Tag: <span>Augustines</span>

Jonas Carping komt uit Lund, Zweden en is alweer wat jaartjes independent musician, zoals dat zo mooi heet. Tot op heden bracht Jonas drie albums uit, die allen konden rekenen op “critical acclaim in the underground blogosphere”. Misschien horen wij daar wel bij? Anyway, we wilden liedje The Wire graag even met je delen. Klinkt als een akoestische Billy McCarthy (Augustines).

Ook goed om te weten is dat je Sigrid hoort op backing vocals en dat het liedje zal staan op The YLA Sessions, Jonas’ vierde langspeler die gepland staat voor halverwege deze maand.

 

Nieuwe muziek


Liefhebbers van Augustines en Billy McCarthy zijn we al jaren. En dat was een van de eerste dingen waar we aan moesten denken bij het horen van I Can’t Breathe van Ken Newman. Of zoals hij het zelf omschrijft: Leonard Cohen meets Bruce Springsteen. Wil je meer horen? Dan moet je helaas nog even wachten tot begin 2020. Dan valt de plaat op de mat.

Overigens, een meer dan eervolle vermelding voor het hart van Ken. Dat leggen we even uit. Een muzikanten leven is vaak geen vetpot. Maar het geld dan Ken verdient, geeft hij terug aan de community. Zo heeft hij o.a. een eigen stichting in het leven geroepen, Blanket The Homeless. Naam spreekt voor zicht, lijkt ons. Dus het minste wat wij kunnen doen is even 3 minuten de tijd nemen om naar zijn prachtige liedje te luisteren.

Nieuwe muziek


Benieuwd hoe een liedje klinkt waarin Augustines en Mumford & Sons samenkomen? We denken dit een klein beetje te horen in The Reasons I Fear van Caleb Harris. Wil je meer horen? Dat is jammer, want er is eigenlijk nog maar een ander liedje, BansheeGaat een beetje de Nick Mulvey kant op.

Nieuwe muziek

Ellery James heeft zo’n stem die je niet gauw vergeet. Rond 2010 / 2011 was zijn stemgeluid ook de leidende factor in de mysterieuze band WU LYF, uit Manchester, die slechts een plaat maakte (een cultklassieker: Go Tell Fire To The Mountain). Die band bestaat al zes jaar niet meer en in 2016 kwam de stem van James terug, samen met Ebony Hoorn als een duo genaamd Lost Under Heaven. Hun debuutalbum Spiritual Songs For Lovers was er eentje om in te lijsten. Na een jaar van radiostilte zijn ze terug, met de beklemmend mooie single ‘The Breath of Light’. Voorproefje van een nieuwe plaat? Daar hebben we nog geen informatie over, maar dat we het hopen moge duidelijk zijn.

Op Facebook verklaarde Ellery dat de periode van afwezigheid te wijden was een hardnekkig griep, “dancing from revelation to amnesia” en “sedated confusion”. Maar gelukkig zit de energie er weer in en kijkt hij met goede moed naar toekomst: “Ammunition’s been a-piling up for months, lookin’ forwards to getting out blazin’, time to sing these lovers’ songs again.”

Afgaande op ‘The Breath of Light’ is dat heel goed nieuws.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Goedemorgen! We kunnen ons voorstellen dat je vanochtend wakker werd met een kleine kater, een melancholisch gevoel en de zekerheid dat je vandaag ABBA’s Happy New Year op het scorebord zou vinden. Eerlijk is eerlijk, we hebben erover nagedacht. Maar dat zou te makkelijk zijn geweest. In plaats daarvan presenteren we je echter Pickwick. Niet de thee, maar de band uit Seattle.

Hun debuutalbum Can’t Talk Medicine dateert alweer van 2013, maar in de herfst van het afgelopen jaar (ja, 2014) brachten ze nog op Spotify nog een single uit van dit album. Die single heet Window Sill en is gewoon een kneiter. Pickwick is namelijk zo’n band vol overgave. Een beetje als Augustines en White Denim. Het podium is niet zelden het decor voor een feestje. En zeg nou zelf, een oppepper kun je best gebruiken op een dag als deze, nietwaar?

Window Sill is de nieuwe single dus. Maar als we de post daarmee zouden eindigen doen we de band tekort. Het album kent namelijk nog een paar andere kneiters. We noemen een Halls Of Columbia, The Round en Lady Luck. En jawel, je hoort het goed, op die laatste track speelt onze lieftallige Sharon van Etten mee.

Het moge duidelijk zijn, Pickwick is een band met (festival)potentie, dunkt ons. Het wachten is nu op een Europese tour en wat Nederlandse shows. Wij zouden het in ieder geval wel weten als wij programmeur waren geweest van, pak ‘m beet, een middelgroot poppodium. Maar oordeel vooral zelf. Kwalitatief is dit overigens niet de beste versie van Window Sill, maar van een band uit Seattle moeten we gewoon de KEXP versie laten zien.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Op 7 oktober verschijnt-ie officieel, het tweede studio-album van Field Report. Wie? Field Report. Een Amerikaanse folk-band rondom Christopher Porterfield. De bandnaam is stiekem een anagram van zijn achternaam, maar dat had je allang door natuurlijk.

Een stukje historie en introductie van de sociale omgeving van Porterfield. Het was in Wisconsin dat hij toetrad tot de folk-rock groep DeYarmond Edison. Overige leden? Justin Vernon (Bon Iver) en Phil + Brad Cook (Megafaun). Niet gek. Afijn, ieder ging zijn eigen weg en Portfield startte dus Field Report. Dat wil zeggen, nadat hij een aantal jaar is gaan oefenen op het schrijven van liedjes.

Het resultaat was te horen op debuutalbum >Field Report (2012). Centraal staan de akoestische gitaar en de folkie stem van Porterfield (die ons wat doet denken aan Dylan). Bijvoorbeeld op I’m Not Waiting Anymore. Mooi, maar niet heel spannend.

Maar klaarblijkelijk maakt de band een zelfde ontwikkeling door als voormalig bandmaatje Justin Vernon. Op de twee nieuwe tracks (afkomstig van het nieuwe album) gaan ze een iets sfeervolle kant op (echt!). Wat we daarmee bedoelen? Iets meer synths, een sfeertje dat niet zou misstaan bij Augustines (single Wings) en Strand of Oaks (zonder de harde gitaren). Exemplarisch is de nieuwste single Home (Leave The Lights On).

Luisteren = snappen wat we bedoelen.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek