, lange ontbijtsessies en wandelingen door het immer uitstrekkende landschap waarbij bij zichzelf immer af blijft vragen: Wat als..?”

Nieuwe muziek

Nev Cottee is zeker geen onbekende de scene van Manchester. Daar, in z’n hometown, speelde hij in diverse bands, waaronder Proud Mary, wiens eerste plaat op het label van Noel Gallagher verscheen. Inmiddels is Nev al een paar jaar solo, en een maandje geleden verscheen z’n tweede plaat: Broken Flowers.

Qua orkestratie doet het denken aan Bill Fay en qua stemgeluid (en manier van zingen) aan stadsgenoten The Slow Show. Op liedje ‘Open Eyes’ geeft de steel guitar het vervolgens ook nog een klein Americana sfeertje mee. Of zoals-ie het zelf omschrijft: “A deeply cinematic, string-soaked album rich in atmosphere and brooding ambience.”

Duidelijk: prachtplaat


Nieuwe muziek

Een mailtje waar wij heel blij van werden: een nieuw album van Dan Michaelson and the Coastguards is aanstaande. Memory verschijnt volgende maand en een eerste single, het prachtige Undo, kun je nu al beluisteren.

Twee jaar geleden verscheen Dan Michaelson and the Coastguards voor het eerst op Gobsmag. Liedje Sheets scoorde toen een 8.3. “De zanger van The National aan de haal met de donkerste liedjes van Nick Cave,” was onze omschrijving van de sound.

Er zijn gelukkig genoeg andere mensen te vinden die ook enthousiast willen schreeuwen over deze band uit Londen. “Stands proudly alongside Bill Callaghan and The National” toetert NME bijvoorbeeld. “Melancholic gold” zegt MOJO. Ook fijn is deze van Uncut: “Experts in sounding gracefully forlorn.”

Een super grote doorbraak heeft het nog niet opgeleverd, maar net als bij een band als The National, komt die met elke release dichterbij. Al luisterend naar eerste voorproefje Undo hoor je dan ook dat Memory zeker weer een aantal nieuwe zieltjes gaat opleveren. Ook in Nederland, het recente succes van een soortgelijke band als The Slow Show daarbij in het achterhoofd houdend.

Nieuwe muziek

Kudre Haan gaat door het leven als Homesick Hank. Althans, dit is de naam van de band rondom deze Deen. Eind 2015 brachten ze met Beautiful Life een vierde album uit. En die naam is prima gekozen, want dit album staat vol met prachtige liedjes over het leven enzo. Nordicana, zoals ze het zelf noemen.

Het internet spreekt over gelijkingen met Tindersticks en Bonnie Prince Billy. Niet geheel toevallig speelt laatstgenoemde een partijtje mee op de plaat, op de track Leave It Behind. Het tofste nummer vinden wij Drink & Dial, met een haast Alabama Shakes-achtige vibe. De track Mexico geeft je echter een beter beeld bij het album. Althans, dat vinden wij.

Kortom, een prachtige plaat. Overigens ook eentje die niet zou misstaan in je platenkast. Die cover, mensen, die cover.


Nieuwe muziek

Met The Shadow Of Heaven bracht de uit Manchester afkomstige band MONEY twee jaar geleden een even fascinerende als prachtige plaat uit. Begin 2016 komt de opvolger: Suicide Songs. Drie liedjes zijn inmiddels online te vinden: You Look Like A Sad Painting On Both Sides Of The Sky, Cocaine Christmas And An Alcholic’s New Year én I’ll Be The Night.

Gezellige titels, merk je op. Wij ook, maar we waren dus ook al wat gewend van MONEY. Ze gaan nu dus nog iets dieper. “I wanted the album to sound like it was ‘coming from death’ which is where these songs emerged,” vertelt zanger Jamie. “The record is morbid and bleak, and never resolves itself. The only real kind of triumphant realisation is being able to express the morbidity of the situation I found myself in.”

Goed. Morbid and bleak dus. Zolang je er niet in verzuipt, klinkt het prachtig. Fijne dagen!


Photo credit: Joe Wilson

Nieuwe muziek

Zaterdag 13 juni 2015, op het dak van een Rotterdamse parkeergarage. Het waait een beetje, ik ben blij met mijn jas. Het is zomer, maar echt warm wil het niet worden deze dag. Een paar keer meen ik zelfs een regendruppel te voelen. Grote wolkenkrabbers in de verte en vlak voor me speelt mijn favoriete band van het moment: The Slow Show, all the way from Manchester.

Gobsmag gemijmer