Terug in de tijd? Ja! Want liedje Engineer klinkt toch gewoon als iets dat het midden houdt tussen The Beatles en Beach Boys. Met een beetje moderniteit erdoorheen (denk Kevin Morby). De mannen van Bobcat Rob & the Nightly Howl werken nog aan een nieuwe plaat denken we. Want voor Engineer dateerde het laatste wapenfeit (de langspeler A Different Horse) uit 2018. Keeping you posted!
Tim Burgess ken je als de frontman van de Britpopband The Charlatans, maar solo doet de man met het bloempotkapsel ook fijne dingen. Op 22 mei verschijnt met I Love The New Sky een album en met het door violen gedragen en enigszins door The Beach Boys geïnspireerde The Mall is er al een prachtige single van verschenen. Bij de buren van The Line Of Best Fit noemt Burgess een winkelcentrum “a state of mind” waar “everything and nothing is”. En iets verderop: “Malls are a great leveller – class and status disappear. They are like a waking dream, an altered state. A kind of limbo. Plus they are handy if you need new shoes or a doughnut.” Prima, niks meer aan doen.
Het Amerikaanse Darlingside timmert al een tijdje succesvol aan de weg met hun prachtige indiefolk. Onlangs verscheen een vierde album, het bijzondere fijne Extralife.
Darlingside werd in 2009 opgericht in Boston, waar de bandleden studeerden. Twee jaar na een eerste EP, verscheen in 2012 de eerste langspeler (Pilot Machines), die Robert – zit in elke muziekdocumentaire – Fricke van Rolling Stones magazine deed verleiden de band te prijzen met hun “rich line in acoustic textures and chamber-rock dynamics.”
Door de jaren heen bouwde Darlingside een reputatie op een band te zijn die haar harmonieën goed op orde heeft. Referentiemateriaal wordt dan ook vaak gezocht in de sound van David Crosby / The Byrds, The Beach Boys en Simon & Garfunkel. Een meer recenter hokje: Fleet Foxes en The Barr Brothers.
Op nieuwe plaat Extralife is het niet anders. Om de platenmaatschappij te quoten: “Het sonische landschap wordt gebouwd met die naadloze vocalen en meesterlijke instrumentbeheersing en er wordt zo een dromerige sfeer geschept waarin je je volledig kan onderdompelen.” Prima, niks meer aan doen.
Prijsnummer van de plaat moet wat ons betreft Hold Your Head Up High zijn. Bonuspunten voor die droevige toeter. Huidige single The Best Of The Best Of Times is eveneens een liedje dat het beste uit de band haalt. Kortom: prachtplaat.
(Klein geheimpje: in november schijnen ze naar Europa te komen…)
Voelen jullie ook dat Beach Boys-briesje? De eerste vijf seconden klinkt Leave Her Alone nog als een vergeten soul-kraker, maar al snel volgen de zoete tonen en de zonneschijn, zoals in een liedje van Brian Wilson. Leave Her Alone is een ijzersterk popliedje en ergens toch ook heel authentiek.
Misschien komt dat door het verhaal van The Persuasion. Dat is er namelijk niet. Er is alleen een Facebook-account (Deze artiesten vinden we ook goed: Bob Dylan, Serge Gainsbourg, Kanye West) en een Instagram-account (The wait is over, music coming 2017). Meer is er niet. En aan die laatste belofte hield The Persuasion zich niet eens; op SoundCloud verscheen onlangs dit liedje en het rommelige Just Like Torture.
Op Instagram zien we twee jongens (soms drie en soms vier). Ze maken muziek in woonkamers en ze maken muziek op een feestje in Philadelphia. Ze posten een kiekje van Mac DeMarco. Ze speelden in een ander bandje (The Yetis). Ze stonden daarmee in het voorprogramma van The Drums. En dat is écht alles wat we weten. Dus kunnen we beter gewoon luisteren.
Monophonics begon in 2005 als een instrumentale groep aan de Amerikaanse westkust. Dat was prima, maar de naam van de band nam pas een echte vlucht toen een aantal jaar later zanger Kelly Finnigan zijn toetrede nam. Inmiddels is de band een aantal albums verder en brachten ze nog geen tweee weken geleden een nieuwe single uit: Promises.
Dat is allemaal leuk en aardig, maar hoe klinken ze?? Bij de eerste tonen van de single waan je je in het hoofdkwartier van Daptone Records en verwachte je dat de doorleefde stem van Charles Bradley elk moment uit je speakers kan knallen. Pure soul? Neen. De typische west-coast vibe klinkt ook door de track en zo af en toe rockt het aardig. Psychedelische soul, wat ons betreft.
En wij zijn niet de enigen die enthousiast zijn. Wat te denken van Al Bell (producer en mede-eigenaar van het legendarische STAX-label): “One of the best live soul bands I have ever seen!”. Dichter bij het vuur kun je niet komen.
