Girl Names | Gobsmag Muziekblog

Ga naar content

Uit de vergetelheid: Girl Names en een plaat die de post-punk opnieuw op de kaart zet

Gepubliceerd 09/05/2021 door Luistertips

Uit de vergetelheid: Girl Names en een plaat die de post-punk opnieuw op de kaart zet

The New Life (2013) is het tweede album van Girls Names uit Belfast. Waar het twee jaar eerder uitgekomen debuut Dead To Me garagerock mengt met elementen uit de post-punk en de pop, gaat deze opvolger veel meer richting post-punk, waarin bouwstenen uit de gothic zijn geïntegreerd. Als je beide schijven met elkaar vergelijkt, lijkt het alsof ze zichzelf opnieuw uitgevonden hebben. Vandaar wellicht de titel van deze plaat.

Vanaf de eerste seconde waan je je als luisteraar in een timewarp richting begin jaren tachtig. De galmknop is flink open gedraaid, waardoor de donkere stem van Cathal Cully uit de krochten der aarde lijkt te komen. De muziek doet je vooral denken aan Bauhaus, maar dan op een modernere manier verpakt. Gemakkelijker in het gehoor liggend. Alsof ze ook goed geluisterd hebben naar The Boxer Rebellion en The Horrors, zonder een exacte kopie te maken.

The New Life is zeker geen deprimerende plaat geworden. In Pittura Infamante en

Bekijk deze video op YouTube.

target="_blank" rel="noopener">Hypnotic Regression breekt de zon krachtig door. Mede dankzij de melodieuze gitaarsolo’s. Herinneringen oproepend aan de beginjaren van The Cure. Het titelnummer en Occultation zijn de absolute hoogtepunten van de plaat. Occultation ademt wonderschone melancholie uit, zonder somber te stemmen. The New Life werkt toe naar een melodieus en noisy hoogtepunt. Een perfecte afsluiter van een plaat die de post-punk opnieuw op de kaart zet.

Daar waar velen slechts schaamteloos kopiëren en mislukte pogingen ondernemen om collega’s uit vroegere generaties te eren, slaagt Girls Names daar wonderwel in. Ze klinken in eerste instantie alsof ze achtervolgd worden door het muzikale verleden, maar weten dit vervolgens op een zeer fraaie manier te verpakken waardoor ze vooral uitstralen dat er voor deze band een mooie toekomst in het verschiet ligt.

Dit artikel verscheen eerder op Luistertips

Bekijk deze video op YouTube.

Uit de vergetelheid

De bitterzoete indiepop van Sea Pinks (7.9)

Gepubliceerd 27/04/2017 door Jasper

De bitterzoete indiepop van Sea Pinks (7.9)

De productiviteit van Sea Pinks is een natte droom voor een werkgever. Maar de Noord-Ieren werken niet in dienstverband. Die bezetenheid moet dus wel uit passie en ambitie komen (en niet uit commercieel oogpunt of zo iets, want hoeveel mensen kennen nou Sea Pinks?). Dus, zoals zanger Neil zegt: “We’re a singles band hell-bent on making albums.” En dat levert dus binnenkort het zesde album in zeven jaar op.

Into Nowhere laat horen waar Sea Pinks voor staat; bitterzoete indiepop. Melancholisch, maar zeker niet pruilerig. Iemand zei; ‘it’s the sound of winter giving way to spring.’ Geen idee hoe dat klinkt, maar ach, misschien wel als Into Nowhere. Neil is in ieder geval iemand van de subtiele, pakkende jingle-jangle. Een beetje toegankelijker dus dan Girls Names, de band waar hij tot 2013 in drumde.

In mei verschijnt het nieuwe album (Neil: ‘It may surprise a few people, maybe not.’) en in juni komt de band naar Amsterdam. Dikke aanrader.

Girl Names Sea Pinks