Gobsmag Posts

De in Chicago geboren muzikant Tim McNary trok de wijde wereld in na het afronden van zijn studie. In Zuid-Amerika ging hij backpacken en deed hij vrijwilligerswerk. Het was ook daar dat het besef kwam dat liedjes schrijven en spelen zijn grootste passie is.

Inmiddels woont McNary weer in Amerika, in het muzikale Nashville. En staat er een prachtige EP op z’n naam: Above The Trees. Die had overigens wel wat voeten in de aarde. McNary had een lange aanloop nodig, via het jammen in een Southern rock band en in z’n eentje covers spelen in lokale kroegen. Z’n eerste lucky break kwam toen hij mocht openen voor het country / folk duo Civil Wars. Een kans die gepakt moest worden. Tijd om er vol voor te gaan. McNary vertelt:

At the point when most of my friends were getting married and settling into the business world for the long haul, I was starting the artist’s life from scratch. I didn’t feel like there was any other choice. I never stopped to consider what an impractical career others might perceive it to be.

En times got hard. McNary woonde vier maanden in een busje en toen werd hij ook nog eens bestolen van al z’n muziekapparatuur. Om geld te verdienen nam hij maar een baantje als ober in een Mexicaans restaurant. Na anderhalf jaar ook een Uber chauffeur geweest te zijn, schraapte hij al z’n geld bij elkaar en begon een kickstarter campaign om z’n derde EP op te nemen: Above The Trees.

En dat is money well spend. Zo vinden we daarop onder andere het prachtige Other Man en eveneens fijne liedjes als The Heist en Be With Me.

Afijn, wie helpt deze kerel een platencontract? Of moeten wij het weer doen?


Nieuwe muziek

We hebben er vier jaar op moeten wachten, maar 14 oktober 2016 is het dan zover: een nieuw album van het Ierse Two Door Cinema Club. De opvolger van Tourist History (2010) en Beacon (2012) heeft de naam GAMESHOW gekregen en de allereerste single Are We Ready (Wreck) laat horen dat het trio nog altijd catchy shit kan schrijven.

Vier jaar tussen twee albums, het komt tegenwoordig niet meer vaak voor. Was een noodgedwongen beslissing. De band was kapot, teveel hooi op hun vork genomen. De grootste alarmbel ging af toen in 2014 een optreden op het populaire Latitude festival afgezegd moest worden. Frontman Alex Trimble vertelt aan NME: “That was a wake up call that we’d just been hitting it way too hard on the road. So at that point we decided not to book anymore shows until we felt ready to do it.”

De jongens gingen hun eigen weg. Een weg die even weg van alles was. De een leerde koken, de andere kocht een huis en een andere bouwde een eigen studio. Zoals dat gaat.

Maar na verloop van tijd dreef de muziek ze weer bij elkaar. Nieuwe liedjes werden geschreven, plezier terug gevonden. In acht maanden tijd was de nieuwe plaat gebakken, wederom opgenomen met gouden producer Jacknife Lee.

Eerste single Are We Ready (Wreck) klinkt verfrissend, maar nog altijd onmiskenbaar Two Door Cinema Club. Bij NME lezen we ook dat het liedje een aanklacht 2.0 is: “The lyrics play on that and hating how the world is going in terms of commercialism and how people are addicted to social media and living on their phones.”

Prima. Neemt niet weg dat het klinkt als een festivalknaller. (En laten ze nou net dit weekend op Best Kept Secret staan.)


Nieuwe muziek

“Blues artist Charley Crockett is set to release his sophomore record In The Night, an admirable nod to his Texas country and Louisiana blues roots”. Da’s een lekkere binnenkomer op Gobsmag. Charley Crockett groeide op in San Benito (Texas), kwam via wat liften en treinen terecht in New Orleans en New York en maakte ook korte tijd de oversteek om in Spanje en Marokko te wonen. Man van de wereld dus, die Charley Crockett.

Inmiddels is hij weer terug in Texas en brengt hij binnenkort een tweede album uit (In the Night). Debuutalbum A Stolen Jewel werd omschreven als “rich with Southern flavor, a musical gumbo of Delta blues, honky-tonk, gospel and Cajun jazz,” en als we afgaan op nieuwe single Silver Dagger kunnen we eigenlijk alleen maar concluderen dat het wel weer snor zit met die nieuwe plaat.

Je wil namen horen? Okido. We horen een beetje Aloe Blacc, wat Leon Bridges en zelfs wat Bill Withers.

Nieuwe muziek

Het gebeurt niet super vaak dat we een artiest uit Japan op ons scorebord vermelden. Maar vandaag is zo’n dag. En de eer gaat naar Akira Kosemura, all the way van Tokyo. Daar heb je vast nog nooit van gehoord, maar toch draait Akira Kosemura alweer een tijdje mee. Vorige week verscheen namelijk alweer zijn zesde album, MOMENTARY: Memories of the Beginning.

Op die plaat is het voornamelijk de piano die we horen. Vijftien liedjes pianomuziek, hoe mooi ook, is ons echter wat teveel van het goede. Het meer dan goede nieuws is dan ook dat op liedje dertien, Someday, niemand minder dan Devendra Banhart de vocals voor zijn rekening neemt. En dat leidt tot een bloedmooi liedje. Luister zelf maar.


Nieuwe muziek

His Clancyness verschanste zich twee jaar lang in een studio in Bologna. Om bij te komen van een intensieve promotietour (voor debuutalbum Vicious), om te experimenteren met een 4-track en om op zoek te gaan naar de grenzen van het sonische. Dat leverde talloze inspirerende composities op; Pale Fear mocht als eerst ontsnappen uit de kelder van Strange City Studios.

Wees gerust. De twee verschillende gezichten van Pale Fear zou je nog experimenteel kunnen noemen, maar echt buiten de lijntjes wordt er niet gekleurd. We horen een donderende drum, een analoge synthesizer, een fuzzy gitaar en een kloppende bas. Plus een mooie tekst over angst. Bleke angst. De band zegt daar zelf over:

Fear has big eyes. It scans the scene left to right, searching for thoughts and minds to feed upon. It traps you. Paralyses you. It leaves you staring, leaning or screaming at a wall. But when you try to tell the world you’re scared, the words don’t ever come.

His Clancyness was ooit het solo-project van Canadees Jonathan Clancy. Maar nadat hij verhuisde naar Bologna vond hij daar zijn band. Ze maakten een plaatje en stonden in 2013 op de timetable van Le Guess Who?, Eurosonic en SXWS. En nu? Een nieuw album in september misschien. Dat zou fijn zijn, want deze knoepert van een art-rock en eighties-indie dingetje smaakt naar meer.


Nieuwe muziek

Jonge gastjes zijn het nog, die achter de bandnaam Plaza schuilgaan. Komen uit Hartlepool, aan de Britse kust, en twee singles hebben ze uitgebracht, allebei dit jaar. De eerste, Totem, deed meteen al wat stof opwaaien met airplay op de Britse radiozenders als BBC Radio 1, Radio X en Amazing Radio. Die aandacht zorgde ervoor dat opvolger Blood Orange door diverse blogs werd opgepikt.

En veel meer valt er eigenlijk nog niet te zeggen over dit viertal. Ja, ze maken pas muziek sinds 2014. Bands als Colour, The Smiths, DIIV, King Krule en JAWS noemen ze als invloeden. Ze treden momenteel vooral op in Engeland. Wij vinden ze tof.

Luister nou maar.


Nieuwe muziek

In thuisland Canada is Arkells al lang geen goed bewaard geheim meer. Daar wordt dan ook reikhalzend uitgekeken naar het vierde album van ze dat begin augustus uitkomt: Morning Report. Eerste single Private School laat horen dat het ook best in Europa mag losbarsten.

Morning Report is de opvolger van het in 2014 verschenen High Noon, dat met producer Tony Hoffer (Beck,The Kooks, M83) gemaakt werd. Ze kregen er een Juno Rock Album of the Year prijs voor en dat betekent wat in Canada. Aan deze kant van de plas viel-ie niet echt op. De plaat daar vóór, Michigian Left (2011), misschien wel. De daarop te vinden single Book Club mocht er namelijk zijn.

Afijn, 2016 is het inmiddels en op album nummer 4 gaat Arkells weer een stapje verder. Tenminste, dat zegt frontman Max Kerman bij onze collega’s van Exclaim, waar hij de nieuwe liedjes een collectie van de bands “weirdest, funniest, saddest” noemt en het album hun meest eerlijke.

In dat kader past aanstekelijke single Private School dan ook prima. Daarover zegt Max, bij The Fader, namelijk het volgende:

I come from a long line of public school teachers and I’m a proud product of the public school system. If private school is an indication of status, I’m happy to take a warm hearted piss on it.

Topliedje. Fijne clip ook.


Nieuwe muziek

Vandaag het verhaal van Alex Bondarev. Geboren in Grozny en via India uiteindelijk in Amerika beland. Wat hem op de been hield was muziek. Zoveel zelfs dat hij al op jonge leeftijd bandjes startte. Zijn laatste project is Conversing With Oceans. Vorige week stuurde Alex ons zijn enige liedje tot op heden toe, The Gold Rush. En hey, laten we dat nou een fijn liedje vinden?

Waarom? Nou, omdat het begin ons doet denken aan The Boxer Rebellion bijvoorbeeld. Meer dan genoeg reden om zelf dan ook maar eens te luisteren, dunkt ons.


Nieuwe muziek