Gobsmag Posts

Dus trokken we die nacht langs kroegen en grachten

Dorstig. Dat waren we. Naar liefde, naar vrijheid, naar drank. Die cijfers? Konden ons gestolen worden. Zeiden we. Ik stond op de uitkijk terwijl iemand ongemerkt een aantal flessen drank ‘vond’ achter de bar.

Het eindexamenfeestje was benepen en verstikkend. Vonden we. Dus trokken we die nacht langs kroegen en grachten, hardop dromend en gelovend dat er nooit een morgen kwam. Alles was vandaag en niets kon wachten. We waren zonen en dochters van hongerige geesten.

“Now we’ll say it’s in God’s hands
But God doesn’t always have the best goddamn plans, does he?”

De dag kwam toch. De flessen dreven in het water. De dorst bleef. En in die ochtendstond kon ik aan niets anders denken dan aan die leraar die tijdens het laatste examen op mijn antwoordenblaadje keek. En hoofdschuddend lachte om wat hij zag…

De dolende jeugd.

Spencer Krug zag zijn (en mijn) generatie als ‘Dear Sons and Daughters of Hungry Ghosts’; nazaten van peta’s, geesten in een boeddhistische kosmos. Met, zoals hij het zegt, ‘Insatiable thirsts, and hunger for whatever…’.

(Het nummer verscheen in 2004 op Wolf Parade (6 songs EP). Die moet je hebben. Want de gepolijste versie die een jaar later op het debuutalbum terecht kwam (Apologies to the Queen Mary), heeft duidelijk aan intensiteit ingeboet.)

Na uren op de dansvloer

Eigenlijk had hij een gruwelijke hekel aan dat nummer. Maar op één of andere manier was het hún nummer geworden. Elke zaterdagavond zochten ze elkaar op, na het horen van dat korte, kenmerkende intro. De uren op de dansvloer waren dan niet voor niets geweest. Hij kreeg bijna tien minuten met haar, want de dj draaide het theatrale lied altijd helemaal. En haar vriend was er nooit.

Ze zong hard. Schreeuwen was het meer. Ze danste daarbij uitgelaten. En hij deed maar een beetje mee, balancerend op de grens van schaamte en laisser faire. De kans op een eenzame aftocht naar huis was te groot voor een totale overgave. Tijdens het verslag van de honkbalwedstrijd dwaalden zijn gedachten af. Naar iets moois. En als het stil was geweest had hij in haar oor gefluisterd:

Somehow I like you.
In some ways I want you.
Somehow I like you now.

In het verstilde He Said, van de Berlijnse band Dominique, worden deze woorden als een mantra herhaald. Verwachtingsvol wellicht, misschien tegen beter weten in. Maar het moet gezegd. Het kan maar beter gezegd.

(Het verhaal van Dominique leest overigens als een goed verzonnen biografie. Misschien is het dat ook wel. Want als schrijver Ingo Niermann op een vlooienmarkt de single Money I Want More koopt, vindt hij daarin een flink aantal bankbiljetten. Het lijkt hem een goed plan om dat geld te herinvesteren in muziek en hij vraagt Dominic Eichler om een album op te nemen. Speak To Me, met daarop He Said, krijgt een gelimiteerde oplage en een cultstatus. Meer moois van dat album: Venice, Goodtime en Great Space.)