Je zal maar callcenter medewerker zijn. No offence. Wij toetsenbordhelden praten nu eenmaal liever niet met vreemden. Spike Vincent (uit Sydney, Australië) waarschijnlijk ook niet; hij liet auto-dial en een bandje zijn werk doen en schreef ondertussen Lie In The Dust. Dat is een repetitieve stamper, zó aanstekelijk dat de zwarte tekst bijna bitterzoet wordt.
Dus het is opzwepend, rauw en doordrenkt in adrenaline. Yeah, zegt dan ons testosteron. Maar die woorden. En waar ze over gaan. Want het gaat over de angst om dood te gaan (zonder iets te hebben bereikt, zonder een liefde te hebben gevonden, zonder dromen te hebben waargemaakt) én over de wens om dood te gaan als je je alleen, verloren en depressief voelt. Ja, Spike had een gebroken hart toen hij dit schreef. Spike schreef het van zich af.
‘All I had was my records, a mattress and a pile of dust in the corner. Brushed aside, abject, unwanted (…) I wanted to become dust, or as it came to be, Lie In The Dust.’
