Weet nog wel waar ik voor het eerst van Loney Dear hoorde. Was op Lowlands, in 2007, en je spelde de naam nog met een komma tussen Loney en Dear. Het was zondagochtend en we liepen vermoeid over het terrein, waarschijnlijk op zoek naar koffie. Maar we kwamen niet ver, want uit een van de tenten klonken hemelse harmonieën. Gehypnotiseerd liepen we naar binnen en na het festival was ik een cd rijker: Loney, Noir, nog altijd een briljant album (zei hij overmand door nostalgie).
Opvolgers Dear John (2009) en Hall Music (2011) kwamen niet in de cd-kast. Waarom weet ik eigenlijk niet, als ik ze nu luister via een van de streamingboeren, vallen ze me namelijk helemaal niet tegen.
De nieuwe plaat, die schijnbaar die jaar zal verschijnen en naar verluidt Comma zal heten, kan ter zijner tijd wel meteen rekenen op een draaibeurt, want eerste single Hulls klinkt zo interessant dat je zelfs na 23x luisteren nog nieuwe dingen ontdekt.
Koffie?
