Drie jaar geleden beloofden we je op de hoogte te houden van Matu. Hij had destijds de primeur met liedje The Days Don’t Come Back. Het was de eerste Argentijnse feature op Gobsmag. Vandaag met liedje Flee de tweede, wederom van Matu. Breekbaar, Iers (denk Damien Rice) en bovenal heel erg mooi.
Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>
John Hollywood, dat klinkt als een rock ’n roll artiest. Vol energie. Niets is echter minder waar. John laat zich muzikaal inspireren door John Prine en Guy Clark, om maar wat te noemen. En dat levert met liedje Geryon een prachtige Americana-track op, waar John Prine inderdaad nooit ver weg is (en Dylan overigens ook niet). Meer puur dan dit wordt het zelfden gemaakt tegenwoordig. En nog meer van deze prachtig vind je op meest recente plaat Beauty Sleep.
J.C. Wright komt uit London en is druk. Druk met zijn debuut EP die deze zomer moet verschijnen. En zoals dat dan gaat stuur je een liedje vooruit. In dit geval gaat het om Bird of Prey. Een foot-stomping, soulvol folk-liedje. Makes sense?
Nieuw in de industrie is Wright allerminst. Hij maakte al deel uit van diverse bands, opende een club in de jaren ’90 (die zelfs het decor was van de eerste Londense show van Oasis) en produceerde talloze platen van andere muzikanten. Nu dus op solo-tour, en dat bevalt ons goed!
De mannen en vrouwen (8 in totaal) van het Amerikaanse Trickshooter Social Club hebben veel plezier met elkaar, dat spat er vanaf in liedje Lie To Me. Zoals ze het zelf omschrijven:
Our music is an oddly literate, completely eclectic approach to fuzzy, tweedy, garage-y, country-tinged, stomp and clap American rock-n-roll. Sometimes singer/songwriter, sometimes loud and unapologetic – our songs are a little whiskey soaked and world weary – but always leave a little room for redemption.
Het is allemaal nog wat vers van de pers, nog niet op Spotify. Je luistert het liedje hier.
En dat doet hij met liedje William Tell. Energiek, donker, up-tempo and rauwe stem. Doet ons denken aan het geluid wat bijvoorbeeld The Heavy produceert. Over het liedje zegt William:
“I was always fascinated with William Burroughs. This song is about him killing his wife by placing a glass of whiskey on her head, trying to reenact the myth. Burroughs was on hiding out in Mexico, feeling drug charges. After her death, he went back to the states and his career really began with Junky.”
De carrière van Luke Elliot is trouwens niet zo heel gewoon. Via via leerde hij de eerste manager van Rihanna kennen. Deze introduceerde hem bij een invloedrijke Noorse muzikant, en toen is het balletje gaan rollen. Met name in Scandinavië. Hij verhuisde dan ook richting Oslo om daar aan de slag te gaan met wat bands en producers. En dat leidde dus onder andere tot deze fijne track.
Pat Byrne klinkt typsich Iers. En bij de eerste noten en klanken van liedje Until It Isn’t wordt dat bevestigd. We horen een liedje in de stijl die ook bijvoorbeeld Mick Flannery en Glen Hansard hanteren. Maar we horen ook wat David Ramirez. En deze Americana invloed is dan ook weer niet zo gek, want Pat verhuisde in 2017 naar Austin, Texas. Het resultaat is een prachtig liedje.
Nog een mooie quote die we vonden over Pat en zijn werk en die het prima samenvat wat ons betreft:
“When you combine the transcendent poetry of Bob Dylan with the gritty, real-world rock-n-roll storytelling that Bruce Springsteen made so famous, and then add a dash of the political activism embodied by Woody Guthrie and Pete Seger, you’ll have Irish singer-songwriter Pat Byrne”
Shlomo Franklin heeft aardig wat dingen ondernomen in zijn leven. Zo was hij een typische farmboy en molk hij koeien. Ook studeerde hij uren en uren in de Torah en werkte hij aan zijn Jiddisch. De gemenen deler in al deze activiteiten was dat Shlomo een dromer is, naar eigen zeggen. Dat dromerige horen we niet direct in zijn muziek, liedje Postcards from Poland is namelijk aardig up-tempo. En vol emotie. Een beetje troubadour-achtig. Wachten is nu op de aanstaande EP Postcards.
Bij Nashville denken velen aan country. Alex Blizzy komt er ook vandaan, maar liedje These Footsteps is weer een soort Americana. En dan het heerlijke soort. Sfeer die ons wat doet denken aan David Ramirez, maar ook aan Dawes en Deer Tick (vooral die stem!). Kortom, these Footsteps is een prima nummer om dit lange weekend mee af te sluiten. En als je nog een half uurtje over hebt vandaag kun je ook zeker debuutplaat A Step Behind een luisterbeurt gunnen.