Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Over een week of acht verschijnt met Goodbye Terrible Youth het tweede album van American Wrestlers, de band rondom songwriter Gary McClure. Eerste single is het fijne Give Up.

Engelsman McClure woont inmiddels in Amerika. Na het klappen van zijn eerste band Working For a Nuclear Free City, opererend vanuit Manchester, poste hij wat nieuwe liedjes online. Ze werden opgemerkt door Brigette Imperial, een Amerikaanse die in Engeland studeerde. Ze raakten aan de praat en van het een kwam het ander en nu wonen ze als getrouwd stel samen in St. Louis. Daar is ook Give Up geschreven, de eerste single van het aankomende album. McClure vertelt:

I wrote Give Up in the basement of our two room house, in the murder inducing heat of a Saint Louis night, half a mile from the Mississippi river. It came out in one shot after I plugged in and hit a chord that rang out with a middle-era Clash jangle. I followed that chord into Strummerland and ended up going via some first-album-Foo-Fighters deal to somewhere else.

Maar waar gaat het liedje over? Dat weet hij zelf eigenlijk ook niet zo goed:

A friend told me that it’s a song about feeling trapped. I don’t know. He’s probably right. “I better watch lest my pretense is a loaded gun for pseudo Chuck Bukow’s to wave” is my favorite lyric-that-shouldn’t-really-be-a-lyric that I ever wrote. “If I take my time they’ll bury me alive” is certainly the closest to the bone. There are some that are totally indecipherable and which I don’t think are even words. Those are undoubtably the most honest of all.

Hoe dan ook: heerlijke track.


Nieuwe muziek

Het duurde heel eventjes voordat we er aan begonnen, maar inmiddels zitten we middenin Blood Moon, het nieuwe album van Australier M. Craft. Tegenwoordig woont hij trouwens in Londen, maar dat terzijde. Waar het om gaat is dat M. Craft prachtige muziek maakt. Op die plaat staan de piano en stem centraal. Dat kun je saai noemen, wij noemen het te gek. Die sfeer, dat kunnen maar weinig muzikanten. Maar als je toch namen moet noemen: Bon Iver, Nick Drake, James Vincent McMorrow en Damien Jurado.

Kortom, kwaliteit. Wat superlatieven, voor uw uitgeknipt: “One of the most exquisite soul-searching odysseys of this or any other year” (MOJO), “Blood Moon stands alone as a perfectly judged synthesis of conventional songwriting skills and detailed, cinematic music that revels in the silence between the notes. Superb.” (The Guardian).

Kunnen we je nog meer vertellen? Natuurlijk. De plaat verschijnt op Heavenly Recordings en werd geboren in een hut aan de rand van de Mojave Desert. Het is misschien wat cliché, maar de mooiste platen lijken toch altijd uit die hutjes te komen (denk maar aan Bon Iver of The Deep Dark Woods). Anyway, genoeg geluld, tijd om te luisteren en de ogen te sluiten. In dit geval luisteren we naar single Chemical Trails. Maar luister vooral de hele plaat. Trust us.


Nieuwe muziek

Het was ruim 2,5 jaar geleden één van de eerste posts op Gobsmag: Wunderkind van Blaenavon. Reden daarvoor was de toen nieuwe Koso EP en gig op Eurosonic. We noemden deze drie jonge gasten toen een mix tussen Jeff Buckley en Foals, maar erg veel materiaal was er toen nog niet. Inmiddels zijn we een tijdje verder en is de band eindelijk bezig met haar debuutplaat.

Ondanks de geweldige start, lag Blaenavon al snel een tijdje op z’n gat. De heren zaten namelijk nog op school en voor een paar maanden stond alles in teken van examens. Aan onze collega’s van DIY vertellen ze:

“We were so not used to being in a band anymore. It felt like we started fresh. We went away for ages, wrote all our songs again, made sure we could play properly. Then we felt like we had a good collection.

Deze plaat heeft nog geen naam en moet nog officieel aangekondigd worden, maar er is al wel een liedje: Let’s Pray. En dat liedje verdient het wat ons betreft om weer op het scorebord terecht te komen. We draaien het hier namelijk al een tijdje vrij vaak. Waarom? Nou bijvoorbeeld door de catchy gitaarhook aan het begin en de nog steeds fragiele stem van frontman Ben Gregory.

Precies, wij kijken uit naar die plaat.


Nieuwe muziek

In 2014 werd Amongster als een van de winnaars gekozen van Studio Brussels talentenwedstrijd De Nieuwe Lichting. Het bracht Thomas Oosterlynck, de man achter de naam, meteen naar Pukkelpop. Afgelopen weekend stond-ie er weer én is er bijna een debuutplaat: Trust Yourself To The Water.

Het is de volwaardige opvolger van het titelloze EP’tje dat al in 2015 verscheen en met Bright Life, Leo en Salrow drie veel op Belgische radio gedraaide liedjes bevatte. Succes dat Amongster, live een viermansformatie, optredens bezorgde op diverse festivals en supportacts voor oa Perfume Genius, Blaudzun en Editors.

In het toegestuurde bio’tje lezen we dat Oosterlynk zijn liedjes schrijft in kluizenaarschap en daarna hulp krijgt van Jasper Maekelberg om ze uiteindelijk op plaat te zetten. Maekelberg is producer, componist en gitarist en -zo lezen we in een bio’jte- een onmisbare schakel in het geluid van Amongster. (Druk baasje overigens, die Maekelberg. Hij zit zelf in de geweldige band Faces On TV en heeft ook meegewerkt aan albums / liedjes van Gabriel Rios, Protection Patrol Pinkerton, Bazart, Douglas Firs, Mintzkov en Marble Sounds.)

Twee liedjes van dat aankomende debuutalbum zijn al uit. De fijne single Teacher en het misschien nog wel fijnere Butcher’s Boy. Afijn, goed in de gaten houden, deze nieuwe lichting.


Nieuwe muziek

Jófríður had succes met haar band Samaris en Ásthildur ging studeren in Amsterdam. Maar écht uit elkaar gingen de zusjes Ákadóttir nooit. Eind augustus verschijnt onder de naam Pascal Pinon het nieuwe album Sundur van de tweeling; piano en stem, donker en kwetsbaar. Single Orange is daar een prachtig voorbeeld van.

Sundur (IJslands voor ‘uit elkaar’) gaat natuurlijk in grote mate over die vrijwillige scheiding. De songs werden bijna allemaal in één weekend opgenomen in Hafnarfjörður. Maar de laatste loodjes wogen het zwaarst en namen nog 9 maanden in beslag. Dat zorgde voor een haat-liefde-verhouding met de songs.

We made it in such a haze, it’s hard for me to imagine what anyone will think of it. I used to love those songs, then I grew tired of them, then I hated them.

Bij het luisteren naar Orange mogen we volgens Jófríður gerust denken aan een pianobar in de jaren ’50. Probeer het maar eens; vlak voor sluitingstijd, een vrouw en een klavier, een lied over liefde en tragedie (en de dronken stamgast die weent aan de toog).


Nieuwe muziek

Op Gobsmag HQ zijn we al jaren fan van de Belgische band Balthazar. Het bericht dat een van de twee frontmannen, Maarten Devoldere, voor even op de solo-tour gaat, bekeken we eerst dan ook met argwaan. Maar al vanaf de eerste single The Good Lie zijn we goed geluimd over dit project dat de naam Warhaus draagt. Na het horen van liedje Bruxelles zijn we helemaal om.

De plaat, die 2 september uitkomt, draagt een bijzondere titel: We Fucked A Flame Into Being. Aan onze Belgische collega’s van Knack Focus legt Devoldere uit dat hij er een belangrijke periode mee afsluit: hij wordt volgend jaar 30. Daarbij is het album “een ode aan de liefde en de ongrijpbaarheid ervan.” De fijne zin We Fucked A Flame Into Being komt overigens uit de literatuur, zo lezen we verderop:

De titel is een quote uit de roman Lady Chatterly’s Lover van D.H. Lawrence over de liefde tussen een arbeider en een aristocratische vrouw. Ik hou van de tegenstellingen in die zin, omdat ze me muzikaal erg aanspreken. Het is een tribute aan de decadentie en de diepte die het leven biedt.

Liedje Bruxelles draaien we inmiddels grijs. Luistert als een avontuur. Rustig begin, die hypnotiserende stem (Leonard Cohen / Serge Gainsbourg), het prachtige refrein met strijkers en dan… Mensen, die laatste anderhalve minuut waarin prachtig wonderschoon wordt… Honey, I gave what I could.



Photo: Titus Simoens

Nieuwe muziek

Het uit Brooklyn afkomstige Emanuel And The Fear is zo’n band die je altijd in de gaten moet blijven houden. Sinds hun debuut uit 2009 strooien ze met mooie liedjes met een sound die ze zelf omschrijven als a rocky, psychedelic, folky mess with strings and analog synths and stuff. 23 september verschijnt een nieuw album: Primitive Smile. En zo’n glimlach hebben wij ook, al luisterend naar geweldig voorproefje I Believe.

Als we de perspromoter mogen geloven (en laten we dat eens doen) zit Primitive Smile, ten opzichte van de eerdere twee platen, in meer traditionele hoek van de popmuziek. Oftewel, Emanuel and the Fear houdt zich op het nieuwe werk voor de verandering eens vast de aan bekende structuur van couplet, refrein en brug. En, zo lezen we, “dit heeft geresulteerd in een homogene mix van fraaie pop songs.” Niks mis mee.

Inspiratie voor de nieuwe plaat haalde de band uit een quote van componist en dirgent Igor Stravinsky:

“My freedom thus consists in my moving about within the narrow frame that I have assigned to myself for each one of my undertakings. I shall go even further: my freedom will be so much the greater and more meaningful the more narrowly I limit my field of action and the more I surround myself with obstacles. Whatever diminishes constraint diminishes strength. The more constraints one imposes, the more one frees oneself of the claims that shackle the spirit.”

Die woorden waren de basis voor de spelregels in het maakproces: het moet simpel en verfijnd zijn, en elke noot en elke drumbeat moet een doel hebben.

Experiment geslaagd.


Nieuwe muziek

Gobsmag heeft een hoop vrienden. Althans, dat houden we onszelf voor. Anyway, een daarvan tipte ons vorige week iets tof. In de persoon van BELLA FIGURA. Om preciezer te zijn in de personen van Justin Gartry, Oli Morgan en Jack Morford. Alledrie afkomstig uit London. BELLA FIGURA is inmiddels toe aan haar derde EP’tje, en die zijn stuk voor stuk erg fijn.

Neem nou Forever Lost (verkrijgbaar vanaf april jl.). Opener ‘Didn’t Love You’ klinkt als Israel Nash of Sparklehorse. Serieuze songwriting dus, gecombineerd met prima gitaren en een donkere stem. Wij zijn ingepakt. Kortom, alle ingrediënten voor een toffe carrière zijn er, volgens ons. En het is ook nog eens een sympathieke vent. Hij bedankte onze Gobsmag-vriend in kwestie namelijk persoonlijk voor het delen van een van zijn liedjes op Facebook. Klasse.

Oh, er zijn natuurlijk nog meer voortekenen voor succes, naast onze support (ahum). Wat quotes: “Darkly beautiful.. Deserves to be sung by crowds all over the country,” aldus Listen With Monger. Of wat Sofar Sounds zegt: “Wonderful music. People will definitely talk about this band,” En als klap op de vuurpijl: “Superb. Neil Young would be proud.” Was getekend, NME.

Maar nu eerst tijd voor onze favoriet van de plaat, Demon in the Dark.


 

 

 

Nieuwe muziek