Gobsmag Posts

Leven zoals Welles (7.7)
Gepubliceerd 15/05/2017 door

Leven zoals Welles (7.7)

Welles is de band achter Jehsea Wells. Jehsea komt uit Arkansas en werd al op jonge leeftijd beet genomen door mannen als Kurt Cobain, John Lennon en Bob Dylan. Hij kent zijn klassiekers dus. Zonder EP op zak maakte hij dit jaar al furore op SXSW en gewapend met EP Codeine zullen ze ook nog Governors Ball en Bonnaroo aandoen. Hij gaat dus lekkerrr.

Een van de redenen dat het lekker gaat is het liedje Life Like Mine. We horen haast Beatlesque vocalen, een prog-rock deuntje en beetje MGMT.

De track gaat over zijn verhuizing van een dorpje in Arkansas naar de grote muziekstad die Nashville is. “I wrote this when I first got to Tennessee and felt all the little memories from home slipping, said Wells. “I felt I needed to chronicle them in some way. It was the first thing I recorded in my new room.”


Nieuwe muziek

Welles

The Cubical bijt en bezweert nog altijd (7.9)
Gepubliceerd 12/05/2017 door

The Cubical bijt en bezweert nog altijd (7.9)

Ken je de bovenzaal van Luxor Live in Arnhem? Is mooi hoor. Een beetje als een paleiselijk vertrek. Niet zo groot, maar met van die tierlantijntjes en zo. Het toilet zit achter een geheime deur. Dat moet je wel even op tijd weten. Afijn. Daar zagen wij dus The Cubical optreden toen onze buurman onze buurman nog was. Zes jaar geleden. Het was niet druk, maar wel heel intens. De rauwe stem van Dan Wilson scheurde 90 minuten door de ruimte. Dan zong voor niets en niemand. Dan zong voor iedereen.

En dat doet hij wéér, op Blood Moon, het nieuwe album van The Cubical. ‘Garage, blues, rock en psychedelica’, zegt de Nederlandse boeker. En daar is geen woord aan gelogen. De band uit Liverpool bijt en bezweert. Het is donker, dreigend en vies. Geen wonder dat de The Cubical al eens op Zwarte Cross en Kliko Fest stond. All Ain’t Well stampt misschien nog wel het minst. Maar het is de perfecte opmaat voor wat daarna gaat komen op Blood Moon.

MOJO (het magazine) zei ooit; ‘If the world were a better place, The Cubical would have number 1 hits all the way.’ Maar daar doet Dan het helemaal niet voor. Die spuugt het uit, ook voor niets en niemand.


Nieuwe muziek

The Cubical

Los Colognes strooit met broodkruimels (7.7)
Gepubliceerd 11/05/2017 door

Los Colognes strooit met broodkruimels (7.7)

Los Colognes opereert vanuit Nashville en steekt hun invloeden / inspiraties niet onder stoelen of banken: Chess Records, Mose Allison, JJ Cale, Bob Dylan, The Grateful Dead, Dire Straits en Los Lobos. Op prima liedje ‘Sneakin’ Breadcrumbs’ horen we ook nog Fleetwood Mac.

Het liedje is afkomstig van nieuwe plaat The Wave, hun derde sinds het debuut in 2013. Het album gaat over “archetypes and about the everyday”. Wat dat dan is? Ga er maar even voor zitten:

There are allusions to the Great Flood, to Plato’s Cave, to Poe, to the hero’s quest so iconically defined by Joseph Campbell. There are recurring metaphors about the water, about the vastness of the ocean and the delicate balance between riding the wave and being pulled under. There is struggle, there is dread, there is hope, there is ultimately the knowledge only gained by a journey. It’s an album about attempting to gain acceptance with the flow of adulthood, life in the music business, the changing awareness that only time and maturity can hand to someone.

De sound van Los Colognes is warm, denk mid-’70s California pop. Het zijn liedjes waarmee je eigenlijk niemand voor de schenen kan trappen. Kun je veilig noemen, maar ook, zoals met ‘Sneaking Breadcrumbs’, gewoon heerlijke niks aan de hand muziek om te bij weg te dromen over die aankomende zomervakantie.


Nieuwe muziek

Los Colognes

Gold Star lokt je naar binnen (7.7)
Gepubliceerd 10/05/2017 door

Gold Star lokt je naar binnen (7.7)

Achter de naam Gold Star gaat Marlon Rabenreither schuil, een singer/songwriter uit Los Angeles. Op z’n tweede langspeler, het net verschenen Big Blue, klinkt hij beter dan ooit.

Big Blue is een autobiografische plaat, beïnvloed door het werk van schrijvers als Fante, Baldwin en Chandler en muzikanten als Neil Young, Leonard Cohen, Wilco en Elliott Smith. En zoals de promo-machine achter Gold Star al stelt: You’d think it was one of those lost classics, but really it’s just a long letter from a young singer/songwriter both weary and wise beyond his years.

Come With Me is de albumopener en vanaf het allereerste getrommel denk je meteen aan een bekend nummer: Heart Of Gold van Neil Young. Ja, ook de gitaarmelodie doet dat belletje rinkelen. En hey, een mondharmonica. Maar toch, daarna krijgt het iets eigens. Ook omdat het natuurlijk geen akoestische gitaren zijn. Een orgeltje komt er ook bij. En een slide-gitaar. Goede stem, beetje bijtend wordt het. Guitar-noir Americana noemen ze het. Fijn wel.


Nieuwe muziek

Gold Star

Het is dinsdagochtend voor Cale Hawkins (7.7)
Gepubliceerd 09/05/2017 door

Het is dinsdagochtend voor Cale Hawkins (7.7)

Cale Hawkins komt uit Brooklyn, NYC. En het was daar dat hij zich opsloot in een kleine kamer, zonder ramen, en de track 2:30 Tuesday opnam. En voordat hij dat deed heeft hij duidelijk veel (en goed!) naar Sufjan Stevens geluisterd. Geen verwijt, maar een enorm compliment.

Het muzikale verhaal van Cale Hawkins gaat terug naar de tijd dat hij 3 jaar oud was. Hij dacht toen oprecht dat hij Paul McCartney was en stelde zich aan iedereen voor als Paul. Die fase duurde een paar jaar lang (hebben we die fase allemaal niet gehad?) tot hij realiseerde dat hij toch echt Cale Hawkins was. Dan maar proberen om zoveel mogelijk op sir Paul te lijken. En wat doe je dan? Juist, dan ga je gitaar spelen.

Maar Cale heeft zich door meer laten beïnvloeden. Een paar jaar later speelden als zijn vriendjes ineens piano, dus leerde hij dat ook. En op 11-jarige leeftijd zorgde Jaco Pastorius ervoor dat hij ook maar de basgitaar oppakte. Een muzikaal talent dus. Dat op 19-jarige leeftijd summa cum laude afstudeerde aan Berklee College of Music.

Dan heeft het stiekem nog een tijd geduurd voor hij zijn eigen tracks de wereld instuurde. Maar 2:30 Tuesday smaakt wat ons betreft naar meer!


Nieuwe muziek

Cale Hawkins

De baai in met Goodwood Atoms (8.0)
Gepubliceerd 08/05/2017 door

De baai in met Goodwood Atoms (8.0)

Canada is een soort België. Dat wil zeggen: als muziek er vandaan komt, dan is het bijna per definitie goed. De mannen van Goodwood Atoms bevestigen deze theorie met hun meer dan prima liedje Into The Bay. Wat ons betreft een mooie mix tussen Alt-J en Half Moon Run (niet geheel toevallig ook Canadezen).

Eind deze week verschijnt er een nieuw EP’tje. Op die EP in ieder geval het liedje Into The Bay. Daarnaast vinden we er samenwerken met some of Vancouver’s finest. Waaronder Nygel Asselin (Half Moon Run), Shawn Cole (You Say Party!) en Jon Anderson (Said the Whale). Dus ja, veelbelovend is het wel allemaal.


Nieuwe muziek

Goodwood Atoms

Notities van wraak van Imaginary People (7.7)
Gepubliceerd 05/05/2017 door

Notities van wraak van Imaginary People (7.7)

Het is die stem van Dylan. Die vibrato. Niet dat ie Mariah Carey-achtig is, gelukkig niet. Het is niet ‘het periodiek variëren van de hoogte van een toon’. Het is gewoon trillend. Lekker zenuwachtig en gejaagd. Urgent, of zo. Daarom schrijven we alsnog over The Pelican Theme van zijn band Imaginary People. En omdat het nieuwe album met deze kneiter net verschenen is natuurlijk.

Dat album wordt door de New Yorker fijntjes omschreven als ‘notities van wraak’. Wraak waarop vertelt hij niet, maar het was in ieder geval een persoonlijke en tragische gebeurtenis. De angst en frustratie daarover hoor je ook terug in The Pelican Theme. Dylan beeft, de muziek beeft en er is geen tijd te verliezen. Mogen we je ook wijzen op die subtiele, doch distinctieve synths die wij erg jaren ’80 vinden?

Opgenomen in een schuur, upstate, met een drum kit in een silo en onder leiding van Kevin McMahon (ook Swans en Real Estate). Do we need to say more?


Nieuwe muziek

Imaginary People Wolf Parade

Trevor Sensor heeft het allemaal heel erg goed voor elkaar (8.7)
Gepubliceerd 04/05/2017 door

Trevor Sensor heeft het allemaal heel erg goed voor elkaar (8.7)

Een jaartje geleden debuteerde Trevor Sensor op Gobsmag met prima liedje Texas Girls and Jesus Christ van z’n debuut EP. Een maand of dertien verder en de eerste langspeler dient zich aan: Andy Warhol’s Dream. Huidige single High Beams is zó belachelijk fijn, dat we ‘m minimaal 4x achter elkaar draaien per dag.

Niet te missen: De Stem. Zo’n eentje met een rafeltje. Schor en schurend. Had er eentje van een Muppet kunnen zijn (doe maar eens je ogen dicht). Maar fuck, die ruwe randjes maken het onweerstaanbaar. Luisteren zul je.

Daarna valt je op: de piano. Dit ligt zo heerlijk in de mix. Een beetje achterin, maar toch genoeg hoorbaar om hoopvol te klinken. Tot de laatste 30 seconden. De gitaren zijn er klaar mee zijn en de pianist blaast samen met De Stem het liedje uit: “O brother, I’m tired. No, I don’t want to do this anymore.”

En nog een keer draaien.

Het kan niet anders dan dat ‘High Beams’ het prijsnummer van Andy Warhol’s Dream is. Al hoewel, eerder voorproefje ‘The Money Gets Bigger’ is óók goed en fascinerend. Het anthem-achtige refrein “I’m gonna be someone tonight” heeft een soort van metal-gitaren-laag op de achtergrond en tegelijkertijd een heel koor waardoor het zowel angstaanjagend als euforisch klinkt en je inderdaad gaat geloven dat je vanavond verdomme iemand bent om rekening mee te houden. I’M GONNA BE SOMEONE TONIGHT. Nou ja, op z’n minst vanavond.

Vakwerk dus. Trevor kreeg hulp van interessante personen: Jonathan Rado (aka Foxygen), Richard Swift (The Shins, Damien Jurado) en Brandon Darner (Imagine Dragons). De rhythm sectie? Dat zijn Julien Ehrlich en bassist Max Kakacek. Inderdaad, het duo dat eerder Smith Westerns vormde en vorig jaar als Whitney met Light Upon The Lake één van de mooiste platen van het jaar heeft gemaakt.

Goed, tijd om High Beams weer 4x achter elkaar te draaien.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

The Tallest Man On Earth Trevor Sensor