Tag: <span>Joy Division</span>

Het debuutalbum The First Flower (1985) van het Britse Play Dead zorgt begin jaren tachtig voor heel wat opwinding bij liefhebbers van postpunk. Waar tijdgenoten als New Order en The Cure op dat moment de grenzen van het genre proberen op te rekken door aspecten uit de dance en de pop aan het klankenpalet toe te voegen, kiest Play Dead voor een andere weg.

De band uit Oxford integreert elementen uit de metal in hun muziek en voegt daar een vleugje gothic aan toe. Alle kenmerken van postpunk zijn ook aanwezig. Denk aan roffelende drumpatronen en pompende bassen, die een duister fundament neerleggen voor de onheilspellende vocalen van Rob Hickson.

Uit de vergetelheid

Als Winning van The Sound wordt gedraaid op KINK, denkt hij weer terug aan het moment dat hij de band voor het eerst hoort. Op een herfstachtige avond in 1982 neemt hij de uitzending van het concert op, dat ze eerder dat jaar in Arnhem hebben gegeven. Het is in de periode dat zijn cassetterecorder overuren maakt. Dankzij nummers als Missiles, Sense Of Purpose en Contact The Fact is hij meteen verkocht. Niet lang erna worden zowel de albums Jeopardy (1980) als From The Lions Mouth (1981) aangeschaft.

De afgelopen twee decennia worden gekenmerkt door een revival van de New Wave. Luister maar eens naar bands als Savages, Interpol en Whispering Sons. In recensies wordt deze nieuwe lichting vaak vergeleken met Joy Division, The Comsat Angels en The Cure. The Sound wordt bijna nooit genoemd. En dat terwijl deze Engelse band een typisch product is van de Post-Punk uit de jaren tachtig. Ze zijn in die periode wereldberoemd in Nederland, wat ertoe leidt dat ze aan mogen treden op het vermaarde No Nukes Festival.

In thuisland Engeland worden ze alleen maar argwanend bekeken. The Sound is de zoveelste hype, die qua gitaarwerk ook nog eens veel te veel op U2 lijkt. Een vergelijking die helemaal mank gaat.

In 1999 maakt zanger zanger Adrian Borland een eind aan zijn leven. Pas daarna krijgt de band de erkenning die ze verdient. Het oude materiaal wordt eindelijk op CD uitgebracht en de critici vragen zich massaal af hoe het toch komt dat ze The Sound zo over het hoofd hebben kunnen zien.

From The Lions Mouth is hun sleutelalbum. De muziek bevat een soort van gecontroleerde somberheid, die goed aansluit bij de tijdsgeest van dat moment. Een klassieker, die het verdient om aan de vergetelheid ontrukt te worden.

I was gonna drown
Then I started swimming
I was going down
Then I started winning
Winning!

Bekijk deze video op YouTube.

Uit de vergetelheid

Image, zo heet de op 19 oktober verschijnende debuutplaat van de Brusselse post-punkband Whispering Sons. Met ‘Alone‘, dat gaat over de neiging om bewust afstand te creëren tussen jezelf en je omgeving, is een nieuw voorproefje verschenen. Net als op het eerder uitgebrachte (en eveneens heel toffe) ‘Waste‘ zijn bands als Joy Division en The Cure nooit ver weg. Duister en dreigend, spannend en opwindend.

Voorafgaand aan Image bracht Whispering Sons de EP Endless Party (2015) en de 7 inches ‘Performance/Strange Identities’ (2016) en ‘White Noise’ (2017) uit. Na het winnen van Humo’s Rock Rally in 2016, Belgiës meest prestigieuze rockconcours, tourde de band uitvoerig door Europa, waardoor ze een sterke live-reputatie en aanhang hebben uitgebouwd.

Whispering Sons live zien:
19 oktober – Left of the Dial Rotterdam
22 oktober – Dutch Design Week, Eindhoven
25 oktober – Paard van Troje, Den Haag (support Gang of Four)
31 oktober – Sugarfactory Amsterdam

Nieuwe muziek

The Halo Trees, uit Berlijn, maakt naar eigen zeggen indie rock met een melancholische vibe. En hoe! Op liedje Time And Tide Wait For No Man horen we Editors, Joy Division en Nick Cave. Maar bovenal Matt Berninger. Twee weken geleden verscheen de debuut EP en een langspeler zou zelfs al in de maak zijn.

The Halo Trees is het project van Sascha Blach. In 2016 vond hij dat hij een steady band neer moest zetten, meer dan een project. Waarom? De jaren daarvoor had hij al omzwervingen gemaakt naar metal, prog rock, pop en electronica. Dat was allemaal leuk, maar niet toekomst bestendig. Fijne beslissing, want daaruit volgde The Halo Trees en dit prachtige liedje.

Eenvoudig ging dat trouwens niet. Sascha heeft meer dan twee jaar gewerkt voordat de sound was zoals hij hem wilde hebben. Maar nu is de tijd rijp voor The Halo Trees.

 

Nieuwe muziek

Jongens, kappen nou met dat name droppen. Ja Gang of Four. Ja Ought. Ja Preoccupations. Maar dit is dus Gold Class uit Australië en daar schreven we een jaar geleden ook al over. En dat die band gesnoept heeft uit allerlei potjes vol lekkers, daar kunnen we alleen maar blij om zijn.

Gold Class heeft inmiddels een nieuw album uit (Drum) en gaat daarop onverdroten door met dat waar ze goed in zijn; de riffs vliegen om je oren, de bas zit vol testosteron en de stem van Adam Curley (met een Aussie-accent) heeft de juiste attitude. Spierballen dus. Het doet onze hoofdjes knikken van goedkeuring.

Maar achter die hoorbare lading masculiniteit gaat natuurlijk wel een klein hartje schuil. “You’re the wrecking ball, I’ve been waiting for” zingt Adam. Want alles gaat uiteindelijk altijd over liefde. In dit geval is het een ‘break-up song’, over “wanting someone to come back for you, to not leave you in the dust. But I think I was looking for something in myself that knew it was ok to be in the dust, too.” Moeten we dan nog meer vertellen (voor de tweede keer)? Nope, gewoon luisteren.


Nieuwe muziek

Heel af en toe wordt er op de redactie nog wel eens gegniffeld als we denken eens die tienermeisjes die zwijmelden bij More Than Words van Extreme en opgewonden naar het album vroegen bij de lokale platenboer, die waarschijnlijk met tranen overtuigd moest worden om een langspeler met zo’n obscene titel überhaupt te bestellen. En dan denken we aan die gebroken hartjes, na vier nummers, waaronder Li’l Jack Horny. Gelukkig volgde Hole Hearted ook nog. Maar pas helemaal op het einde. Misschien hebben ze die niet eens gehoord.

Dus, voor de duidelijkheid; Somehow is níet Joy Division. While The Days Go By lijkt dan misschien op een (ietwat lichtvoetige) track van Mancunians, het album Hidden Memories brengt toch echt wat anders. Goed anders. Fijn anders. Dat album kun je in zijn geheel beluisteren op Bandcamp en het loont de geringe moeite die je daarvoor moet doen. Je hoort namelijk de huiselijkheid, de melancholie van de slaapkamer, de eenzaamheid van het toilet. Want Erwan Pépiot (Parijs) deed het allemaal zelf, onder zijn eigen dak. Met een beetje hulp van Aurélie; je hoort haar op elke track.

Erwan zingt over de relaties tussen mensen, over vergankelijkheid en hij gooit wat van zijn ideeën voor een revolutie in de strijd. Maar het allermooist is zijn zwaarmoedigheid:

If only I gave you what’s left of me now
what’s left of me now
But it’s only a matter of time
It’s only a matter of time

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Vier jaar na hun laatste echte studioplaat, komt British Sea Power op 31 maart terug met Let The Dancers Inherit The Party. Eerste single Bad Bohemian voelt meteen als een veilige haven.

In Nederland kennen we de band vooral van kneiter der kneiters Waving Flags, het nummer waarmee de band in 2008 doorstootte naar de big league in Engeland. Het bijbehorende album Do You Like Rock Music is het nog altijd hun hoogste genoteerde in de charts en werd genomineerd voor de prestigieuze Mercury Music Prize (Elbow won ‘m). Zowel David Bowie als Lou Reed schenen fan te zijn.

Meerdere albums volgden, veelal conceptplaten, want BSP denkt stevig na over de dingen des levens. Nieuwe plaat Let The Dancers Inherit The Party is niet gecentreerd rondom een specifiek thema, maar is zeker geen niemendalletje. Gitarist Mark Noble vertelt:

It was made to a background of politicians perfecting the art of unabashed lying, of social-media echo chambers, of click-bait and electronic Tonka Toys to keep us entertained and befuddled. All this can easily make the individual feel futile. But I think we’ve ended up addressing this confusion in an invigorating way, rather than imprisoning the listener in melancholy. […] There wasn’t a plan to create an album with any particular subject matter but we’ve kind of ended up with a case of ’think global, act local’ – an album where individuals are dealing with their domestic and personal lives against a background of uncontrollable international lunacy.

Muzikaal gezien noemt Noble het hun “most direct album and maybe the first one where we maintain a coherent mood from start to finish”. En die sound van ze, is dat dan indie-rock? Wellicht, al zegt dat tegenwoordig niet zoveel meer. Wij vinden hun eigen omschrijving dan ook veel toffer: Amplified High Church Rock Music.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Een kleine twee weken geleden stonden ze nog op het London Calling festival in Amsterdam: Gold Class. Niet verkeerd voor een Australische band. Nieuwe single Kids On Fire doet ons een beetje balen dat we ze daar hebben gemist.

Het liedje is afkomstig van een binnenkort verschijnende opvolger van het in 2015 uitgebrachte It’s You, dat vooral in het thuisland prima deed. De bijbehorende clip mag er ook zijn, en bij de buren van Noisey vertelde regisseur Geoffrey O’connor onlangs over zijn concept:

“I’ve always wanted to make something with a bit of venetian blind shadow play and luckily Gold Class let me do it. It felt cruel making them play the song extra fast with a bright light flashing in their eyes. If they never perform this song again it’s probably my fault”.

Moeten we dan nog meer vertellen? Nope, gewoon luisteren.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek