In deze donkere, besneeuwde dagen zijn we wel toe aan een opsteker. Iets lekkers. Dat verscheen met Feeling It afgelopen week op onze deurmat. Dat is het eerste liedje (ever) van The Habits. Bee Gees meets Broken Bells. Kun je lang over lullen, maar wij houden het vooralsnog bij: catchy as fuck.
Austin en muziek is als yin & yang. Niet alleen vindt er elk jaar het majestueuze SXSW festival plaats, Austin is ook birthplace van vele te gekke band. Over het algemeen gekenmerkt door gitaren. Aan dat rijtje kunnen we nu ook The Mammoths toevoegen. Liedje Pistol Point is Amerikaanse psych-rock avanta la lettre. Futurebirds, Delta Saints (qua vocals).
Het verhaal van The Mammoths is klassiek. David, Michael en Tyler ontmoetten elkaar op hun middle school. Blues-rock werd funky psych-soul en tegenwoordig is het geluid zoals je hoort in Pistol Point. Grunge-endrix noemen ze het zelf.
Over het liedje vertellen ze:
The song was written after a time of change in my life. I had just quit a job and ended a relationship on the same day. I was not sleeping well at the time, and very unsure of where my life was headed. I had a dream that a pistol was pointed at my head and woke up sweating. The lyrics and chord progression to the verse immediately came out of me. […] At the end of the day, the song is about moving on no matter what curve balls get thrown at you.
Het is weer jaarlijstjes tijd. In dat jaarlijstje staat zeker David Ramirez met de prachtige plaat Where Not Going Anywhere. Het bruggetje naar de artiest van vandaag: DL Rossi gaat 100% zeker in de smaak vallen bij liefhebbers van David Ramirez. Neem nou liedje Figuring It Out. Opbouw, lyrics en stem. Laten we het geïnspireerd op noemen.
Het liedje staat overigens op de EP Crooked Love Vol. 1. Die plaat verteld het verhaal van DL’s mislukte huwelijk en hoe je daar als mens mee omgaat. Zulke ervaringen vormen ons. En hoewel we niet getrouwd (noch gescheiden) zijn, kunnen we het hier alleen maar grondig mee eens zijn. Dan zetten we de track nu nog een keer aan, als je het niet erg vindt.
Tom Gray en Mark Johnson zijn Delta Moon. Niet letterlijk natuurlijk, onder die naam maken ze al jaren zeer fijne blues. Wat je kan verwachten? Slide gitaar, rootsy vocals en liedjes die regelrecht uit het leven gegrepen zijn. Bijvoorbeeld op liedje Just Lucky I Guess.
Tom en Mark ontmoetten elkaar overigens in Atlanta. En niet op een gewone manier. Tom probeerde Mark een Dobro te verkopen, een heuse kofferbak-sale. De verkoop ging niet door, maar een verwantschap was geboren. Ze trokken samen naar Clarksdale, Mississippi (the birthplace of the blues), zagen daar op een avond (in een museum) de hut waar Muddy Waters opgroeide en wisten het: Delta Moon zou de naam van hun band worden. En zo geschiedde.
.
C. Burrows is eigenlijk Chris Andrews. Chris werd geboren in Buenos Aires en bracht zijn jeugd met name reizend tussen Zuid Amerika en the USA door. Reizen kan ook per voet, dacht Chris. Zo liep hij in 2016 maar liefst 3200 miles, helemaal alleen. Van Washington naar LA. Waarom, dat weten we eigenlijk niet, maar we zijn er wel blij. Tijdens deze 9 maanden durende trip schreef Chris namelijk Angelfish. Een album vol met kleine singer-songwriter liedjes a la The Tallest Man en Eddie Vedder.
Little Mersey is de debuut EP van Canadees Okay Mann. En bij de eerste tonen van liedje Mountains weet je het: dit is (deels) analoog opgenomen. Hip, zeker, maar ook te gek. Duidelijk beïnvloed door mensen als The Tallest Man on Earth en Daniel Norgren.
Om die Scandinavische sound neer te zetten zocht hij de samenwerking met een Noorse producer (Nils Borstrand) en reist hij binnenkort naar Oslo om zijn nieuwe plaat op te nemen. Hadden we trouwens al gezegd dat we gek zijn op pedal steel? Ook dat komt goed uit op dit fijne liedje.
Peter Oren leverde met Living by the Light in 2016 al een meer dan prima plaat af. Maar wat hij 2 weken geleden met opvolger Anthropocene neerzette is gewoon fenomenaal. Niet vrolijk, verre van. Neem nou liedje Falling Water. Zo donker, zo mooi. Maar eigenlijk kunnen we elk nummer uit de plaat tippen. Denk ergens tussen Jonathan Jeremiah, Sean Rowe en Bill Callahan.
Peter komt trouwens uit Indiana, maar noemt zichzelf everywhere-based. Een troubadour dus. En Peter vind dat het allemaal niet zo goed gaat met de wereld. Kan hij best eens gelijk in hebben. Anthopocene verwijst naar de periode in de geschiedenis van de aarde dat de mens steeds meer invloed begin te hebben en te claimen. Met alle, negatieve, gevolgen van dien.
Tot slot nog iets over de opname. Die gebeurde met een hele rits aan meer dan capabele mensen. Ken Coomer (drummer van Wilco), Laur Joamets (Sturgill Simpson) en Michael Webb (John Fogerty). En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar de boodschap: luister naar Peter Oren!
Levi Robin verraste, nee, overdonderde, ons een paar maanden terug met Airplane. Nu doet hij het weer, met nieuwste liedje Hey Love.
Om je geheugen wat op te frissen: in 2013 ontdekte Matisyahu de debuut EP van Levi Robin. Ze deelden hetzelfde geloof (het chassidische jodendom) en passie voor muziek. Matisyahu nodigde Levi out voor zijn voorprogramma en zijn carrière was onderweg. Helaas verschenen er na die debuut EP slechts een handvol nieuwe nummer. Waar Hey Love dus de meest recente van is. We horen nog steeds (in willekeurige volgorde) Keaton Henson, Angus Stone en Matt Corby.
De grote doorbraak, die we voorspelden, is nog niet geweest. Maar hey, wij kunnen er ook eens naast zitten, toch?
