Tag: <span>Roy Orbison</span>

Dood. Dit liedje gaat over de dood. We kunnen het maar beter eerlijk en direct zeggen. Dood. En over de angst om dood te gaan. Stoner schreef Ultra-Lite Midlife Paradise nadat hij een documentaire zag over punk-icoon Wilko Johnson en zijn gevecht tegen kanker. Maar eigenlijk gaat het over die keer dat hij thuis kwam en een ouder zag worstelen met het onvermijdelijke.

Stoner is dus een liedjesschrijver. Maar veel meer weet niemand over hem. Behalve dan dat hij zijn pseudoniem een hommage is aan de gelijknamige roman van John Williams en dat hij op 26 februari voor het eerst live speelt in de Waiting Room in London. Gaat dat zien!

Of niet. Maar luister dan in ieder geval even naar Ultra-Lite Midlife Paradise. Het is zwaar, het is lastig, een beetje ontoegankelijk ook, maar verdomd mooi.

Nieuwe muziek

Coyle Girelli bracht onlangs met My Blue Heart zijn tweede single uit. We horen er wat americana en country, en ook Father John Misty en Roy Orbison komen om de hoek kijken. Mocht de sound je bekend voorkomen? Dat kan, Coyle is namelijk de frontman van band The Chevin (met liedje Champion als grootste kneiter). My Blue Heart (evenals Where’s My Girl) komt trouwens op debuutalbum Love Kills te staan. Die plaat kun je tegen de zomer verwachten, aldus Coyle.

Coyle werkte voor de plaat samen met Mac Davis. Dat zegt je misschien niets, maar Mac is een van de meest succesvolle singwriters in de geschiedenis van Amerika. Als we In The Ghetto en A Little Less Conversation zeggen? Juist, Mac schreef deze tracks voor The King.

Nieuwe muziek

Drie jaar geleden is het inmiddels, het Gobsmag-debuut van het Britse duo Ruen Brothers. Een fijne 8.0 gaven we de broertjes voor hun eerste worp, het EP’tje Point Durne.

In 2015 kon je de band niets anders dan zeer belovend noemen. Als Rick Rubin je debuut produceert en Zane Lowe (toen BBC radio DJ) over je lult, dan doe je gewoon iets goed. Zoiets brengt je naar mooie plekken, zoals het Glastonbury festival en Coachella. Daarbij was het verhaal ook mooi en klassiek: twee broers door hun vader opgevoed met een stevige portie The Rolling Stones en The Everly Brothers. De keuken was hun repetitiehok.

Afijn, die grote doorbaak is er nog niet van gekomen. Tenminste, als je de views en streams erbij pakt. Van die cijfers kun je nog geen jukebox vol Phil Spector plaatjes kopen.

Maar er lijkt nu toch wat te gaan komen. De nieuwe singles zijn goed, met het titelnummer van de vrijdag verschijnende langspeler als heerlijke uitschieter. Popmatters durft zelfs te stellen dat “All My Shades Of Blue sounds like a hit single right from the first note”. Hatsa, die kan op het hoesje gestickered worden. Topliedje!

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Volgende week ligt dan eindelijk het debuutalbum van Marlon Williams in de winkel. In thuisland Nieuw-Zeeland al een rising star (award nominaties en uitverkochte shows) en nu met de steun van Amerikaanse kwaliteitslabel Dead Oceans lonkt de rest van de wereld. Met single Dark Child zou in ieder geval menig deur open moeten gaan.

Qua muzikale opvoeding zat het wel lekker bij Marlon. Moeder liet hem cd’s van PJ Harvey en Smokey Robison horen, vader kwam aanzetten met die van Elvis, The Beatles, Echo & The Bunnymen, The Band en Gram Parsons. Het zou een kind van Leo Blokhuis kunnen zijn.

Vooral Gram Parsons maakte indruk op Marlon: “A rock ‘n’ roll dude playing country music, but respecting the purity of it.” Het heeft de manier waarop hij zichzelf als muzikant presenteert dusdanig beïnvloed.

En dan was er nog de kerk, want jawel, Marlon was in zijn tienerjaren een knoorknaapje. “I’m not a spritual person,” vertelt hij over die periode, “but the music was enough to keep me there, through whatever hangover I had.”

U begrijpt, muziek stroomt door de aderen van onze Marlon Williams. Om werk te maken van die hobby, week hij uit naar Australië om zich onder te laten dompelen in de bloeiende Melbourne scene. Daar schreef hij het gros van zijn binnenkort in Amerika en Europa uitkomende debuutplaat. In Australië kun je ‘m al kopen, waarschijnlijk met een sticker erop met een van de volgende quotes:

“…his voice soars to the heavens and plucks at the heartstrings.” – The Australian

“Williams’ combination of youthful enthusiasm, old-soul wisdom, and solid songwriting makes this debut a wonderfully accomplished record which justifies the hype he is getting”New Zealand Herald

“It’s a revelation: an album that will still be listened to and enjoyed a decade hence”Metro Magazine

“Marlon Williams has one of the richest voices you’ll hear anywhere in New Zealand.”Sunday Star Times

Maar luister vooral zelf.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Ruen Brothers is een duo uit Scunthorp, UK. We hadden wel eens vaag van dat stadje gehoord, van de band echter nog nooit. Ze releasden begin dit jaar een EP, Point Dume. En nu wordt het interessant; voor die plaat werkten ze namelijk met legendarische producer Rick Rubin, in de Shangri-La Studio’s (LA) en met muzikanten als Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) en Ian McLegan (Faces). Boem, een aardige entree.

De band trok ook de aandacht van niemand minder dan Zane Low, je weet wel, die radiodude die nu voor Apple werkt. Zelf omschrijven ze hun sound als: “Early influences of Johnny Cash, Roy Orbison and the Stones all while continuing the tradition of the modern rock crooner started by the likes of Morrissey, Jarvis Cocker, and Ian McCulloch.” En daar houden we het vandaag op.

Is er verder nog iets dat je moet weten? Eigenlijk niet, behalve dat we je aanraden het volume wat op te schroeven terwijl je luistert naar Summer Sun, de meest catchy track van het EP’tje. Nou, vooruit. Je kunt ook eens luisteren naar Can’t Feel My Face, inderdaad, een cover van The Weeknd.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek