Gloednieuwe single van George Ogilvie, die we in februari 2017 “wellicht de nieuwe Ben Howard” noemden. Altijd die kleine slag om de arm, uiteraard, maar met dit liedje en de twee andere van het onlangs verschenen Nowhere EP’tje (in Spotify) pakt de singer/songwriter uit Canterbury heerlijk door en blijven we toch dingen zeggen als “ja, deze kerel komt er wel”.
Gobsmag Posts
Nieuwste voorproefje van Hypoluxo’s nieuwe plaat Running On A Fence, die 21 september uitkomt. Dan is het ook bijna een jaar geleden dat deze band uit het nog altijd hippe Brooklyn debuteerde op Gobsmag. Bij de buren van Paste Magazine wordt “de altijd lastige tweede” al omschreven als “a mature-yet-eccentric collection of sophisticated indie rock”. We gaan het zien. Voor nu: Kentucky Smoke, y’all.
The General Good is een bijzonder project. Het bestaat het uit maar liefst 8 (acht!) verschillende stemmen:
1. Benno Herz (van de band Okta Logue);
2. Siegfried Häusler (William’s Orbit);
3. Jim Briffet (The Miserable Rich & The Animals of Truth uit Brighton)
4. Bird Christiani (Kenneth Minor)
5. Julia Kalaas (ehem. Nick & June)
6. Patrick Sudardsky (Lessons & Palestar)
7. Melanie Kurhan (Wings of Love & KIVI)
8. Max Schneider (Fooks Nihil)
En één drummer:
1. Florian Helleken (The Audience)
Eerste single van dit door een crowdfunding gerealiseerd project is Where We Began. Zanger hierop is nummer 1: Benno Herz. We horen een vrij Britpoppig liedje, in de sfeer van Jake Bugg. Afijn, deze track was alles wat nodig hadden om de plaat (“Ein musikalisches Garage-Rock- und Shoegaze-Albumprojekt”) eens lekker te gaan draaien. Zouden jullie ook eens moeten doen.
Wacht even. Dat klinkt als een Disney-boodschap. Dat klinkt als een slotscène uit een aflevering van Full House. Maar Jim James (frontman van My Morning Jacket) heeft wel gelijk natuurlijk. Heel erg gelijk. Verdomd gelijk. En schreef daar ook nog eens een prachtige song over, Throwback, met een productie die doet denken aan een live-opname zonder publiek. Ja, Jim heeft het tegen jou. Hij heeft een ietwat betuttelende boodschap voor jou. ‘Real time is running out.’
Scroll back in time through your account
Watch your face grow younger as real time runs out
Terugkijken kost tijd. En ook Jim scrollt door timelines en ziet gezichten steeds jonger worden. Een onzinnige bezigheid natuurlijk. Stupide zelfs. Of zoals Jim zegt; ‘The clock is ticking (…) I am here staring at my fucking phone!’ Maar Jim denkt soms ook onnodig terug aan vroeger (net als wij, veel te vaak). Ook daar gaat Throwback over. Dat is een stuk minder Disney en schuurt heel wat meer.
Turn back the pages in the rays of the sun
#ThrowbackThursday to the way that it was
When we were young, when we were young
Wie weet hoeveel tijd we nu eigenlijk echt hebben? Dus luister snel.
Verse single van Lifted, de 27 juli verschijnende plaat van Gobsmag favo Israel Nash Gripka, de domineeszoon die regelmatige vergeleken wordt met Neil Young (z’n stem) en soms zelfs met Pink Floyd (vanwege de ietwat psychedelische sound). Lifted gaat niet die kant op, afgaande op voorproefjes Rolling On en Lucky Ones. Fijn is het wel.
Eerlijk is eerlijk, Lightnin’ Luke vinden we geen fantastische artiestennaam. Maar ja, je moet wat als je eigenlijk Lucas Biespiel heet. Klinkt Duits, maar hij komt uit Portland, Oregon. Daar zorgt zijn spel dat – lezen we in de bio – “audience’s emotions running high in every show he performs”. Met een nieuw liedje Thanks for Those Kind Words begrijpen we dat eigenlijk ook wel. Passende titel ook, alsof hij bij het schrijven al voorzag dat we dit een te gek liedje zouden vinden. Klein, akoestisch, slaapkamer-esque, oprecht en perfect voor liefhebbers van Christopher Paul Stelling en Tyler Childers. Je vind het op de prima EP Tired of Singing Love Songs.
Net op single gegooid, ons favoriete liedje van Marc O’Reilly’s nieuwe plaat L’Etre Politique. Zoals we al eerder schreven, laat de Ierse muzikant op het album zijn visie op politiek en interactie tussen mensen horen. Marc is namelijk helemaal klaar met “Trump & Co and political elitism, empty promises to help the working man and woman who are left behind as the rich get richer.” Op 17 november speelt O’Reilly, wiens stemgeluid en gitaarspel wordt vergeleken met dat van John Martyn en Ray Lamontagne, in Hedon Zwolle.
Komt-ie dan eindelijk: het debuutalbum van het Ierse duo Saint Sister. De titel luidt Shape of Silence en 5 oktober is de datum die je moet omcirkelen in je agenda. Eerste voorproefje is Twin Peaks, een prachtig liedje dat Morgan MacIntyre schreef voor een vriend die het even een moeilijk had. “What I wanted to say was, ‘Let’s just do all the things we enjoy, let’s block out the rest of the world, let it just be us for the next while and don’t worry, we don’t have to think about anything that will upset you,” vertelde ze onlangs aan het Amerikaanse Billboard waar de single in première ging. Ze noemt in het liedje dan ook een aantal dingen waar ze vrolijk van wordt, zoals de Twin Peaks serie, Joni Mitchell, Judee Sill, marmalade en een Noord-Ierse lekkernij (“fifteens”).
Inmiddels bestaat Saint Sister ruim drieënhalf jaar (Gobsmagdebuut: december 2016) en de weg gaat nog immer omhoog. De belangrijkste festivals zijn gedaan (SXSW, Glastonbury, Latitude, The Great Escape, Eurosonic), optredens op Ierse televisie en nu dus met Billboard ook exposure op een belangrijke Amerikaanse website.
In 2015 verscheen een goed ontvangen EP (Madrid), maar afgaande op deze nieuwe single en het vorig jaar verschenen Causing Trouble, had het duo daar haar eigen sound nog niet echt gevonden. Wat die sound dan is? “Loosely speaking it’s deeply rooted in Irish traditional and folk music, with influence from minimalist and electronic music,” aldus Gemma Doherty. Wij zijn fan.
