Auteur: <span>Bas</span>

Cale Hawkins komt uit Brooklyn, NYC. En het was daar dat hij zich opsloot in een kleine kamer, zonder ramen, en de track 2:30 Tuesday opnam. En voordat hij dat deed heeft hij duidelijk veel (en goed!) naar Sufjan Stevens geluisterd. Geen verwijt, maar een enorm compliment.

Het muzikale verhaal van Cale Hawkins gaat terug naar de tijd dat hij 3 jaar oud was. Hij dacht toen oprecht dat hij Paul McCartney was en stelde zich aan iedereen voor als Paul. Die fase duurde een paar jaar lang (hebben we die fase allemaal niet gehad?) tot hij realiseerde dat hij toch echt Cale Hawkins was. Dan maar proberen om zoveel mogelijk op sir Paul te lijken. En wat doe je dan? Juist, dan ga je gitaar spelen.

Maar Cale heeft zich door meer laten beïnvloeden. Een paar jaar later speelden als zijn vriendjes ineens piano, dus leerde hij dat ook. En op 11-jarige leeftijd zorgde Jaco Pastorius ervoor dat hij ook maar de basgitaar oppakte. Een muzikaal talent dus. Dat op 19-jarige leeftijd summa cum laude afstudeerde aan Berklee College of Music.

Dan heeft het stiekem nog een tijd geduurd voor hij zijn eigen tracks de wereld instuurde. Maar 2:30 Tuesday smaakt wat ons betreft naar meer!


Nieuwe muziek

Canada is een soort België. Dat wil zeggen: als muziek er vandaan komt, dan is het bijna per definitie goed. De mannen van Goodwood Atoms bevestigen deze theorie met hun meer dan prima liedje Into The Bay. Wat ons betreft een mooie mix tussen Alt-J en Half Moon Run (niet geheel toevallig ook Canadezen).

Eind deze week verschijnt er een nieuw EP’tje. Op die EP in ieder geval het liedje Into The Bay. Daarnaast vinden we er samenwerken met some of Vancouver’s finest. Waaronder Nygel Asselin (Half Moon Run), Shawn Cole (You Say Party!) en Jon Anderson (Said the Whale). Dus ja, veelbelovend is het wel allemaal.


Nieuwe muziek

Jordan Mackampa werd geboren in Congo en woont tegenwoordig in Coventry, UK. Dat zal best een overgang geweest zijn. Met nog maar een paar nummers op zak mag Jordan nu al lovende kritieken op zijn CV zetten, zoals: “As delicate as it is powerful and inspiring” (The Line of Best Fit) en “Eternally smooth… Jordan Mackampa has an old soul and an enlightened voice” (The 405). Zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Op 15 mei verschijnt er met Tales From the Broken een nieuwe EP, en daarop staat de track Battlecry. We horen gospel, soul, blues. Als een fijne mix tussen Willis Earl Beal, Michael Kiwanuka en Marc O’Reilly. Oh, en een beetje Fink.

The Sound of 2017?


Nieuwe muziek

Bijna drie jaar geleden waren we onder de indruk van Novo Amor. Liedje ‘Holland’ scoorde een dikke 8. En onder de indruk, dat zijn we eigenlijk nog steeds. Zeker toen vorige week het nieuwe liedje Carry You in onze inbox zat. En ja, we vinden nog steeds dat Novo Amor een must-listen is voor liefhebbers van Bon Iver en James Vincent McMorrow.

En de link met James Vincent McMorrow komt niet uit de lucht vallen. De heren delen namelijk hetzelfde label, Believe Recordings. Met daarnaast nog o.a. Alela Diane, Ciaran Lavery en Public Service Broadcasting. We kijken nu al uit naar de eerste langspeler, Bathing Beach, te verschijnen op 26 mei.

Oh, vorige maand stond Novo Amor trouwens in Nederland (o.a. Merleyn). Hebben we even gemist, waarvoor onze oprechte excuses.

 

Nieuwe muziek

Ruim 2 jaar geleden waren we onder de indruk van John Moreland. In meerdere opzichten. Allereerst zijn verschijning, die maakt indruk/ Hetzelfde geldt voor zijn baard, stem en liedjes. Geïnspireerd door mannen als Steve Earle en The Boss. Kortom, alle ingrediënten voor een muzikant, wat ons betreft.

John Moreland komt uit Oklahoma, en dat laat hij ook blijken. Bijvoorbeeld omdat zijn liedjes prima passen in de traditie van andere Oklahomisten (dat is vast geen woord) als John Fullbright. Of omdat hij op zijn knokkels vrij nadrukkelijk O K L A H O M A heeft laten tatoeëren. Harm speelt met de gedachte om hetzelfde te doen.

Dus wat we je willen vertellen over John Moreland is dat hij prachtige liedjes maakt, met nieuwe track Sallisaw Blue de wat meer up-tempo kant op gaat ten opzichte van de vorige platen In The Throes en High On Tulsa Heat. Om zoals collega’s van The Fader het omschreven: “The Perfect Anthem For Hittin’ The Road”.

Zet 5 mei in je agenda. Dan verschijnt Big Bad Luv. Overigens op kwaliteitslabel 4AD (Beirut, Deerhunter, Future Islands en ga zo maar door). En als je toch je agenda bij de hand hebt, omcirkel dan ook 16 mei. Dan speelt John Moreland namelijk een double bill met Noah Gundersen, in Paradiso.

Nieuwe muziek

Pickwick is een prachtband. Dat schreven we in 2015 al. Hoofdzakelijk vanwege het album Can’t Talk Medicine (louter kneiters) en vanwege de spetterende sessie die ze deden bij het altijd fijne KEXP. We noemden Pickwick een band met festival potentie, het zou slechts wachten zijn op Nederlandse shows en een doorbraak. En heden ten dage wachten wij nog steeds.

Maar de band gaat gewoon door. Met nieuwste track Turncoat lijken ze een iets andere kant op te gaan. Nog steeds doet het ons heel erg denken aan White Denim, met het Augustines-achtige is er wat ons betreft wel uit. Wellicht onder invloed van producer Erik Blood, die o.a. met Palace werkte? Who knows.

En om hun verandering van geluid kracht bij te zetten namen ze ook meteen een nogal psychedelische video op bij het nummer:

The psychedelic lyric video highlights their newfound sonic surrealism as lead vocalist Galen Disston delivers a sensual falsetto. “Sensual” is the key word here, setting the scene with the steamy opening line, “Didn’t wait around to tell her/Got the clothing off/No one else around.”

Nieuwe muziek

Het verhaal van Chris Stapleton is prachtig. Waarom? Chris was een succesvol liedjesschrijver. Zo scoorde hij tientallen hits, o.a. voor Adele en Peter Frampton. Maar dat hij het ook zelf kon bewees hij in 2015 met debuutplaat Traveller. Dat album nam hij op met Dave Cobb (o.a. Sturgill Simpson en Jason Isbell). Hij voerde vervolgens tientallen toplijsten aan en als klap op de vuurpijl ging hij naar huis met een grammy voor Best Country Album.

Een terugkerend thema in zijn liedjes is whiskey. Zo waren we 1,5 jaar geleden lyrisch over Tennessee Whiskey. Goede baard, maar met name een magnifieke stem! En dito teksten. We hopen dat hij het niveau van Traveller vast kan houden op opvolger From A Room: Volume 1. Die plaat verschijnt op 5 mei a.s. Tot die tijd doen we het met het liedje Broken Halos. Weer een country-kneiter als je het ons vraagt.


Nieuwe muziek

We kregen onlangs mail van Indianola. Onze eerste gedachten gingen uit naar de uitgestrekte katoenplantages van Mississippi. Rauwe blues. Echt bluesy is Zero niet. Maar blues is wel waar Owen Beverly zijn inspiratie vandaan haalde. Hij groeide op in Juke Joints en leerde gitaar spelen van mannen die zijn opa hadden kunnen zijn.

Hoe klinkt Zero dan wel? Nou, zo: “An aggressive stomp through the southern gothic: part old-school rock n’ roll, part singer-songwriter. Not unlike the Mississippi delta itself, known for it’s mythic crossroads, INDIANOLA finds itself at the intersection of heritage and innovation, with a firm and enduring grasp on the traditions from which it was born.”

Qua sfeer lijkt het wat ons betreft wel een beetje op GAMBLES. En op iemand die zijn hart in een liedje legt. Damien Rice, zo u wilt.


Nieuwe muziek