Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

De single is al een tijdje uit, maar omdat we het zo’n belachelijk goed liedje vinden, gooien we ‘m alsnog op het Scorebord: The Other Side Of Love van Jack Savoretti. Het is afkomstig van z’n begin deze maand verschenen nieuwe album Written In Scars.

Jack komt van ver. In 2007 debuteerde hij met het in eigen beheer verschenen Between The Minds. Helaas wist die plaat te weinig potten breken en bleef een doorbraak uit. Tel daarbij op dat de Italiaanse Engelsman met de geweldige stem net vader was geworden en al z’n geld was kwijtgeraakt aan een slopende rechtszaak met zijn inmiddels ex-manager en je snapt dat hij even helemaal klaar was met de muziekwereld. Hij overwoog serieus om er een punt achter te zetten en een normale baan te nemen.

Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. “As soon as I said, ‘screw this’, I couldn’t stop writing,” vertelt Jack. “I wrote out of anger, although the songs were more of a cry for help. It was the best, most personal music I’d ever made. I realised I had really learnt how to write, how to express exactly what was in my head.”

Die liedjes komen op Before The Storm, zijn tweede album, uitgekomen in 2011. En dan valt alles ineens op z’n plek, scoort-ie een hit met Take Me Home en is de doorbraak daar.

Met het dit jaar verschenen Written In Scars pakt Jack Savoretti stevig door. Hulp krijgt hij van big guns als Sam Dixon (musical director van Adele, schrijfpartner van Sia) en Matt Benbrook (werkte met oa Paolo Nutini, Jake Bugg en Faithless). Inspiratie haalt Jack bij oude helden: “Most of my musical influences come from my parents,” says Savoretti, “My mum was into The Eagles, Crosby Stills & Nash and Motown. My dad played mostly Italian music from the ‘60s and ‘70s. In the past I suppressed that as an influence but, for the first time, on these songs, it appeared.’”

Het resultaat is een bijzonder overtuigende plaat met prijsnummers als Back To Me, Don’t Mind Me, Wasted (met Lissie) en kneiter van een knoeperd The Other Side Of Love. Dus ja, ga ‘m zien op 15 september in het knusse Bitterzoet in Amsterdam.


Nieuwe muziek

Dan Owen is een jongeman, afkomstig uit Shrewsbury, UK. Voor hen die van voetbal houden: Shrewsbury herbergt Shrewsbury Town F.C. Bijnaam? The Blues. Ok, dit bruggetje is genant, we weten het. Maar hier komt-ie toch: Dan Owen maakt voornamelijk blues met behulp van zijn akoestische gitaar, vergezeld van een stem die doet vermoeden dat hij al een jaar of 53 aan de whiskey en peuken zit.

Niets is minder waar. Althans, hij zal ongetwijfeld roken en drinken, maar Dan Owen is pas 23 jaar. En wat doe je dan? Je covert grootheden als Howlin’ Wolf (luister maar eens naar een meer dan prima versie van Little Red Rooster).

Eigen werk heeft hij natuurlijk ook, Fall Like A Feather is daar een prima voorbeeld van. Misschien niet zijn meest bluesy werk, maar lekker is het wel.

Dat vindt trouwens ook niemand minder dan Mick Fleetwood. Hij bekommert zich inmiddels om de ruwe diamant Dan Owen.

Nieuwe muziek

Bijna anderhalf jaar geleden was daar ineens Highasakite. Het heeft ons op de redactie drie pijnlijke weken gekost om uit te vogelen dat dit geen Japanse godin of bloem is, maar een band uit Noorwegen die je gewoon uitspreekt als High As A Kite.

Het liedje Since Last Yesterday scoorde toen, 6 februari 2014, een 7.5 en we omschreven het als ‘Avontuurlijke Noorse indiepop geïnspireerd door Lykke Li en de fantasierijke film Where The Wild Things Are’. We zijn dus weer een tijdje verder en nog niet zo lang geleden verscheen daar ineens het liedje Keep That Letter Safe op ons bureau. Met de vriendelijke groeten van Highasakite.

Je snapt het, wij luisteren. Meerdere malen zelfs. We kunnen eigenlijk niet anders concluderen dat ze het weer geflikt hebben, want wederom een catchy track. Geen noodzaak dus om hun bio te updaten, het klopt nog steeds:

Highasakite make pop music, but an adventurous brand of indie pop full of contrasts. Once you hear Highasakite you’ll wonder how you ever got by without them, theirs is an endless sound oscillating between density and spaciousness.

Extra gratis tip: check ook hun cover van het Bon Iver liedje Heavenly Father.


Nieuwe muziek

Muziek uit Sydney met nieuwe single ‘High‘ van Royal Headache. Het is zowel het eerste voorproefje als de titeltrack van de eind augustus verschijnende nieuwe plaat.

High is de opvolger van het in 2012 verschenen titelloze debuutalbum waarmee ze in het thuisland veel zieltjes wisten te winnen, onder meer dankzij het spelen als voorprogramma van The Black Keys. Als we de promomachine achter de band mogen geloven, gaan we op het nieuwe album horen dat Royal Headache een grote stap voorwaarts heeft gemaakt. We lezen mooie woorden:

If their first album was akin to a courtship, think of High as the romance. Not just on the level of two people falling in love, but a romance with the qualities of pop music that make Royal Headache who they are and inform what they do: eternal optimism, wistful beauty and interlocking presentation that evolves from four guys singing on a street corner to speed-addled rock, and all the brightness and darkness in between, teetering between stability and chaos and well-aware of how unsteady their footing might be.

Wat wij denken, al luisterend naar de opwindende eerste single High: een Europese doorbraak zou zomaar aanstaande kunnen zijn. Tijd om ze naar Nederland te halen.


Foto: David Ackerman

Nieuwe muziek

Vandaag luister je naar Bad Light van Sean Taylor. Die track is afkomstig van zijn nieuwste langspeler The Only Good Addiction Is Love (sinds vorige week in de winkel).

We realiseren ons dat de kans aanwezig is dat je nog nooit van Sean Taylor gehoord hebt. Geeft niets. Een snelle introductie vertelt ons dat Sean Taylor al jarenlang niemand minder dan Eric Bibb tot een van zijn grootste fans mag rekenen. Die zegt: “Sean Taylor is a wonderfully talented modern troubadour whose sincere, thoughtful songs pull you in. I’ve had the pleasure of sharing the stage with him. He swings. Check him out!” Daar voegt Q-Magazine nog eens aan toe: ”A bluesy devotional intensity that rightly draws comparisons to John Martyn.”

Dus wat is het nou precies? Het is prachtig en houdt zich op ergens tussen (akoestische) blues, folk en roots. John Martyn is dus inderdaad misschien wel de beste vergelijking (thnx Q-Magazine). Het album staat trouwens vol met tracks als Bad Light. Dus schroom niet en knal vooral de plaat even aan. Heb je daarna de wens om hem live te zien? Dat komt goed uit, in het najaar doet hij ons land aan voor wat solo-shows en shows met Eric Bibb en The Delta Saints. Daar ga je ons vast en zeker tegenkomen.

Nieuwe muziek

Weet je nog? Alweer bijna een jaar geleden schreven we over de warme folk uit IJsland, afkomstig van Júníus Meyvant naar aanleiding van liedje Color Decay. Lang, heel lang, was het wachten op een nieuwe track. Die is er nu: Hailslide! Nog steeds warm, nog steeds folk, nog steeds uit IJsland en nog steeds op Record Records (awesome!). Maar iets minder rauw, dat dan weer wel.

De promo machine achter Júníus verwoord ’t nog steeds het beste: “The feeling you get from listening to Júníus equally as comfortable as resting under a thick wool blanket with a hot cup of cocoa in or even when one settles with an exotic beverage on a hot sandy beach far and away.”

Op het debuut EP’tje moet je nog heel even wachten, die verschijnt 17 juli aanstaande. Als je toch meer wilt horen van Júníus raden we je aan deze KEXP sessie eens te checken. Ingrediënten: Mister Meyvant met een bataljon aan artiesten (blazers, viool en wat dies meer zij).


Nieuwe muziek

De afgelopen weken maakte hij overuren in onze “cd-speler”: Restless Ones van prachtband Heartless Bastards. Restless Ones is de opvolger van het in 2012 verschenen Arrow (prijsnummer is Only For You).

Een kleine introductie: Heartless Bastards is als band ooit begonnen in Cincinnati, maar opereert tegenwoordig vanuit Austin, Texas. In Amerika hebben ze zo ongeveer overal al gestaan waar je hoort te hebben gestaan. Qua sound: we horen flink wat elektrische gitaren, blues (The Black Keys), folk (The Head & The Heart) maar ook een soulvol randje (Alabama Shakes, Phantom Limb). De beste vergelijking is wat ons betreft, vocaal gezien, The Boxer Rebellion. Angstaanjagend hoe zangeres Erika Wennerstrom bij grote vlagen klinkt als Nathan Nicholson.

In Amerika spelen ze een kneiter van een tour die er wellicht voor gaat zorgen dat ze zich niet meer herinneren hoe ’thuis’ eruit ziet. Helaas nog geen Nederlandse data op het programma. Mocht dat veranderen, dan melden we dat natuurlijk even. Geen probleem.

Tot slot, kudo’s voor de albumhoes.

Nieuwe muziek

Om met het goede nieuws in huis te vallen: Beans & Fatback is terug! Op 11 september verschijnt Heroine Lovestruck, de opvolger van het meer dan grijsgedraaide album With Skin Attached (check vooral nog even de track Use Me). De recensies zijn veelal lovend, niet in de laatste plaats vanwege hun knallende live-optredens. De Nederlandse Black Keys, met van tijd tot tijd een meer dan prima dosis soul, gitaren en retro vibes.

Het eerste werk van deze plaat, Sally The Shape, gaat in ieder geval door waar de band gebleven was. Mark our words: stilzitten is lastig. Kom maar door met de rest van het materiaal!

Dat Beans & Fatback niet alleen lekker bezig is in Nederland blijkt uit de vele tv-syncs die de band op haar naam heeft staan (o.a. in Suits). Maar alsof dat nog niet genoeg is kunnen we op hun website zelfs een heuse Japanse bandbio vinden. Als dat geen rock ’n roll is weten wij het ook niet meer…

Nieuwe muziek