Als het gaat om elektronische muziek, ben ik doorgaans goed op de hoogte van wat er speelt. Het leidt tot de aanschaf van diverse releases. Neu, Kraftwerk, Cluster, Klaus Schulze, Harmonia, Tangerine Dream en vele anderen. Als ik in de platenzaak een opvallend verpakte release zie staan van een band die Elektronische Musik Aus Köln heet, begin ik te twijfelen.
Omdat ik nog nooit van hen heb gehoord, vraag ik me af of ik in de loop der jaren toch iets gemist heb. In eerste instantie denk ik nog dat het een verzamelaar is van Keulse bands die in de jaren tachtig elektronische muziek maken. Al gauw wordt me duidelijk dat dit toch echt de naam van de band is.
Dankzij de informatie op de hoes kom ik erachter dat EMAK tussen 1982 en 1988 drie albums heeft uitgebracht. Geïnspireerd door de post-punk brengen ze muziek uit die omschreven wordt als cold wave en minimal wave. Reden genoeg om het schijfje maar eens te gaan beluisteren.
Vanaf het begin is het een feest der herkenning. Ondanks dat, snap ik waarom deze groep relatief onbekend is gebleven. Ze zitten in het verkeerde tijdsgewricht. Als het om experimentele elektro gaat, lijken ze achter hun fameuze voorgangers aan te lopen. Daarnaast past hun geluid bij de op dat moment erg in trek zijnde Neue Deutsche Welle. Op een instrumentale variant ervan zit echter niemand te wachten. Ook lijken ze te vooruitstrevend voor hun tijd. Je hoort hier en daar een vroege Plaid en Boards Of Canada terug in hun muziek.
Het is daarom goed dat EMAK aan de vergetelheid is ontrukt, zodat deze Keulse band met terugwerkende kracht een nieuwe kans krijgt om een plek in de geschiedenis van de elektro op te eisen.
Dit artikel is eerder verschenen op Luistertips
