Een tijdje terug zagen we tot onze grote vreugd dat Israel Nash komende week afreist naar Nederland. Was je daar ook zo blij mee? Let dan even op, want we vermoeden dat Stefan Olovsson ook in de smaak gaat vallen bij je. En dan met name het Neil Young-achtige I’m In Too Deep.
“It’s a song about lost love and digging yourself into a hole and struggling to get back up. It has a raw and unpolished country-folk vibe to it.”
Prachtige band: The Slow Show, uit Manchester. Sinds 2015 drie mooie platen gemaakt. Enfin, wij zijn fan. Zover geen nieuws voor de gevorderde Gobsmaglezer. Daar kwam deze week verandering in met de aankondiging van een nieuwe plaat (Still Life, 4 februari 2022) en het loslaten van een eerste single, Blinking. Een paar dagen volgde ook de videoclip, geschoten in een verlaten gebouw. Het liedje is een ode aan de liefde, vertelt de band. De vrouwenstem aan het einde is een mooie aanvulling op het bekende prachtgeluid van The Slow Show dat stukje bij beetje naar dat van Elbow kruipt.
Tip: The Slow Show speelt 23 februari in Nijmegen (Doornroosje), 25 februari in Groningen (Oosterpoort) en 27 februari in Rotterdam (Maassilo).
Extra tip: The Slow Show toetsenist / songschrijver Frederik ’t Kindt heeft onder de artiestennaam Kindt net een EP uit (Awayland) met vier prachtige Ludovico Einaudi-achtige songs.
Chris Cavill loopt al even mee in de muziekindustrie solo en met zijn bands The Long Weekend en The Prospectors. En daarmee tourt hij een groot deel van het jaar door Australië. Bijvoorbeeld met liedje Doin’ Time. Een prima pop/americana-liedje (maar geinspireerd op de 12-bar blues). En al klinkt het op het eerste gehoor best vrolijk, de track gaat over verlies. Verlies is trouwens het thema van de hele plaat Lionheart (26-11-2021), deze gaat namelijk over de dood van Chris’ vader. Hij overleed in 2017 aan de gevolgen van MS.
En zo is oktober 2021 plots een stuk interessanter geworden dankzij de New Yorkse indie rock scene. Want we zijn nu een dwars, doch swingend album van Parquet Courts én een hoogstaand rammelende plaat van Loose Buttons rijker. Die laatste is het tweede album van de band en had Joe Reinhart (Hop Along) als producer. Luttele dagen geleden werd title track What’s On Outside gedropt; een pakkend, doordenderend nummer met zwierende gitaren en de juiste hoeveelheid afwisseling. Knap werk. Loose Buttons heeft een verdraaid goed recept gevonden.
Spencer Thomas Smith komt uit Tennessee. En daar kan het nat zijn. Bijvoorbeeld in de Appalachian Mountains en aan de modderige oever van de machtige Tennessee river. Op de een of andere manier lijken we die sfeer terug te horen in zijn liedjes, bijvoorbeeld in Tennessee Mud. Liefhebbers van verhalende liedjes zoals David Ramirez dat ook kan, neem zeker even de tijd voor Spencer Thomas Smith.
Jarod Grice werd geboren en groeide op in het Zuidwesten van Oklahoma. En daar storte hij zich op zijn 15e op een missie: de blues gitaar! Op liedje Poison Blues is dat goed gelukt, dunkt ons. En als je er dan ook nog eens de soulvolle, warme stem bij doet, dan heb je gewoon een top-liedje.
Goede band: het Deens-Nederlandse Subterranean Street Society. Op 11 februari 2022 verschijnt hun nieuwe plaat Saudade en met de geweldig opgebouwde single One And A Half Men Tent is een eerste voorproefje nu overal te streamen.
Albumtitel Saudade is het Portugese woord voor een mix van melancholische gevoelens, veelal gebruikt in de context met de fado. De liedjes verhalen over een turbulente periode in het liefdesleven van de in Amsterdam woonachtige Deen Louis Puggaard-Müller, die in die fase kort in Portugal verbleef en geïnspireerd raakte door de volksmuziek van het Zuid-Europese land.
Zo blikt het hoofdpersonage in One And A Half Men Tent terug op de romantische start van een gebroken relatie, een periode van prille liefde waarin een roadtrip met een anderhalfpersoons tent genoeg lijkt om gelukkig te zijn. Het kan tevens gezien worden als het startpunt van het narratief van het album, waarin het personage na vele omzwervingen zichzelf uiteindelijk weer terug vindt.
Saudade is de opvolger van het sterke 12 Steps, een vorig jaar verschenen conceptalbum rondom het thema alcoholisme, geïnspireerd door de strijd van zanger, gitarist en songschrijver Louis Puggaard-Müllers vader tegen deze verslaving. Het leverde intense rocksongs en lovende besprekingen in nationale dagbladen en magazines op. Naast Puggaard-Müller bestaat Subterranean Street Society uit Ivo Schot (bas/gitaar/zang) en Joost Koevoets (drums/tape noise/zang).
Op 12 februari 2022 is de albumreleaseshow in Amsterdam (De Melkweg)
Het onvolprezen Public Service Broadcasting, uit Engeland, vermengt al sinds 2012 op indrukwekkende wijze instrumentale progrock / krautrock / dance-punk met historische audio-samples (van in het begin vooral publieke voorlichtingsfilms, vandaar de naam). Zo vertelde het duo geschiedenisverhalen over thema’s uiteenlopend van The Battle of Britain, de introductie van de kleurentelevisie, de ruimtewedloop, de opkomst en ondergang van de Britse kolenindustrie en zelfs over “onze” Elfstedentocht.
Recent verscheen Bright Magic, een album over Berlijn, verdeeld in drie delen: Building A City, Building A Myth en Bright Magic. In vergelijking met de vorige albums is er minder ruimte voor het gesproken woord en is er meer elektronica gebruikt, zoals het eigenlijk ook hoort bij een album over een stad liggend in het land van Kraftwerk, Tangerine Dream en Can. Der Rhytmus der Machines is dan ook een van de prijsnummers van deze plaat die je vooral in z’n geheel moet luisteren voor maximaal effect, als een lange wandeling door die stad met op elke hoek een brok historie. Klasse.
Dikke tip: Public Service Broadcasting speelt 14 november in Amsterdam (Paradiso-Noord)
