Gobsmag Posts

Muziek uit Sydney met nieuwe single ‘High‘ van Royal Headache. Het is zowel het eerste voorproefje als de titeltrack van de eind augustus verschijnende nieuwe plaat.

High is de opvolger van het in 2012 verschenen titelloze debuutalbum waarmee ze in het thuisland veel zieltjes wisten te winnen, onder meer dankzij het spelen als voorprogramma van The Black Keys. Als we de promomachine achter de band mogen geloven, gaan we op het nieuwe album horen dat Royal Headache een grote stap voorwaarts heeft gemaakt. We lezen mooie woorden:

If their first album was akin to a courtship, think of High as the romance. Not just on the level of two people falling in love, but a romance with the qualities of pop music that make Royal Headache who they are and inform what they do: eternal optimism, wistful beauty and interlocking presentation that evolves from four guys singing on a street corner to speed-addled rock, and all the brightness and darkness in between, teetering between stability and chaos and well-aware of how unsteady their footing might be.

Wat wij denken, al luisterend naar de opwindende eerste single High: een Europese doorbraak zou zomaar aanstaande kunnen zijn. Tijd om ze naar Nederland te halen.


Foto: David Ackerman

Nieuwe muziek

Vandaag luister je naar Bad Light van Sean Taylor. Die track is afkomstig van zijn nieuwste langspeler The Only Good Addiction Is Love (sinds vorige week in de winkel).

We realiseren ons dat de kans aanwezig is dat je nog nooit van Sean Taylor gehoord hebt. Geeft niets. Een snelle introductie vertelt ons dat Sean Taylor al jarenlang niemand minder dan Eric Bibb tot een van zijn grootste fans mag rekenen. Die zegt: “Sean Taylor is a wonderfully talented modern troubadour whose sincere, thoughtful songs pull you in. I’ve had the pleasure of sharing the stage with him. He swings. Check him out!” Daar voegt Q-Magazine nog eens aan toe: ”A bluesy devotional intensity that rightly draws comparisons to John Martyn.”

Dus wat is het nou precies? Het is prachtig en houdt zich op ergens tussen (akoestische) blues, folk en roots. John Martyn is dus inderdaad misschien wel de beste vergelijking (thnx Q-Magazine). Het album staat trouwens vol met tracks als Bad Light. Dus schroom niet en knal vooral de plaat even aan. Heb je daarna de wens om hem live te zien? Dat komt goed uit, in het najaar doet hij ons land aan voor wat solo-shows en shows met Eric Bibb en The Delta Saints. Daar ga je ons vast en zeker tegenkomen.

Nieuwe muziek

Weet je nog? Alweer bijna een jaar geleden schreven we over de warme folk uit IJsland, afkomstig van Júníus Meyvant naar aanleiding van liedje Color Decay. Lang, heel lang, was het wachten op een nieuwe track. Die is er nu: Hailslide! Nog steeds warm, nog steeds folk, nog steeds uit IJsland en nog steeds op Record Records (awesome!). Maar iets minder rauw, dat dan weer wel.

De promo machine achter Júníus verwoord ’t nog steeds het beste: “The feeling you get from listening to Júníus equally as comfortable as resting under a thick wool blanket with a hot cup of cocoa in or even when one settles with an exotic beverage on a hot sandy beach far and away.”

Op het debuut EP’tje moet je nog heel even wachten, die verschijnt 17 juli aanstaande. Als je toch meer wilt horen van Júníus raden we je aan deze KEXP sessie eens te checken. Ingrediënten: Mister Meyvant met een bataljon aan artiesten (blazers, viool en wat dies meer zij).


Nieuwe muziek

De afgelopen weken maakte hij overuren in onze “cd-speler”: Restless Ones van prachtband Heartless Bastards. Restless Ones is de opvolger van het in 2012 verschenen Arrow (prijsnummer is Only For You).

Een kleine introductie: Heartless Bastards is als band ooit begonnen in Cincinnati, maar opereert tegenwoordig vanuit Austin, Texas. In Amerika hebben ze zo ongeveer overal al gestaan waar je hoort te hebben gestaan. Qua sound: we horen flink wat elektrische gitaren, blues (The Black Keys), folk (The Head & The Heart) maar ook een soulvol randje (Alabama Shakes, Phantom Limb). De beste vergelijking is wat ons betreft, vocaal gezien, The Boxer Rebellion. Angstaanjagend hoe zangeres Erika Wennerstrom bij grote vlagen klinkt als Nathan Nicholson.

In Amerika spelen ze een kneiter van een tour die er wellicht voor gaat zorgen dat ze zich niet meer herinneren hoe ’thuis’ eruit ziet. Helaas nog geen Nederlandse data op het programma. Mocht dat veranderen, dan melden we dat natuurlijk even. Geen probleem.

Tot slot, kudo’s voor de albumhoes.

Nieuwe muziek

Van Berlijn tot de Schatbergstraat

Het vakantiehuisje was leeg en verlaten, op een enorme rotzooi en een immense kater na. Ik stond op, keek uit het raam en zag de skipiste in de verte. Zag ik daar Mark afdalen? En waar was Dave eigenlijk?

Come down
And waste away with me

We verspilden uren, nachten, jaren. Van Berlijn tot de Schatbergstraat. Enschede, Terschelling, Arnhem, Vlaardingen, Kroatië, het Balatonmeer, Winterberg. En daar, gisteren, in die verlopen discotheek, werd dat prettig verspilde verleden nog eens goed gevierd in een rockkelder van het donkerste soort. Met meer bier dan goed voor ons was. En Everlong.

1997. Dat klotejaar. Wat een toeval. Plots waren we volwassen. Soort van. Totdat we weer Everlong draaien, snoeihard, zingend met elkaar;

And I wonder when I sing along with you
If everything could ever feel this real forever
If anything could ever be this good again

(Ik weet het. David Grohl schreef Everlong op het diepste punt in zijn leven; gescheiden van zijn eerste vrouw, slapend op de vloer en Foo Fighters was op sterven na dood. En toen werd hij verliefd op Louise.

Maar ik denk bij Everlong aan mijn oude trouwe vrienden. Aan de vakanties, de feestjes en het verdriet.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Om met het goede nieuws in huis te vallen: Beans & Fatback is terug! Op 11 september verschijnt Heroine Lovestruck, de opvolger van het meer dan grijsgedraaide album With Skin Attached (check vooral nog even de track Use Me). De recensies zijn veelal lovend, niet in de laatste plaats vanwege hun knallende live-optredens. De Nederlandse Black Keys, met van tijd tot tijd een meer dan prima dosis soul, gitaren en retro vibes.

Het eerste werk van deze plaat, Sally The Shape, gaat in ieder geval door waar de band gebleven was. Mark our words: stilzitten is lastig. Kom maar door met de rest van het materiaal!

Dat Beans & Fatback niet alleen lekker bezig is in Nederland blijkt uit de vele tv-syncs die de band op haar naam heeft staan (o.a. in Suits). Maar alsof dat nog niet genoeg is kunnen we op hun website zelfs een heuse Japanse bandbio vinden. Als dat geen rock ’n roll is weten wij het ook niet meer…

Nieuwe muziek

Hoogste tijd voor weer een tof bandje uit Australië: maak kennis met City Calm Down. Na de zomer verschijnt een debuutplaat en eerste voorproefje ‘Rabbit Run’ smaakt al lekker.

Dat is niet helemaal een verrassing. Het drie jaar geleden verschenen EP’tje Movements mocht er namelijk ook al zijn. Het daarop te vinden liedje Pleasure & Consequence noemen we zelfs voorzichtig een City Calm Down klassiekertje. Helemaal enthousiast werden we van de in 2014 los verschenen single Pavement. Catchy stuff, mensen.

Dus ja, wij kijken wel uit naar In A Restless House. Waar op bovengenoemde tracks duidelijk de new wave invloed van Simple Minds hoorbaar is (niet stom doen, dat was een bepalende band) herkennen we nu ook The National in ‘Rabbit Run’. Al kun je dat natuurlijk ook weer terugpakken op Joy Division en dan moet je eigenlijk ook New Order noemen.

Afijn, goede ontwikkelingen dus. Topliedje.

Nieuwe muziek

Nathaniel Rateliff is een Amerikaanse singer/songwriter. En niet zomaar eentje, wat ons betreft. Zo wordt zijn muziek vaak vergeleken met helden als Leonard Cohen, Nick Drake en Bon Iver. Geloof je ons niet? Luister eens naar prachtige nummers als How To Win en You Should Have Seen The Other Guy. Ook toerde hij vorig jaar met andere leden uit de Communion stal (The Staves, Bear’s Den en Ben Howard) dwars door Amerika. Prima gezelschap.

Dat Rateliff ook een andere kant heeft bewijst hij met zijn nieuwe project Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. De naam verklapt het al een beetje, het is soul wat de klok slaat. Je hebt gelijk, dat is wat anders dan we je hierboven doen geloven. Maar een snelle luisterbeurt naar de titeltrack Howling At Nothing leert ons dat Rateliff inmiddels klinkt als James Hunter of een onvervalste soul-ster uit de jaren ’60.

Het verbaast ons dan ook niets dat de nieuwe EP verschijnt op het legendarische STAX-label. We zijn benieuwd wat deze nieuwe weg hem gaat brengen. Maar fan blijven we.


Nieuwe muziek