Tag: <span>Elbow</span>

Vandaag vragen we je aandacht voor The Bronze Medal, een meer dan fijne band uit Bristol. Hoewel ze al sinds 2009 als band door het leven gaan,, was er tot op heden slechts één EP’tje: The Bronze Medal (hoe kom je er op?), uit 2012. Een paar maanden geleden lag er ineens een langspeler op de deurmat: Darlings.

Zullen we er meteen wat namen voor je referentiekader ingooien? Komen ze: Efterklang, Elbow, Bear’s Den, The National en dan natuurlijk ook onze all-time favo The Slow Show. We realiseren ons dat we de lat hoog leggen. Een bronzen medaille is niet genoeg (damn, die is wel heel erg slecht zeg). Zonder gekkigheid, Darlings is een album dat na een aantal luisterbeurten heerlijk onder je huid gaat zitten. We kunnen onze favorieten opnoemen, maar dat zijn ze eigenlijk alle negen liedjes. Laten we dus beginnen met een fraaie live-opname van Largo.

Sluiten we af met twee quotes die best wel goed duidelijk maken wat we bedoelen:

‘Masters of indie slow-build’ – The Times
‘Not for the impatient’ – The Sun

Hatsa! The Bronze Medal dus.


Nieuwe muziek

Eindelijk weer eens tijd voor iets spannends uit Nederland. Vandaag vinden we op het scorebord het Rotterdamse Crying Boys Cafe, de band rondom Jasper Hupkens. Ze maken, zoals ze het zelf zeggen, “een opgewonden mengelmoes van heden en verleden: inspiraties reiken van gevangenisblues uit het begin van de vorige eeuw, via de exotische jaren ’80 naar de indie avantgarde van nu. Samen vormen ze moderne, rituele songs.”

Het debuutalbum (The Keys Not The People) is reeds klaar en de band kiest voor een eigen, gefaseerde introductie. Die begon gisteren met de release van het bijzonder fijne liedje I Was A Singer. Wederom kunnen we het niet treffender omschrijven dan de bandbio het doet: “I Was a Singer gaat over een karakter-kameleon, de biecht van een meeloper die op ontploffen staat. I Was a Singer is de gospel van een smerige kerk en klinkt uit een wit houten gebouw dat wegzakt in het moeras.”

En gospel horen we inderdaad. We horen ook beats en Guy Garvey (Elbow). Het zou ons dan ook niks verbazen als je in 2015 nog veel (en op onverwachte plekken / momenten) van deze band gaat horen. Je eerste kans hiervoor is aanstaande vrijdag al, dan spelen ze aan de vooravond van het Rotterdamse Motel Mozaique. In goed Rotterdams: pak die brommert en ga die gasten zien!

 

Nieuwe muziek