Bands uit Australië. Dat is meestal een garantie voor succes, althans bij ons. Zo ook Grand Pine (uit Melbourne). Ze leveren met liedje Feel Alone hun derde single af. Daarop horen natuurlijk een eigen sound, maar ook wat inspiratie van landgenoten Boy & Bear, en de mannen Fleet Foxes. En als je heel goed luistert zelfs wat War on Drugs. Wat je krijgt is een catchy, melodieuze indiefolk-kneiter. Is dat een genre? Vanaf nu wel!
Gobsmag Posts
Vanuit Perth, in de richting van Leederville, staat een oude paardenstal en daarachter is een brug en aan de andere kant ervan worden feesten gegeven, tot diep in de ochtend, en een eindje verderop is het een grote bende, rommel enzo, en die plek is niet alleen een huis voor ratten, maar ook voor die maffe sound van Psychedelic Porn Crumpets die je hoort op My Friend’s A Liquid.
And you don’t know why
All of this decays
My liquid friend
Weird, wacky en freaky, dit nummer. En zo is het ook ontstaan: ‘I met a Smurf in the closing hours of ‘Party In The Paddock’ (Aussie festival) after the final act finished, loin cloth intact, white hat & patchy blue face paint that had been well worn, must have been close to 4am. There were a bunch of other lost souls, myself included, in festival costumes needing a spark of influence to keep the drugs working as nobody wanted to call it quits. We got talking by a performing tree which had caused a good huddle to emerge and he claimed his friend had turned into a liquid. I could definitely relate at the time and the name has always stuck with me, My Friend’s A Liquid. I promised I’d write him a track so this is dedicated to that Smurf and all the other poor people coming down after a three-day bender.’
En toch gaat het hard met de Australiërs die elkaar hebben ontmoet via dezelfde drugsdealer. Bijna alleen maar uitverkochte concerten (ook die in Sugarfactory dit jaar), onder contract bij de managers van Arctic Monkeys en Royal Blood en een plekje op SXSW voor volgend jaar.
Het is de andere kant van het konijnenhol. Het is de andere kant van de realiteit. De soundtrack voor Alice’s Adventures in Wonderland. Fuck logica. Fuck ratio. Fuck nuchterheid. Waar is de moshpit?
Het is wachten op de winter. Het is wachten op een cumulatieve uitbarsting van alle dingen die je verzamelde het afgelopen jaar. Maar misschien merk je er niks van, dankzij afleiding, of een fles wijn, of drukte op je werk. Dan is de eruptie niet meer dan een plofje in je hart. Erger is dan wellicht de kou op je wangen. En het vocht in je schoenen. Een nieuw jaar komt er hoe dan ook aan. Je moet alleen nog even het donker door. Precies dat (of ongeveer dat) bedoelt Simon Lynge. Skin is Paper Thin.
When you’re in the dark, in the middle of winter
Live ain’t just a spark
Op een Sufjan- of Elliot-achtige wijze zingt Simon over duister en eenzaamheid. En dat kan hij goed, omdat hij opgroeide in het dunbevolkte Groenland, de winters in Denemarken kent en dit nummer schreef in het afgelegen huis van een rondreizende clown in de groene heuvels van Wales (dat van die clown zoeken we nog een keer op). ‘When the darkness of winter and the world wears the spirit out, Paper Thin comes from that place of stress and rumination. It’s a slow moving molasses state of emotional fiction, where dreams seem completely out of reach. But we can help each other, we can hold each other … gently.’
Dan valt het wel mee met die winter.
The Good Man Blues werd aangekondigd als must-listen voor liefhebbers van Clapton en Gary Clark Jr. Nou, dat zijn we! Dus de verwachtingen waren best wel hooggespannen op Gobsmag HQ. Gedurende 3 minuut 43 staakten alle aanwezigen hun werkzaamheden en werd er geluisterd. Toen nog een keer. En na pakweg 8 minuten klonkt er applaus. Dit is wat we willen horen!
Om je helemaal in de stemming te brengen sluiten we af met de laatste woorden uit de track:
And you don’t know what you’re getting into
Until you’re in it
So just buckle up that seatbelt girl
For one hell of a ride
Niet echt natuurlijk. We hebben het over liedje Hey Little Witch. Door een I Put A Spell On You-achtige intro zaten we er meteen lekker in. Want hey, dat orgeltje. En zo gaat dat 3 minuut 24 door. Oh, en horen we ook wat Tom Petty?
John en kornuiten komen overigens uit Raleigh, Carolina. Een muzikale plek (o.a. American Aquarium). Maar goed ook, want naast Owen (lead guitar) en Evan (bas) zetten ze ‘iedereen die ze kunnen vinden’ achter het drumstel.
Zie hem dansen, op dat randje van mainstream en alt-pop, op het riedeltje van I Already Know van Shields. Zoals hij dat ook altijd doet wanneer wij 1517 van de witste jongen ooit opzetten. En wij maar lachen, met onze vastgeroeste heupen, onze vastgeklonken koffiemokken en onze gympies die nauwelijks ritmisch op de vloeren tappen. Zie hem gaan. Zie de overgave. En we voelen de jaloezie branden, voor de moves van Freek de redactiestagiaire. Dat schrijven wordt niks bij hem. Maar swingen kan hij wel.
Oh am I too late to take it back? Would never last
Don’t just take my word for it there’ll be no second chance
Het is ook zijn verdienste dat we nu naar Shields luisteren. En dat is tegelijk ook de reden dat hij een mager zesje krijgt voor zijn stage. Want rijkelijk laat is-ie er wel mee. Freek heeft liggen slapen. Letterlijk waarschijnlijk. Maar toen hij wakker werd was net Etemenanki uitgebracht, het nieuwe ep-tje van de band uit Newcastle. En zo kwam deze kneiter alsnog boven water. Gelukkig. Want dit is er zo een die de vrijdagmiddagborrels blijft domineren. Ook als Freek vertrokken is.
It’s all I’m asking just to hear me, hear me out
There’s something missing that we need to turn around
Zou hij ook naar de tekst luisteren? Het verhaal? Zoals wij dat altijd doen? Misschien ook beter van niet. Zie hem gaan. Beter van niet. Het is een darkening cloud.
De Canadees Daniel Romano is een bezig baasje. Op z’n visitekaartje: schrijver, producer, performer, ontwerper, mixer, mastering engineer, artiest en kunstenaar. Wij kennen ‘m vooral als scherpe muzikant die de afgelopen 15 jaar al veel indruk heeft weet te maken
Op 30 november verschijnt z’n nieuwe plaat Finally Free, z’n achtste in acht jaar tijd. Romano vertelt hierover: “On every record I make strict limitations for myself. This was by far the most extreme, but I also believe it has rendered the most honest and liberating results.”
Twee liedjes zijn er inmiddels online te vinden: het bijzonder interessante Empty Husk (beetje Radiohead zelfs!) en het prachtige All The Reaching Trims.
Kristen Lee Morris is een Cowboy. Althans, hij zingt erover. We vinden de track op album Hillbilly Blues. Een bluesy country track. Denk een beetje aan JJ Cale of wijlen Tony Joe White.