Wat een week hè? Vol polarisatie en zo. Vol gejoel om onbegrijpelijke standpunten en zo. Vol waarheden die een sterveling nooit kan achterhalen en zo. Dan trekt de redactie van dit onvolprezen ouderwetse blog vol nieuwe muziek zich graag terug en zet het bij voorkeur iets stemmigs op. Shifting Sands bijvoorbeeld. Met het fijne The Intensity bijvoorbeeld.
It’s never gonna feel even close
To that first time
The gravity, the density, the intensity
Het bovenstaande mag dan wel zo zijn (wie zijn wij om dat te ontkrachten), maar echt leuk om te horen is het natuurlijk niet. En eigenlijk staat het complete nieuwe album Crystal Cuts vol onbehagen, angst en overgewicht. Maar, zegt de Australische band, ‘it’s not all deep-sea lows. Under the crush there are gardens and caverns providing light and respite.’ Dat is prima en ook een beetje onnodig om te weten; want wij houden er wel van. Kunnen we al weer buiten komen?