Gobsmag Posts

Na zeven jaar radiostilte verschijnt volgende maand met As We Make Our Way (Unknown Harbours) een nieuw album van Sophia, de rockband rondom de vanuit Engeland opererende Amerikaan Robin Proper-Sheppard. De indrukwekkend single ‘Resisting‘ laat horen dat we bijzonder blij moeten zijn met deze terugkeer.

As We Make Our Way (Unknown Harbours) is de opvolger van There Are No Goodbyes uit 2009. Voor Sophia zat Robin Proper-Sheppard in de band The God Machine, die in de begin jaren 90 vooral in Engeland faam maakte en met het album One Last Laugh in a Place of Dying een cultklassieker op hun naam hebben staan. Met de plotseling dood van bassist Jimmy Fernandez in 1994 kwam er ook een einde aan de band.

Over het nieuwe album vertelt Proper-Sheppard het volgende:

This record, I think at least, is more about, well, I guess it’s more about regret. Regret at not being a better son. Regret at not being a better father. Regret at not being the better person I know I should have been to all of the wonderful people that I’ve been so lucky to share my life with… I don’t necessarily sing directly about regret but I feel it when I listen to these songs. I guess these songs are just as much about what you feel while listening to them as they are about what they actually say…


Nieuwe muziek

Nic, Matthew, en Warren waren wel toe aan een pauze. Even rust na drie albums en een eeuwigdurende tour. Vier jaar rust. In die tijd doken ze diep in het creatieve proces en namen ze in alle kalmte Waltzed in from the Rumbling op. Het verschijnt op 29 april.

Dat intensieve leven bracht het trio uit Montreal veel; nominaties voor belangrijke Canadese prijzen, tv-optredens en veel airplay. Ze reikten zelfs tot Nijmegen; in 2008 en 2009 stonden ze in het voorprogramma van bijna vergeten bands. Maar Nederland (of Europa) ging niet overstag. Maar misschien lukt het met Waltzed in from the Rumbling en No Worries Gonna Find Us wel.

No Worries Gonna Find Us begint als een folk rock song en ontaardt in een licht onstuimige jam met jingle jangle gitaren. Dat bekoort ons mateloos. Tel daar dan de mantra over ‘zorgen die ons niet gaan vinden’ bij op en je krijgt een aangenaam en nog altijd bedaard anthem. Zoals we ze tegenwoordig kennen van bijvoorbeeld Bewilder.

Over die vier jaar durende hiatus en het nieuwe album heeft platenmaatschappij Secret City Records natuurlijk wel wat moois te zeggen:

They slept in their own beds and made their new album through nine seasons and the thick of life. Through births and deaths, most notably—magnificent sunrises, shattering sunsets and the days between. Their new LP is called Waltzed in from the Rumbling. It is a dance of days.

Wij zijn nieuwsgierig.


Nieuwe muziek

Grote kans dat je suffe tante een mening heeft over het werk van de Amerikaanse band Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Komt natuurlijk door die Ikea-hit ‘Home’ van ze (124 miljoen streams in Spotify inmiddels). Jij en ik weten natuurlijk dat Edward Sharpe tot veel meer in staat is, bewijsmateriaal hebben we gevonden in reeds drie prima albums. Volgende maand verschijnt de vierde: Persona.

In het persbericht lezen we dat wij luisteraars op deze nieuwe worp worden meegenomen in “prachtige, intense en wonderlijk gecomponeerde licht psychedelische en soms gospelachtige folk liedjes”. Klinkt heel mooi en gelukkig is dat ook zo. Dat hebben we al kunnen horen in voorproefjes Hot Coals (de waanzinnige 7 minuten durende opener van het album), Free Stuff en de gloednieuwe single No Love Like Yours.

“We’ve been on for a while now but it’s like we just turned on a new page in the old book with the inscription: serve your power and work beyond reason,” aldus frontman aka fulltime hippie Alex Ebert recent op Facebook over de nieuwe plaat die hij helemaal zelf in elkaar heeft gezet (met natuurlijk een paar schroefjes over – haha, IKEA-grap).


Nieuwe muziek

De kans is natuurlijk dik aanwezig dat je Sturgill Simpson al kent. Bijna twee jaar geleden schreven we lyrisch over liedje Turtles All The Way Down, afkomstig van de plaat Metamodern Sounds in Country Music. Dat album haalde toen overigens menig jaarlijstje, ook bij ons. En volledig terecht. 2016 wordt het jaar van opvolger A Sailor’s Guide To Earth. En het mag duidelijk zijn dat wij daar al reikhalzend naar uit kijken.

De lijst met samenwerkingen voor deze plaat is zo mogelijk nog indrukwekkender dan bij het voorgaande album. Wat te denken van leden van Johnny Cash’s band en de soul-helden The Dap-Kings? Goed, het belooft dus een spannende plaat te worden. Niet in de laatste plaats omdat Sturgill zich ook waagt aan een cover van Nirvana’s In Bloom. Gewaagd. Maar is het nog wel country dan? Niet helemaal, afgaande op eerste single Brace Yourself en Sturgill Simpson’s eigen woorden:

So I didn’t want to make another psychedelic country record. But as soon as I open my mouth, it’s always going to be a country record. You’re always a little nervous because people might expect more of the same or they might not be as willing to take the journey with you, but I think any of the true fans probably wouldn’t expect anything less.


Nieuwe muziek

Twee jaar en een aantal dagen geleden tipten we je Dancing Years. Het prachtige liedje Here’s To My Old Friends scoorde toen een dikke 8.3. Het indrukwekkende van James Vincent McMorrow met de tekstdichterkwaliteiten van Damien Rice, noemden we het. Inmiddels zijn we een aardig tijdje verder en ligt debuut EP Learn To Kiss in de winkels. Geen spoor van deze kneiter, maar gelukkig staan er wel vier andere prachtliedjes op. Wat bijvoorbeeld te denken van titeltrack Learn To Kiss?

We horen in ieder geval nog steeds Damien Rice en andere prachtige songwriters, maar zelfs af en toe een stukje Boxer Rebellion.

Laat dit dan het begin zijn van een mooie carrière. Iets dat twee jaar geleden helaas niet bleek te lukken. Aan de boeker zal het in ieder geval niet liggen, die deelt Dancing Years namelijk met mensen als Benjamin Clementine, The Boxer Rebellion en Fink. Op naar een nieuwe show in Nederland (na een support tour met Boy & Bear en eigen show op het Where The Wild Things Are festival), wat ons betreft! En draai tot die tijd het EP’tje maar grijs, doen wij ook.


Nieuwe muziek

Uit Glasgow komt het geweldige geluid van Holy Esque. Na het releasen van een rits EP’tjes hebben ze nu net met At Hope’s Revine een intense debuutplaat afgeleverd.

En inmiddels stromen de lovende recensies voor dat album binnen. Zo geeft Clash Music een 8 met daarbij de woorden: “Ambitious, anthemic and at times, gut wrenchingly emotional, ‘At Hope’s Ravine’ is a staggering piece of work.”

Ook DYI is enthousiast en steekt dat zeker niet onder stoelen of banken: “Essentially, what each track on ‘At Hope’s Ravine’ has in common, is the blistering intensity with which it’s delivered, culminating in the ever-intensifying title track and the cathartic sonic explosion with which it bows out. A staggering debut album.”

Grappig hoe beide websites het woord ‘staggering’ gebruiken. Vrij vertaalt zou dat in het Nederlands ‘aangrijpend’ zijn. En dat is het ook wel, er komt namelijk nog al wat op je af met dikke gitaarlagen, doffe klappen op de drumkit, donkere teksten en een trillende schuurpapierstem (die ontzettend doet denken aan die van de zanger van het inmiddels ter ziele gegane en destijds enorm gehypte WU LYF). Dit willen we wel live ervaren (wie haalt ze naar Nederland?).

Elk liedje is raak, maar als je er dan toch een paar echte prijsnummers uit moet halen, check dan vooral Hexx, Silences, Rose en huidige single Tear. Ja, Holy Esqye is, om onze collega’s van Sputnik Music maar eens te quoten, potentially your new favourite indie band.


Nieuwe muziek

Puur en orkestraal. Met een rücksichtloze, creatieve energie. Intense, cinematische art pop. Het Canadese Yes We Mystic heeft het allemaal al eens gehoord in relatie tot hun werk. Daar zorgde het EP-tje Floods and Fires en 7” single Vestige al voor. Maar de superlatieven kunnen opnieuw uit de kast, afgaande op No Harm. Dat is de single van het debuutalbum Forgiver.

Forgiver is niet alleen een langspeler, maar ook een project. En daar mag je dan best wat subsidie voor vangen van. Want dat is slim. Yes We Mystic vroeg iedereen in Winnipeg en ver daarbuiten om een antwoord op de volgende vraag te texten naar (204) 807-9682:

What have you been unable to forgive?

Vergeving is vanzelfsprekend het centrale thema op het album. Frontman Adam Fuhr zegt daarover: “(…) Forgiver unpacks a mix of emotions pertaining to people in our lives who left us blindsided, wanting, scared, or amazed, either through death, separation by the passing of time, or by sudden, bewildering betrayal.”

Terug naar de band. De naam werd gevonden op een bankje bij een bushalte, ze schreven folkliedjes in slaapkamers en iemand in het publiek riep tussen twee nummers op een zweterige avond; ‘This is the best band I’ve ever heard to come out of Winnipeg. Period’. Dat zou best eens kunnen. Luister maar.

(Er stond hier ook nog een grapje over onze Harm. Maar dat heeft het niet gehaald.)


Nieuwe muziek

Masasolo is een nieuw trio uit Denemarken en met Really Thought She Loved Me hebben ze een prima eerste kennismaking van een ergens dit jaar uit te brengen debuutEP’tje.

Helemaal kakelvers is Masasolo niet. Songwriter en zanger Morten Søgaard vormt de band samen met Jacob Haubjerg van het best bekende Sleep Party People en drummer Olaf Olsen die ook verantwoordelijk is voor de roffels en klappen van het Noorse BigBang (kent u ze?). Kortom, dit Deense trio heeft los van elkaar al aardig wat vlieguren gemaakt.

Valt er dan verder nog wat te zeggen over Masasolo? Nope, vooralsnog niet. Luisteren die handel.


Nieuwe muziek