Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Het uit Minneapolis afkomstige Night Moves is al een tijdje bezig, maar met de recent uitgekomen plaat Pennied Days lijkt er op het gebied van een doorbraak nu echt schot in de zaak te komen. Wij nog niet overtuigd is, moet maar eens beginnen met de fijne Singles ‘Carl Sagan’ en ‘Denise, Don’t Wanna See You Cry‘.

Pas sinds december 2015 heeft Night Moves een platencontract. Debuut Colored Emotions uit 2012 deden ze in eigen beheer en diende als een soort van lokaas voor hongerige platenmaatschappijen. Uiteindelijk was het Domino Records dat hapte. En dat is niet verkeerd, in de stal zitten waar ook Arctic Monkeys, Animal Collectives en Franz Ferdinand zitten (om er maar een paar te noemen). Kortom: goede -komt’ie- move van de gasten.

Inmiddels stromen de lovende woorden voor Pennied Days binnen. “A warm and intimate, wonderfully expansive gem,” zegt SPIN. “Hook-laden psychedelic rock, lush instrumentation and richly textured production,” roept NPR. “It is glorious,” aldus The Guardian. En The New Yorker noemt het “Countrified rock with a freak-folk vocal style, and their organ and string arrangements spin their songs into mini-epics.”

Wij hebben maar één woord nodig: topplaat.


Nieuwe muziek

Na Benjamin Clementine, komt er nu weer een bijzonder fijn soulgeluid uit Frankrijk, ditmaal in de vorm van het duo Joon Moon. Twee EP’tjes zijn er inmiddels uit: Chess (2015) en het gloednieuwe Call Me. Het is nu wachten op en smachten naar een debuutalbum.

Joon Moon bestaat uit Fransman en Nouvelle Vague’s producer Julien Decoret en de uit Kansas City afkomstige zangeres Krystle Warren. Haar prachtige stem werd al snel opgemerkt aan de andere kant van het kanaal, door The Guardian:

Warren’s voice is an extraordinary instrument, murmuring with tenderness at times, growling with intensity at others. It vividly recalls Nina Simone in its depth and smokiness, as well as John Martyn and (Jeff) Buckley in terms of virtuosic variety.

Hatsa, die je kun stickeren op het cd-hoesje.

Het nieuwe EP’jte, met de heerlijke titeltrack Call Me, blinkt uit in schitterende soul/pop melodieën, inclusief de nodige blazers. Maar pas op, wordt ons gewaarschuwd in het bio’tje: “The siren-like voice of Krystle Warren may have you addicted to Joon Moon before you know it.” Alsof dat iets ergs is.


Nieuwe muziek

Uw lokale reisbureau raadt aan; Deauville. Maar dan alleen met The Night Watch van Left With Pictures in je oren. Het Franse badplaatsje heeft namelijk niet heel veel te bieden tenzij je verloren wilt raken en dat lukt het best met dit kleine, orkestrale lied over de onnodige zorgen in het leven.

The Night Watch gaat ook over de tijd die stil heeft gestaan (omdat je je onnodig zorgen maakte natuurlijk) en dat wordt versterkt door de clip die werd opgenomen in Deauville; de ochtend – een leeg park, de middag – een leeg strand, de avond – een leeg dorp, de nacht – een leeg bed. Zanger Toby Knowles verzekert je:

“All who love you / will be here”

Organ Grinder Records noemt het trio klassiek geschoolde muzikanten uit London een ensemble ‘who forsook the orchestra pit for the sanctuary of their keyboard player’s loft.’ We zijn inmiddels twee EP’s en twee albums verder. Kunstwerk The Night Watch zal het sluitstuk zijn van het nog te verschijnen derde album (Afterlife) dat verhaalt over leven, dood en wederopstanding.

Meer van dat alles? Check Left With Pictures op Bandcamp. Het zal je bedroeven en verblijden tegelijk.

Nieuwe muziek

De intro is vaak het halve werk. Zo ook in onze inbox. Vorige week lazen we: “Exciting one for you here – Liverpool teens The Night Café have just debuted their first track of 2016, ‘Together’. It’s a Bombay Bicycle Club-meets-Fleetwood Mac early-summer indie banger.” Dan heb je onze aandacht wel.

De band in kwestie is dus The Night Cafe. Uit Liverpool. Ze delen hun oefenruimte zelfs met bands als The Wombats en Echo & the Bunnymen. Niet gek. Zeker niet voor een band die pas met een paar liedjes online furore maken. De laatste track, Together, schopt het zelfs tot ons scorebord (en dat ‘zelfs’ bedoelen we met een knipoog).

Het is nog lang geen zomer, maar wij houden The Night Cafe in de gaten voor je.

Nieuwe muziek

Weet nog wel waar ik voor het eerst van Loney Dear hoorde. Was op Lowlands, in 2007, en je spelde de naam nog met een komma tussen Loney en Dear. Het was zondagochtend en we liepen vermoeid over het terrein, waarschijnlijk op zoek naar koffie. Maar we kwamen niet ver, want uit een van de tenten klonken hemelse harmonieën. Gehypnotiseerd liepen we naar binnen en na het festival was ik een cd rijker: Loney, Noir, nog altijd een briljant album (zei hij overmand door nostalgie).

Opvolgers Dear John (2009) en Hall Music (2011) kwamen niet in de cd-kast. Waarom weet ik eigenlijk niet, als ik ze nu luister via een van de streamingboeren, vallen ze me namelijk helemaal niet tegen.

De nieuwe plaat, die schijnbaar die jaar zal verschijnen en naar verluidt Comma zal heten, kan ter zijner tijd wel meteen rekenen op een draaibeurt, want eerste single Hulls klinkt zo interessant dat je zelfs na 23x luisteren nog nieuwe dingen ontdekt.

Koffie?


Nieuwe muziek

Bijzonder fijn, dit indie rockbandje uit Zweden genaamd Chirping. Dancing With The Stars is hun debuutep’tje en daarop vinden we vier lekker rammelende gitaarliedjes. Het refrein van single Corona kun en wil je na één keer al meeschreeuwen.

We hebben gezocht, maar veel écht interessante dingen zijn er nog niet te melden over de band. We komen niet verder dan:

1. Chirping is opgericht in 2011, uit de as van twee andere bandjes die wij ook niet kenden;
2. In 2014 verscheen met Ambitions een sterke debuutsingle, gevolgd door A Warning of Sorts in 2015. Eerste genoemde vind je ook terug op het debuutEP’tje;
3. In 2015 verscheen ook een Kerstsingle van de boys: Love, For Every Christmas I Miss You More – ook te vinden in Spotify;
4. Ook het checken waard: deze akoestische versie van kneiter Heist.

Juist, gewoon luisteren en de naam noteren op je lijstje met bands-om-in-de-gaten-te-houden.


Nieuwe muziek

Garrett Sale werd geboren in Knowville, Tennessee. Tijdens zijn college-jaren begon hij met het maken van muziek. Dat ging prima. En dan heb je een naam nodig. Dat werd William Wild. Waarom? William Wild was de bijnaam van een lokale dakloze man. Dus. In 2014 was er met William Wild een debuutalbum en begin deze maand verscheen Steady Now, een 6 nummers tellend EP’tje.

Ons favoriete liedje is When I’ve Been Gone. Dat nummer in het bijzonder, maar eigenlijk de hele EP, ademt de sfeer van helden als Fleet Foxes, Local Natives en Midlake. Dat zijn gewaagde vergelijkingen voor een 24-jarige muzikant die zich naar een dakloze heeft vernoemd. Dat realiseren we ons. Wat we overigens ook een mooie vergelijking vonden: “If Dan Fogelberg, Neil Young, and Harry Chapin put their musical genes together to create a musician in their image, they would have come up with Garrett Sale.”

De referentie naar een dakloze man heeft trouwens een persoonlijke betekenis. De track gaat namelijk over de laatste gesprekken en herinneringen die William Wild had aan zijn vader, enkele dagen voordat deze als dakloze stierf aan de gevolgen van verslaving:

Come on son, help me out
It’s cold out here, you’re all I’ve got
Come on son, help me out
Come on son, I’m getting tired
I feel the blame, I feel the fire
Come on son, I’m getting tired, I’m getting tired of playing the game
I’m getting tired of feeling the shame.

Heavy shit, nietwaar? Dus luister naar dit hartverscheurende liedje.


Nieuwe muziek

Via via kwamen we in aanraking met California. De track welteverstaan. In Spotify stond dit nummer op naam van een band die ‘F’ zou heten. Wij zijn niet vies van een uitdaging en gingen de uitdaging aan om info boven water te krijgen. Maar de letter ‘f’ geeft dus opvallend veel zoekresultaten in Google. Maar we gaven niet op. Een paar koppen koffie later wisten we dat de track eigenlijk is van de Britse band I Said Yes. En dat riepen wij dan ook.

Goed, we konden de zoekopdracht wat specifieker maken. Maar tot heel erg veel meer info leidde dit niet. Facebook meldt: “An energetic five piece who combine arresting harmonies with raucous bluesy folk.” De BBC voegt daar aan toe: “A winning line in melodic, pop-infused folk.” Qua sound dachten wij meteen aan de Benjamin Clementine. Althans, ongeveer. Ow, en een beetje Josh Ritter en George Ezra, maar dan allemaal wat catchier (zeker na anderhalve minuut).

Naast California staat er nog een recent liedje op Spotify, Thinking It Down. Ook dat nummer diggen we wel. Met een EP’tje zijn ze nog “ff” (haha – red.) bezig. We houden je op de hoogte.


Nieuwe muziek