Een paar maanden geleden schreven we al kort over liedje Gabriella van de Noor Vilnes. Een paar dagen geleden bracht hij met liedje Hey There een nieuwe track uit. En dat liedje klinkt groots, een beetje zoals waar KALEO al jaren vele mensen mee verovert. Maar er zit ook een vleugje Americana in. Kortom, erg lekkere combinatie!
St. Terrible, dat klinkt niet bemoedigend. En eerlijk is eerlijk, mini-epos An Endless Fiction is ook geen luchtig liefdesliedje. Maar wel enorm lekker. Die opbouw, die emotie. We raden liefhebbers van Elbow, Brother & Bones en Kaleo aan zeker even een paar minuten vrij te maken. Nou ja, even. het liedje duurt zo’n 11 minuten en is in Spotify zelfs onderverdeeld in vier delen: FEAR, GONE, HARM en TEETH. Maar de verhalende video (en de prachtige muziek!) slepen je er vast doorheen.
“An Endless Fiction is a short music film. The film is a dark, psychedelic journey that shows the often unseen experiences of those struggling with mental health and trauma, all the while using its imagery and music to walk the line between terror and beauty.”
Fred Page heeft helden. Kaleo, James Vincent McMorrow en Nick Drake. Fred Page maakt ook muziek en probeert daar zijn helden in terug te laten komen. Zo doen de vocals ons denken aan Kaleo, de songwriting aan James Vincent McMorrow en sfeer aan Nick Drake. Luister maar eens naar liedje Saw It Off. Die zie je over 3 jaar toch gewoon in de HMH (we weigeren die doos AFAS Live te noemen)?
Ruim 1,5 jaar geleden noemden we Kaleo “de IJslandse Joe Bonamassa met singer-songwriter genen en indie-ambities.” De reden daarvoor was de meer dan catchy single Pour Sugar On Me. Daar was het bluesrock wat de klok sloeg, maar hoorden we ook Bon Iver, Asgeir en Sigur Ros. Een maandje geleden bracht Kaleo een nieuwe plaat, A/B uit. En wat we op die plaat hoorden deed ons hart wederom sneller kloppen.
En dan hebben we het met name over het liedje Way Down We Go. Want dit is een prachtige manier om je 3 minuut 40 door te komen. We horen wat Hozier, Brother & Bones en het zou zomaar ook een cover van Paolo Nutini kunnen zijn (in de stijl van Iron Sky). En daar hoort natuurlijk een flink cijfer bij.
Wat we verder horen op de plaat? The Delta Saints (op opener No Good), Robert Johnson (Broken Bones) en Bon Iver (All The Pretty Girls). Wederom een schizofrene plaat dus. Maar ons hoor je niet klagen. Stuk voor stuk is het puik werk.
Pour Sugar On Me. Nee, dit is niet de titel van het nieuwe kookprogramma van Rudolf (je weet wel, met dat guitige kapsel). Pour Sugar On Me is een nieuwe single van Kaleo. De single vind je terug op op het debuutalbum Kaleo (zo heet het album echt, dit doen we niet alleen vanuit SEO-perspectief).
Als we je drie pogingen geven om te raden waar Kaleo vandaan komt, dan zul je vast niet snel geneigd zijn om ‘IJsland’ te roepen. Toch is het zo. Sterker nog, we zouden je een aantal nummers van de debuutplaat kunnen laten horen, en je zou niet weten dat je naar dezelfde artiest luistert.
Challenge accepted! All The Pretty Girls klinkt als een mooie mix tussen Mumford & Sons, Bon Iver en Dotan. Zou zomaar eens een hit kunnen worden. Vor í Vaglaskógi klinkt vertrouwd IJslands als Sigur Ros, Hjaltalin en Asgeir (qua sfeer). Op Glass House klinken ze als een prima rammelend indie-bandje en op Broken Bones wanen we ons in het zuiden van Amerika in de jaren ’60. En geloof het of niet, Pour Sugar On Me klinkt als onvervalste bluesrock in lijn met Matt Schofield en Joe Bonamassa.
Wat ons betreft genoeg redenen om deze schizofrene plaat eens een goede luisterpoging te geven.
