Gobsmag Posts

De oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn: wij zijn fan van Brother & Bones. De liefde begon op 3 januari 2014 toen we Long Way To Go een dikke 8.7 gaven op ons toen nog maagdelijke scorebord. Inmiddels zijn we ruim een jaar, wat ticketsacties, twee EP’s en een warrig interview verder.

Ergens in september vorig jaar schotelden we je de single Kerosene voor. De sympathieke heren kondigden toen aan dat het langverwachte debuutalbum ‘early 2015‘ in de schappen zou liggen. Die plaat hebben we nog steeds niet gezien, maar gelukkig blijven de nieuwe liedjes wel komen. Eerst deze fijne akoestische versie van Why Be Lonely en nu ook een nieuwe single: Omaha.

Brother & Bones speelt 16 mei in Leiden (Gebr. de Nobel) en een dag later in Breda (Mezz).

Nieuwe muziek

Op 24 april verschijnt Supermoon, het nieuwe album van de Zwitserse singer/songwriter Sophie Hunger. Het is haar vierde studioalbum en ze is hierop de samenwerking aangegaan met co-producer John Vanderslice (Death Cab for Cutie, Spoon, St. Vincent).

In thuisland Zwitserland is Sophie Hunger al een tijdje een grote. In 2008 debuteerde ze met het album Monday’s Ghost, dat op 1 binnen kwam in de Album Charts. Ook opvolger 1983 (tip: check prachtliedje Le vent Nous Portera) behaalde in 2010 de hoogste positie. Verder won ze diverse prijzen, waaronder de Swiss Award.

Buiten Zwitserland lukt het inmiddels ook aardig: Sophie won de Franse Prix de la Création Musical, stond op verschillende grote internationale festivals zoals Glastonbury en Eurosonic (tweemaal) en verkoopt zalen uit in Engeland, Amerika, Duitsland en Frankrijk.

Voor Nederland zal het waarschijnlijk allemaal weer net iets “te moeilijk” klinken om écht groot te worden, maar het nieuwe album bevat zeker een aantal prima liedjes, zoals de titeltrack / lead single Supermoon en het tekstueel sterke en reeds in Spotify te vinden Love Is Not The Answer. Én een liedje met Eric Cantona, de voormalig kung fu fighting voetballer.

Op 8 mei speelt Sophie Hunger in Haarlem (Patronaat), een dag later in Rotterdam (Rotown)


Nieuwe muziek

Met catchy singles als ‘Nadine‘ en ‘Surprise Hotel‘ was het titelloze debuutalbum van de deels in Hebreeuws zingende en vanuit Los Angeles opererende band Fool’s Gold een van onze favoriete releases in 2010. Vreemd dat vervolgens opvolger Leave No Trace (2011) helemaal geen indruk wist te maken (ondanks best wel prima liedje Wild Window, overigens).

Wat we willen zeggen met die twee (te) lange zinnen: we waren Fool’s Gold een beetje vergeten. Totdat ineens nieuwe single ‘I’m In Love’ op de deurmat viel en we 4 minuten en 36 seconden later weer helemaal fan waren geworden. Het klopt allemaal: een belachelijk lekkere groove, fijne beat en vrolijk makende percussie. Wie hier bij stil kan blijven zitten, heeft waarschijnlijk geen hartslag en/of oren.

“Flying Lessons encompasses everything we’ve been about for the last 7+ years, both musically and emotionally,” vertelt frontman Luke Top over het 19 mei verschijnende nieuwe album. “It is the culmination of countless hours of travel, gigs, success, failure, darkness, joy, and the stubborn insistence to move forward and create our best work to date.”

Nieuwe muziek

Zoals het laatste liedje in een film

Claire, mijn jeugdliefde, hield een Colt .45 in haar hand. Het einde van de film was nabij. En ik, de jonge journalist, schudde een ronkende recensie uit mijn mouw voor het studentenkrantje. Een recensie die schromelijk onbesproken bleef.

Wake… from your sleep

En toen ging er iemand dood, stond ik ongewild op de drempel bij een logopedist en interviewde ik buurtbewoners op de stoep voor Christine Le Duc. Ik faalde, probeerde opnieuw, maar verloor toen al een liefde. In de trein, op weg naar de herkansing, wist ik het eigenlijk al wel.

Pack… and get dressed

Er was een slaapbank, een tafeltje en een pan. Die aanhanger was achteraf niet nodig geweest. Ik trok de deur achter mij dicht. Exit. Zoals het laatste liedje in een film.

Breathe
Keep breathing

(Regisseur Baz Luhrmann stuurde de laatste 30 minuten van zijn film op en Radiohead schreef daar Exit Music (For a Film) bij. Op verzoek van de band kwam het uiteindelijk niet op de soundtrack terecht, want het nummer diende al snel een groter doel: OK Computer.

En natuurlijk, het gaat over Romeo en Julia. Maar ik denk vooral aan een onbevredigend hoofdstuk in een boek waar je net aan begonnen was. Het was klaar. Einde. Exit.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Het waren de platen van grote Amerikaanse singer/songwriters als Bob Dylan, Gram Parsons en Paul Simon die de 21 jarige Max Jury uit het Amerikaanse Iowa de kunst van het liedjes schrijven bijbrachten. Twee EP’tjes heeft Jury inmiddels uit en alles wijst er op dat hij het al aardig onder de knie heeft.

Zo verscheen er vorig jaar het schijfje Something In The Air: slechts drie liedjes, maar alle drie raak. Met name het prachtige ‘Christian Eyes‘ deed onze ogen openen. Je hoort dan ook meteen dat de piano hét instrument van Max is. En dan is het ook lastig om de namen van Elton John en Leon Russel niet te droppen, eigenlijk net zoals bij landgenoot (en eveneens groot talent) Tobias Jesso Jr. het geval is. Maar wacht, we horen ook Jackson Browne.

Niet veel later verscheen een tweede EP’tje: All I Want: The Sonic Factory Sessions, waarvan het geweldige Black Metal (“She don’t listen to rock and roll / She don’t listen jazz or soul / No, no / She listen to black metal all day long”) op Spotify al bijna 2 miljoen streams verzamelde. Mooiste liedje is echter de titeltrack, All I Want. Zoals met veel van Jury’s liedjes begint het rustig met een mooie pianomelodie om iets verderop gezelschap te krijgen van een ritmesectie en zelfs een fijne gitaarsolo. Heel lekker.


Nieuwe muziek

De Amerikaanse band San Fermin liet in 2013 al goed van zich horen met hun titelloze debuutalbum en daarop te vinden topliedjes als Sonsick, Methuselah en Casanova. Eind april verschijnt met Jack Rabbit de langverwachte opvolger.

Het is een interessant gezelschap, dat San Fermin. Naast de gebruikelijke bezetting van zanger, (bas-)gitarist, drummer en toetsenman, staan er namelijk ook nog een violist, trompettist en saxofonist op het podium. Al snel denk je dan aan een Arcade Fire achtige indie rockband, maar San Fermin gaat juist meer de klassieke kant op. Baroque-pop wordt het hier-en-daar genoemd, en daar valt wat voor te zeggen als je het overweldigende debuutalbum uit 2013 erbij pakt, dat vol staat met sprookjesachtige liedjes.

De eerste drie voorproefjes van het nieuwe album Jack Rabbit gaan grotendeels door in die lijn. Zowel bij de titeltrack als bij Parasites ben je al luisterend benieuwd wat er toch allemaal zal gaan gebeuren. Liedje Emily is iets traditioneler opgebouwd en daarom makkelijker te verwerken. Maar daarom niet minder mooi: goede melodie, die belachelijke mooie stem (een beetje Matt Berninger van The National, een beetje Nick Cave), fijne synths en die heer-lijke toeter.

San Fermin speelt 1 mei in Bitterzoet, Amsterdam.


Nieuwe muziek

Eind deze maand komt met Escape From Evil het nieuwe album van Lower Dens uit. Op deze opvolger van het sterke Nootropics (2012) stapt frontvrouw Jana Hunter nog meer naar voren, lezen we in een toegestuurd biootje. Gevolgd door nog mooiere woorden, die we gewoon 1-op-1 overnemen want liever lui dan moe:

“Escape From Evil is a cinematic, tonally rich work. The sounds are clean and warm. The pulse of the album is strong. Melodies are potent and songs are physical. Lyrics are direct, frank confrontations with life’s common crises.”

Als je daar niet nieuwsgierig van wordt, dan weten wij het ook niet meer. Verder lezen we onder andere dat de plaat geproduceerd is door Chris Coady, die eerder werk deed voor Beach House. Luisterend naar bijvoorbeeld eerste (en erg fijn zijnde) single ‘To Die In L.A.’ verbaast ons dat totaal niet. En mocht je nog meer namen willen horen: de band kreeg ook hulp van professionals die eerder factuurtjes stuurden naar acts als Vampire Weekend, Wye Oak, St. Vincent en The Walkmen. Goed bezig dus, dat Lower Dens.


(Overigens kun je ook al naar het volgende voorproefje van het nieuwe album luisteren, liedje Ondine)

Nieuwe muziek

Een bandnaam met bont erin, je moet het maar durven. PETA heeft nog niet aangeklopt bij de Londense band FURS en dat is ook niet nodig, want dit viertal is op het podium te bewonderen in Burberry broekpakken en andere bontvrije kledingstukken.

“We really wanted to do a fun sounding song and video for our newest release, we wanted to show a different side to the band our sound and our influences” aldus gitarist Liam Wade. Nou, dat is gelukt hoor. Waar de eerdere nummers iets trager en donker waren, is I Wanna Know juist een ontzettend ethisch ehh… eighties verantwoord uitstapje. Broekpakken, pastelkleuren en aanstekelijke dansjes, het zit allemaal in de video die geregisseerd is door Libby Burke Wilde, die onlangs nog werkte met Royal Blood, The Charlatans en Gobsmag-bekenden The Mispers.

Gaz Coombes van Supergrass vindt ze al te gek en noemde ze zijn ‘band crush’ in de NME. Van het Australische San Cisco mochten ze ook al eens het voorprogramma verzorgen en ook Johnny Marr vond ze goed genoeg als support act. Prima referentiekader dachten wij zo. En misschien, heel misschien zijn wij ook wel een beetje verliefd geworden op zangeres Danielle. Ook al kan ze nogal jaloers overkomen als je de tekst van I Wanna Know moet geloven. Is echt nergens voor nodig, Elle.

Nu maar hopen dat ze snel eens het kanaal oversteken, het liefst met een debuutalbum, want dat staat nog voor dit jaar op de planning.

Nieuwe muziek