Het uit Portsmouth afkomstige (en inmiddels opererend vanuit Wapping, Londen) Hotel Lux is nog niet zolang bezig. Nog geen hand vol singles tellen we. Allereerst was daar het gevaarlijke The Last Hangman. Onweerstaanbaar. In mei werd die opgevolgd met het rauwe, lome, postpunkerige en oer-Brits klinkende Daddy, dat zo in een playlist met populaire nieuwkomer Shame gedropt kan worden. De flip-side van die single is nu ook online gegooid: ‘Berlin Wall’. En krijg nou wat, ook dat is een topliedje. Lijkt ons een goede score, eentje die ons verleidt tot de uitspraak dat Hotel Lux weleens een nieuwe punkpopsentatie kan gaan worden. Wij staan al aan de goede kant van de muur.
Gobsmag Posts
En daar is de volgende single van Hope Downs, het goed ontvangen debuutalbum (“jaarlijstjenmateriaal“) van het Australische Rolling Blackouts Coastal Fever. Wij zijn fan, maar dat wist je al. Ze liggen sowieso wel aardig in Nederland, dus dat wordt een prima feestje op Lowlands.
Naja, wonder… Geen gekke dingen, hoor. Maar Parker Ainsworth zingt over wonderen in liedje American Miracle. En dat doet hij op een manier die absoluut in de smaak gaat vallen bij liefhebbers van bands als Quiet Hollers en Boy & Bear.
American Miracle is Ainsworths eerse liedje (volgens Spotify), dus info over een plaat, EP en shows hebben we eigenlijk nog niet voor je. Maar dat wordt een kwestie van tijd. Want een platform als Buzzbands LA heeft ze al opgepakt. En wat goed is komt snel, nietwaar?
Wat is het warm hè. Geen weer om je druk te maken. Geen temperatuur voor geschreeuw. Liever kabbelen we wat rond, dobberen we wat in de zon. Op de golven van Jane’s Party bijvoorbeeld. Surfing on a Sinewave geeft rust en een koele bries. En is spannend tegelijk. Misschien komt dat omdat Leland Whitty en zijn saxophoon (van BADBADNOTGOOD) de Canadese band geholpen heeft. Misschien komt het door de hitte. Maar verfrissend is het wel.
Debuutsingles vinden we altijd leuk. Er bekruipt ons dan een gevoel van spanning. Wat gaan we horen? Nieuwe stadionact? Of een singer/songwriter die de Ziggo Dome plat ooit eens gaat plat zal spelen met enkel een gitaar? Vandaag is het de beurt aan Like Krutzke and the High Tides (uit Nashville). Niet direct een potentiële stadionband of singer/songwriter-megaster. Neemt echter niet weg dat Self Esteem een behoorlijk catchy liedje is.
Die intro heeft wel iets Arcade Fire-achtigs, gevolgd door een soort Britpopperige Radiohead-vibe. En dan die blazers die er op een gegeven moment inkomen…. Yup, Self Esteem is een prachtige debuutsingle en om het clichė er maar in te gooien: We kunnen niet wachten op meer!
We love Fred Thomas. Dat klinkt pathetisch en dat maakt ons niks uit. Luister maar eens naar Good Times Are Gone Again. Fred doet gewoon waar hij heel erg goed in is: het creëren van een subtiele crash, met dito tekst. Beetje pessimistisch, zoals altijd. Dat wel.
Bad things are happening now
Sharp days are wrapping around us
Good Times Are Gone Again komt op het nieuwe album Aftering en die verschijnt ergens in september. Meer Fred? Dit liedje is ook zo mooi.
Anderhalf jaar geleden waren we een tijdje in de ban van Febueder. We gaven liedje Chimes een 8.0 en vergeleken ze met Alt-J en Future Islands. In de tussentijd zijn de mannen gewoon verdergegaan met het releasen van fijne liedjes. Wat te denken van bijvoorbeeld Than There Were Two , van EP’tje All A Hoax dat in april is uitgekomen. Precies: wat lomer, perfect geschikt voor deze warme dagen en avonden.
Groots en meeslepend, dat is de muziek van Only Shadows. Niet gek wanneer bijvoorbeeld Arcade Fire, Editors en The Killers als inspirators genoemd worden. Niet dat je al deze bands terughoort in Cold Shoulder, maar de ambitie om in grote stadions te spelen is duidelijk aanwezig. Het zal dan ook niemand verbazen dat deze Britten de prijs voor ‘Best Live Band in de wacht sleepten bij de Unsigned Music Awards, waarmee zij o.a. Brother & Bones achter zich lieten (kent u ze nog??).
Cold Shoulder gaat verder op de stevigere weg die Only Shadows eerder met Fight Milk is ingeslagen. Het is een krachtige alt-rock song die, dankzij de heldere vocalen van Nick Ashby en het uptempo ritme, lekker fris en dansbaar blijft, zonder de echte rockvibe te verliezen. De verantwoordelijke producer heet Bruce Rintoul, een man die al eerder samenwerkte met Fatherson en Twin Atlantic.
Na vele kleine zaaltjes en supports voor grotere acts, heeft het sympathieke viertal inmiddels ook al hun eerste headline tour in eigen land erop zitten. Als ze zo doorgaan, is het slechts een kwestie van tijd voor Only Shadows ook internationaal de spotlight zal pakken.
Hadden we al gezegd dat Carl Barât fan is?
