Liedje Animal van Amerikaanse band The Head (bestaande uit twee broers en een high-school friend) deed ons in eerste instantie denken aan iets als The Apartments of Scott Walker. Stemmig, donker, prachtig.
Auteur: <span>Bas</span>
Bijvoorbeeld omdat hij een enorm relaxte stem heeft, een beetje in de stijl van Leif Vollebekk, Nathaniel Rateliff of Glen Hansard. Of omdat mannen als eerdergenoemde Nathaniel Rateliff en John Moreland al fan zijn en James Michael Rodgers uitnodigde in hun voorprogramma. Of omdat de track Found A Reason prachtig opbouwt van piano tot en met een euphorisch einde.
Goed, genoeg promo gemaakt. Tijd om te luisteren naar James Michael Rodgers.
Dat klinkt niet al te vrolijk. En dat is de song ook niet. Maar man, prachtig is het wel. En dan die video erbij! Je vindt het liedje op EP The Choirboy. Ja, die plaat en dit liedje zijn uit 2016. Maar iets wat zo mooi is hoeft niet recent te zijn wat ons betreft. Oliver komt trouwens uit Noorwegen, en nu we erover nadenken, hij klinkt wel een beetje oplandgenoot Torgeir Waldemar.
Fritz Michel komt uit Frankrijk, woont in New York en kent zijn klassiekers. Hij laat zich namelijk graag beinvloeden door Dire Straits, Lou Reed en Kevin Morby. En dat is prima te horen op liedje Darker Now. Heerlijk laid-back, perfect voor deze zaterdagochtend.
Die titel heeft iets treurigs. En dat is het eigenlijk ook. Naar eigen zeggen gaat het liedje van Felix Saunders over het dieptepunt dat hij meemaakte in 2020: appartement kwijt, baan kwijt, vriendin kwijt. En hoe cliché het dan ook klinkt, daar komen ook weer goede dingen uit voort. Zoals dus bijvoorbeeld liedje King of Nothing. Heerlijk stemmig.
Net zo enthousiast als wij? Noteer dan 15 februari in je agenda, die dag dropt Felix Saunders zijn EP I Guess This is Progress.
Ben Cramer (niet die clown) maakt muziek onder de naam Old Sea Brigade. De in Nashville woonachtige singer-songwriter stuurde met liedje Day By Day een melodieus, ietwat donker liedje. Ook leuk om te noemen is dat Ben vorig jaar een EP uitbracht waarop hij vier liedjes samen met Luke Sital-Singh doet. En die combi snappen we wel. Het liedje is trouwens een shout-out naar de lang niet altijd eerlijke muziekindustrie. Amen.
“I think in the music industry, there’s sometimes this false narrative that there are certain ‘gatekeepers’ that dictate artists careers. It can be a fairly toxic notion, especially when you’re trying to get your foot in the door as a young artist. I got an email once from some music industry person telling me, ‘that’s how it works.’ That email, particularly the line, sparked the idea for the song. I wrote the song with my close friend and frequent collaborator, Henry Brill. It was one of the last songs I wrote for the record and in some ways felt like the missing piece.”
Jonas Carping komt uit Lund, Zweden en is alweer wat jaartjes independent musician, zoals dat zo mooi heet. Tot op heden bracht Jonas drie albums uit, die allen konden rekenen op “critical acclaim in the underground blogosphere”. Misschien horen wij daar wel bij? Anyway, we wilden liedje The Wire graag even met je delen. Klinkt als een akoestische Billy McCarthy (Augustines).
Ook goed om te weten is dat je Sigrid hoort op backing vocals en dat het liedje zal staan op The YLA Sessions, Jonas’ vierde langspeler die gepland staat voor halverwege deze maand.
Mansfield is een Deense rock-formatie en met Please, Shine a Light brachten ze deze maand een lekkere, haast Britpop-achtige (of een beetje Beatles?) track uit. De band heeft al diverse hits op de Deense radio achter hun naam staan. Afgaande op de sound lijkt ons het ook prima passen in onze Nederlandse hitlijsten. Want zeg nou zelf, stilzitten is best lastig he?
Tijd over deze zondag? Geef dan ook de plaat Star-Crossed Lovers, waar we dit liedje op vinden, een kans.
