Er wordt wat afgemijmerd hier op kantoor. Maar hey, who’s to blame? Muziek toch zeker? Het zijn vaak die dromerige lo-fi platen. Je weet wel. Met van die teksten die meer vragen oproepen dan antwoorden geven. Met van die melancholische, wrange tonen die schuren als zand in je ondergoed. Er is iets. Het zit in je hoofd. En je hebt geen oplossing, daarom denk je er liever niet aan. Maar als Fog Lake zijn vingers op het klavier zet, dan voel je die korrels weer op onprettige plekken. Het zit er nog. Misschien gaat het nooit meer weg. Dat hoeft niet erg te zijn. Als je er maar niet te vaak aan denkt. Maar dan is er hier altijd wel een collega die een nummer als California op repeat zet.
There’s a part of me that never wants to see you again
and there’s a part of me that needs you now
I don’t why my brain was wired fifty fifty but now
it seems I’m the only one oblivious
Aaron Powell (Newfoundland) is Fog Lake en hij maakt een ‘complex collage of nebulous angst and heartfelt nostalgia’ volgens onze collega’s bij Wake The Deaf. En daar kunnen wij ons eigenlijk wel in vinden. Dat is bovendien lekker makkelijk en dan zijn we snel klaar. Dan hebben we de tijd en ruimte om California nog een keer te draaien. Om nog wat meer te mijmeren. Over geliefde mensen die je niet hebt kunnen volgen (terwijl je diep in je hart weet dat je dat wel had moeten doen). En dat elke pling op Aaron zijn piano voelt als een steek in je hart én als een aanmoediging om verder te gaan.
My heart’s still broken
But something would have done it somehow
Some things just never end up like you thought
