Gobsmag Posts

Maak kennis met Ainslie Wills uit Melbourne. Binnenkort verschijnt met Oh The Gold een nieuwe EP, voorproefje Drive is een geweldig liedje.

In 2013 debuteerde Wills in thuisland Australië met de plaat You Go Your Way, I’ll Go Mine, dat vol staat met sterke neo-folkrock liedjes, zoals onze favoriet This Is What I Write. In Europa wist ze er niet veel potten mee te breken, maar de Aussies waren wel meteen fan. Niet alleen werd de plaat genoemd als een van de 20 beste releases van Australië van 2013, Wills en haar live band haalden ook de top 5 van beste live performers. Hebben we een oudhollands woord voor: talentvol.

Goed, u weet nu wat te doen als early adopter: die “oude” plaat gauw een paar keer draaien, afgewisseld met het nieuwe liedje Drive en dan volledig aanhaken als de fonkelnieuwe EP uitkomt.


Nieuwe muziek

Zonder haar

De eerste keer dat hij haar zag. Hij stond voor café De Rustende Jager en wachtte op een vriend die een ongelukje uitwiste op het toilet. De nacht moest nog beginnen. Vierentwintig uur later pakte hij aarzelend haar hand en liepen ze tevergeefs naar het strand.

Sweetheart, what have you done to us?
I turned my back and you turned to dust

De eerste keer dat hij haar zag. Hij beloofde haar een verhaal, want dat was alles wat hij op dat moment te bieden had. Hij schreef het die zomer, in de duinen, op een bewolkte dag. Het ging over een man, de zee en een handvol herinneringen. Hij kreeg er een tekening voor terug.

And if all you wanted was songs for you
Well here goes, after all that you’ve put me through
Here’s one for you

De eerste keer dat hij haar zag. Hij lag even daarvoor een tijdje op zijn rug in het gras. Zorgeloos. Met een sigaret in de lucht. De wereld draaide toen ook gewoon. Zonder haar.

(Keaton Henson zei er dit over: ‘A song about someone you don’t know. You’ll just have to trust that she hurts like hell.’ En dat hoor je. Dat voel je. Verdriet en breekbaarheid op zijn mooist.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Uit Seattle komt het fijne geluid van nieuwe band The Weather. Debuutsingle ‘1983’ belooft veel voor de toekomst.

Echter met zoveel dingen in het leven, is er geen toekomst zonder verleden. En zo kunnen we dan ook vertellen dat The Weather eigenlijk niet helemaal gloednieuw is, maar een soort van doorstart is van Campfire OK. Geen paniek, die band kenden wij ook niet, maar voor de meeschrijvers thuis is het misschien wel leuk om te vermelden dat ze onder die naam reeds twee albums hebben geworpen: Strange Like We Are in 2011 en When You Have Arrived in 2013.

Na die best oké ontvangen volgden er een paar personeelswijzigingen wat uiteindelijk leidde tot het besef om dan maar helemaal overnieuw te beginnen, inclusief een nieuwe sound. En nieuwe fans, want hier op de redactie is ‘1983’ erg goed gevallen. Laat maar komen dat nieuwe album.


Nieuwe muziek

Het Britse Tropico heeft het goed voor elkaar op het volgende maand verschijnende album Living Fields. De vocalen worden namelijk grotendeels verzorgd door drie opvallende zangers: Joe Newman (Alt-J), Jamie Woon en Jono McCleery.

Portico zou je reeds kunnen, de band ging namelijk voorheen door het leven als Portico Quartet en bracht al drie albums uit sinds 2008. En niet bepaald zonder succes, debuut Knee-deep In The North Sea werd genomineerd voor de prestigieuze Mercury Music Prize (waar Elbow uiteindelijk mee aan de haal ging).

Nog een leuk detail: tot 2011 was Nick Mulvey lid van Portico Quartet. Inderdaad, Mulvey die vorig jaar met het erg fijne First Mind een veelbelovende start maakte met zijn solo carrière.

Afijn, inmiddels is de naam dus afgekort naar Portico en ligt op 3 april met Living Fields plaat vier in de winkels, eentje die door de promo machine omschreven als “een prachtig intiem elektronisch album vol met pop en ambient nummers”. En waarom ook niet. Nieuwe single ‘101’, met Joe Newman (Alt-J), schittert in ieder geval vandaag op ons scorebord.


Nieuwe muziek

Vorige maand verschijnt met Picture You een nieuwe plaat van het Zweedse The Amazing. De bandnaam is redelijk inspiratieloos (net als de titel boven dit stukje), maar de muziek daarentegen is te mooi en te avontuurlijk om te laten liggen.

Picture You is al de vierde langspeler van The Amazing en de opvolger van het in 2011 verschenen Gentle Stream, die je met een beetje fantasie hun doorbraakplaat zou kunnen noemen. De sound omschrijven we met woorden als ‘dromerige gitaarpop’ en daar trekken we referentiemateriaal bij in de vorm van acts al Midlake, Nick Drake en een beetje Tame Impala. Het woord ‘psychedelic’ ligt ook op de lippen, maar daar zien we toch maar van af, want dat ligt gevoelig:

“I hate the word,” aldus Christoffer Gunrup, zanger, songwriter en gitarist van The Amazing. “I have no relation to psychedelic music or prog rock. Reine (Fiske, een van de drie gitaristen) likes that prog stuff, and he’s very good with sounds, so he would be the one to blame for that.”

Akkoord. Maar hoe omschrijven ze het dan zelf? Dit lezen we in het bio’tje:

“The Amazing inhabits an aural landscape that’s all its own: a panoramic, constantly evolving spectacle marked by layers of intertwining guitars, richly textured keyboards and a rhythm section adept at skewed tempos and a tendency to veer off in unexpected directions.”

Prima en duidelijk: Picture You is een prachtplaat die je aandacht verdiend. Mooiste liedje? Dat moet Safe Island zijn. Of anders Broken (hallo Tame Impala). Nee wacht, vandaag gaan we voor Circles.


Nieuwe muziek

Het wordt tijd om weer eens naar Australië af te reizen. We kunnen namelijk wel wat zomer gebruiken en deze zomer wordt ons vandaag aangeboden door Jaimi Faulkner. Deze jongeman loopt stiekem alweer wat jaartjes mee en kondigde onlangs zijn vierde studio-album aan: Up All Night.

Hoewel afkomstig uit Australië is hij geen onbekende in ons land. Naast de nodige poppodia werden ook vrijwel alle radio-stations al eens aangedaan. Waarom? Jaimi is een begenadigd gitarist die duidelijk is geïnspireerd door grootheden uit de Mississippi Delta. Luister maar eens naar deze medley en je snapt wat we bedoelen. Wil je nog meer blues? Geef In My Father’s Boots eens een slinger.

Met het gitaarspel zit het dus wel snor. Met de aanstekelijkheid van zijn nieuwe single, Wake Me Up, ook. Leuk detail, de mannen en dame in de clip zijn zijn Nederlandse bandleden. Op het nieuwe album overigens ook een duet met Sarah Bettens van K’s Choice. Interesting stuff.

Sluiten we af met een tip: go and see him in Paradiso (17 maart), Luxor Live (Arnhem, 19 maart), N9 (Eeklo, 20 maart), Tivoli (21 maart) of 013 (Tilburg, 3 april).


Nieuwe muziek

Bij de eerstvolgende zucht

Het was hartje zomer in een onbekende plaats en ik zat in een stoel voor een raam, in een onbekende slaapkamer. De geluiden vanuit het vreemde bed werden overstemd door nachtelijk geschreeuw op straat. Kermis in de stad.

In the middle of the summer
I’m not sleeping cold wind blowing

Ik keek een tijdje naar de lichtreclame aan de overkant. Ik moest weg hier, maar ik was dronken en met anderen. Niet dat ik gemist zou worden; ik zat al een tijdje in die stoel. Ik stond op en hing even uit het raam. Muziek en wind.

There’s music on the station
And I’m just listening to cold wind whistling

Naast mij werd een lichaam van een beha ontdaan. Bij de eerstvolgende zucht liep ik de kamer uit. Frisse lucht. Ik moest weg hier. Voor altijd. Dat was beter misschien. In de tuin, bij de vijver, zocht een jongen naar zijn bril.

Hey hey hey
Something ain’t right

(Cold Wind staat niet op een studioalbum van Arcade Fire. Het singletje verscheen tussen Neighborhood #3 (Power Out) en Rebellion (Lies) en stond daarvoor al op een soundtrack; Six Feet Under, Vol. 2: Everything Ends. Puike tv-serie, hoor. Indrukwekkend rijtje songs ook op die soundtrack.

Maar geen van allen zo sfeervol en toch zo desolaat als Cold Wind. Het ademt de sterke wens om (even) voor altijd te verdwijnen. Want iets is er niet goed. En vergeet de doden niet.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Vijf jaar na hun laatste plaat, komt het Amerikaanse duo The Weepies terug met een nieuwe: Sirens. De titeltrack klinkt vertrouwd prachtig.

Ze mogen dan wel een tijdje weggeweest zijn, keiharde cijfers bewijzen dat de liedjes van The Weepies nog altijd een snaar weten te raken, want inmiddels staat de teller op 17 miljoen Spotify streams en 20 miljoen Youtube views.

Voor het gemak toch even een kleine geschiedenisles: The Weepies zijn singer/songwriters Deb Talan en Steve Tannen. Ze vinden elkaar zo leuk, dat ze al een paar jaar getrouwd zijn en inmiddels drie kinderen hebben. Hun eerste album (Happiness, 2003) verscheen nog in eigen beheer, de opvolger (het prachtige Say I Am You) zag drie jaar later het licht en werd hun doorbraak, ook doordat diverse liedjes van die plaat gebruikt zijn in Amerikaanse televisieseries. Het succes werd doorgepakt met goed scorende albums Hideaway (2008) en Be My Thrill (2010).

In 2013 sloeg het noodlot toe: net voor kerstmis kreeg Deb te horen dat ze borstkanker had. Nog voor oudejaarsavond onderging ze een eerste chemokuur. Een nare periode volgde, maar gelukkig werd de ziekte succesvol het lichaam uitgejaagd.

“Coming back from the edge sharpened their skills and focus,” lezen we in de aankondiging voor nieuwe album Sirens (een titel die we nu goed begrijpen.) “At 16 songs and almost an hour long, Sirens shows a band at the height of its powers.”

De plaat, die gaat over de schrik van de ziekte en de breekbaarheid van het leven, werd thuis opgenomen. Noodgedwongen, want Deb mocht niet reizen van de doktoren. Dat betekende improviseren, zeker met drie kinderen over de vloer, maar het zorgde er ook voor dat een liedje als Sirens in één take werd ingezongen door Deb. Als je dat weet en er nog eens goed naar luistert, wordt de magie alleen maar groter.


Nieuwe muziek